Geen vuist op tafel, geen strijdlust, geen daadkracht over de Westerschelde

Terug naar huis op een overvolle expresweg mijmerde ik nog even over mijn verontschuldigende reactie na die dichtgeknalde deur in Zwijndrecht. Onwillekeurig trok ik het beeld door naar de provincie Zeeland, die in het heetst van de vervuilingskwestie de zuiderburen eindelijk (!) wist te confronteren met een ultimatum, om de toon ervan al snel naar de lagere versnelling van ‘samenspraak en harmonieus overleg’ te schakelen. Geschrokken van haar eigen kordaatheid en opwellende bezorgdheid over wat nu mogelijk zou kunnen komen? Geen mossels en oesters meer voor de Vlaamse lekkerbekken net als in de tijd van de Groene Leugen en het gedoe met de veldslag rond een blokkerende derde verdieping van de hoofdvaargeul in de Westerschelde?