Gerrie van den Hoek was een rots in de branding en het gezicht van de kreeftenvisserij op de Oosterschelde

Eén stapavond zal Vera nooit vergeten. ,,Bij café de Stulp in Renesse zag ik Gerrie in 1999, ik was gelijk verliefd, wist gewoon meteen dat is ’m. Zijn houding, zijn rust, hoe hij deed, vond ik mooi.” Vera moet lachen. ,,Over de vraag wie nou wie versierde discussieerden we nog vaak.” Ze liet Gerrie maar in de waan dat hij het initiatief nam en als eerste op haar afkwam.

Na een paar keer stappen zei Gerrie: ,,Wat denk je ervan Vera, durf je het aan met mij?” Ze was allang overtuigd. ,,Ik word niet snel verliefd en Gerrie en ik waren eigenlijk tegenpolen. Ik ben veel drukker, praat veel meer. Hij praatte minder, was altijd bezig, had geen zitvlees. Toch klikte het enorm en er was ook niets wat me irriteerde aan hem.”

,,Onze gesprekken gingen ergens over. We wilden allebei heel graag kinderen, daar hadden we het bij de eerste dates al over. We kregen een relatie en ik werd bijna meteen zwanger.” Vera zette haar huisje in Grijpskerke te koop. ,,Dat ik van Walcheren weg zou gaan als we een relatie kregen, was me direct duidelijk. Gerrie had zijn visserijbedrijf op Schouwen.

Hun zoon Robin werd midden in het kreeftenseizoen geboren. ,,Op de trouwdag van mijn schoonouders”, vertelt Vera. ,,Ze vonden het een prachtcadeau, een kleinzoon.”

Vera vindt het wrang dat Gerrie vroeg is overleden, net als zijn opa Gerrit. ,,Bram, Gerrie’s vader, was 19 toen zijn vader overleed. Onze zoon Robin was net 20 toen Gerrie kwam te overlijden.”

De geschiedenis herhaalt zich. ,,Toen opa Gerrit overleed liep het halve dorp uit om te helpen. Gerrie stierf aan het eind van het kreeftenseizoen, alle materialen lagen nog in het water er was ook nog veel te doen. Ook nu kwamen allerlei vrienden en familieleden helpen.”