Een gezelschap Nieuw-Zeelanders op klapstoeltjes op een Zeeuws-Vlaams weiland. Collega's van Roney's 33ste squadron. Dezelfde eenheid maar andere generaties. Ergens net zo veel familie als neef Rob Roney, die er ook is.

,,Ja, het betekent heel wat voor me.'' Hij is stil van het saluut dat passerende oude vliegtuigen aan zijn oom brachten door laag over het maisveld te vliegen. ,,Dit had ik niet verwacht. Het is echt heel speciaal. Mijn vader sprak nooit over de oorlog en zijn broer die hier omkwam. Dit voelt als een erkenning van mijn familie. Dat dit nu in Zeeland is, maakt het wel extra bijzonder. Ergens voelt het toch als het oude land.''

Dat zijn vader en oom zich duizenden kilometers van huis in een oorlog stortten begrijpt Rob Roney wel. ,,Ik denk dat Nieuw-Zeelanders een sterk gevoel van goed en kwaad hebben. Misschien omdat het van origine een pioniersland was waar mensen moesten handelen om te overleven. Vechten aan de andere kant van de wereld, daar dachten ze geen twee keer over na. Dat deden ze gewoon.''