Voorzitter Ad de Koster van de Imkervereniging Oostburg neemt ook na jaren ervaring, nooit een kijkje in zijn bijenkasten in de tuin in Hoofdplaat, zonder eerst zijn imkeruitrusting aan te trekken. © Camile Schelstraete

Verhalen van bij de kast: ‘Zoveel steken, ik heb ze maar niet meer geteld’

Bijen houden is hard werken. Het kost tijd en moeite om de duizenden bijen in de kast tevreden én levend te houden. De leden van de honderdjarige Imkervereniging Oostburg en omstreken weten daar alles van. Het jubileumboek staat vol ‘verhalen van bij de kast’. ‘Alsof ik een date heb gehad’, omschrijft een van hen haar bezoekjes aan de bijenkast.

Pascalle Cappetti 18-09-20, 15:43

,,De eerste keer dat ik de bijenkast opendeed werd me echt elk enthousiasme ontnomen”, herinnert voorzitter Ad de Koster uit Hoofdplaat zich nog als de dag van gisteren. Het volkje dat hij onder zijn hoede kreeg, bleek zo agressief dat hij naar de dertig meter verderop gelegen keukendeur moest rennen om de achtervolgers te ontvluchten.

Beginner of oude rot in het vak; bijen blijven verbazen. Zo heeft ieder lid zijn persoonlijke ervaring met de ‘apis mellifera’. Kapper Willy Wijffels die zijn half afgeknipte klant in de stoel liet zitten, omdat hij een zwerm moest vangen en bijen toch écht niet blijven wachten. Germain van Deursen die zoveel steken had, dat hij niet meer op zijn benen kon staan. Theo Lako die zijn levenswerk in vlammen zag opgaan. Of Frans Maenhout wiens - allergische - vrouw elke maand trouw een prik haalt, zodat hij zijn hobby kan houden. Want kiezen tussen zijn vrouw en de bijen, zoals de dokter aanraadde, dat wilde of kon hij niet.