‘Het straatschoffie dat ik vroeger was, heb ik nog dagelijks nodig’

Dure kadewoningen, een splinternieuwe jachthaven en binnenkort zelfs een honderd meter hoge toren met penthouses en een skybar. Wie twintig jaar geleden door Vlissingen wandelde, had nooit voor mogelijk gehouden dat de stad er vandaag de dag zo sjiek bij zou liggen. De voormalige scheepswerf was een financiële schandvlek, veel panden in het centrum waren dichtgetimmerd. De stad was verpauperd.

Geen mens die het in zijn hoofd haalde er ook maar een cent in te steken. Vlissingen kwam in een negatieve spiraal. Tot plotseling het ene na het andere pand er piekfijn bij stond. Er verrezen hotels en de lange tijd zo lege Sint Jacobsstraat werd een pittoresk winkelstraatje waar ze in Middelburg alleen maar jaloers op konden zijn.

Wie deed dat toch? De naam ME Vastgoed doemde op. De M van Chris McEvoy, de E van Bart Eckhardt. Cowboys werden ze genoemd, met hun opgestroopte mouwen. Zij waren het die deden waar anderen hun neus voor ophaalden.