Terneuzen verliest laatste viskotter

Het doet dubbel verdrietig aan, de laatste professionele viskotter weg uit Terneuzen en ook nog de laatste echte Boekhoutse visser die afscheid neemt. ,,Het is natuurlijk jammer, ook familiaal", reageert Patrick. ,,Ons schip heet De Enige Zoon. Dat is niet voor niets. Ik ben al de vierde generatie enige zoon. En daar stopt het mee. Het is niet anders. Aan alles komt een keer een einde."

De BOU 7 zal gemist worden, daar is Patrick van overtuigd. ,,In de zomer voeren we vaak met gasten. Mensen die al jaren met ons meegingen en ernaar uitkeken. Wij deden gewoon ons werk, op garnalen vissen, waarbij je altijd wel wat vis bijvangt. Ze kregen die mee. Zulke visreisjes waren leuk om te doen."

Aan de verdiensten ligt het ook niet dat Patrick zijn kotter heeft verkocht. Hij zegt zeker over de afgelopen vier jaar niet te kunnen klagen. ,,Niet alleen de vangsten waren goed, de garnalen brachten ook veel op. In het noorden zaten verleden jaar bijna geen garnalen, terwijl er hier om de zuid juist veel zaten. De vrieshuizen raakten leeg. De voorraden waren op. Dat zag je onmiddellijk in de prijs terug."

Toch stopt hij ermee. Hij noemt als belangrijkste reden dat hij steeds moeilijker aan bemanningsleden kan komen. ,,Ze voeren een jaar mee en waren dan weg, naar baggerbedrijf Jan DeNul of een sleepvaartbedrijf. Vissen is ook zwaar. Op een nacht slaap je niet veel. Voor echte vissers moet je in Arnemuiden of Urk zijn, bij families die in de vis geboren zijn."

Patrick is ook in de vis geboren, en in een vissersdorp met een rijke traditie. Het Vlaamse Boekhoute leefde met het Nederlandse 'tweelingdorp' Philippine van de mosselkweek, tot de Braakman werd afgesloten in 1952 en de industriële vervuiling in de jaren zestig van de vorige eeuw in de Westerschelde toesloeg. Toen is Patricks' vader Karel Verschraegen ook gestopt met de mosselkweek en overgestapt op vooral de garnalenvisserij.

,,Ja, mijn vader", kijkt Patrick terug. ,,Hij is september 2016 overleden, net geen tachtig jaar. Anderhalve week voor hij stierf, ging hij nog mee aan boord. Hij kon niet zonder. Vissen was zijn leven."

Zo zit zoon Patrick niet in elkaar. ,,Ik heb dit werk 34 jaar gedaan. Je bent er dag en nacht mee weg. Ik mocht wel eens stoppen. Ik wil ook wel eens mijn bed zien."

De BOU 7 is verkocht aan Johan Seepma uit het Friese Oosternijkerk die ermee gaat varen onder het registratienummer OL5. OL staat voor Oostdongeradeel. Patrick verwacht dat eind deze week of begin volgende week zijn viskotter definitief naar het hoge noorden vertrekt. ,,Ik vaar zelf mee."

Nog iets, met de BOU 7 verdwijnt ook het enige vissersschip dat nieuw is gebouwd bij scheepswerf Swets in Terneuzen, in 1986. En voor de echte kenners, onder de naam BOU blijft nog wel een enkel schip varen, waaronder BOU 24 die opereert vanuit Breskens. ,,Maar", laat Patrick weten, ,,die staat ook te koop en de visserman die erop vaart, woont wel in Boekhoute, maar komt eigenlijk uit Knokke-Heist."

Dat is in zijn ogen dus niet een echte Boekhoutenaar. Patrick gaat zelf verder in het leven als hovenier. ,,In de drie, vier maanden per jaar dat we aan de kant lagen, werkte ik al in het tuinonderhoud. 's Avonds kan ik nu lekker op tijd thuis zijn."