In Grenspaal 369 cocoont een koppel in zijn veilig wereldje. Zij is een fotografe, op zoek naar ultieme natuurplaatjes in haar afgelegen streek, nabij het Zwin. Hij een veiligheidsmedewerker, zeg maar bewaker, van diezelfde streek. Voor haar prevaleert ‘mooi’, voor hem ‘veilig’. De ernst waarmee ze hun werk uitoefenen, zou misschien het enige zijn dat hun relatie zou kunnen vertroebelen.

,,Tot straks. Niet veranderen hè!”, zijn de woorden waarmee hij naar zijn werk vertrekt. ,,Waarom zou ik?”, is haar antwoord. Maar het gebeurt tóch, wanneer er bij ‘hun’ grenspaal plots een vreemdelinge aanspoelt. Een bootvluchteling, afgedreven naar de monding van het Zwin. De vrouw vindt deze vluchteling. Mededogen wint het van afweer. Zij verzorgt en onthaalt de vreemde vrouw. Grenzen vervagen, talen worden blikken en gebaren.