Voor een gezonde buitenstaander is het bijna niet te bevatten hoeveel ellende en pech een mens kan hebben. En als je haar zo ziet, zou je niet zeggen dat de jonge Terneuzense zo’n heftig jaar achter de rug heeft. Oké, ze is dan wel helemaal kaal, ze ligt hele dagen in bed en moet met veel dingen - door hulphond Mika - geholpen worden, maar ze is strijdlustig, vrolijk, een spraakwaterval vol zelfspot. Amper een week na het laatste ‘chemofestijn’ en in spannende afwachting van de uitslag, vertelt Dominique hoe het nu met haar gaat. Of beter gezegd, hoe het met ‘ons’ gaat. Want als ze over haar strijd tegen deze rotziekte praat, spreekt ze niet over ik, maar over wij. ,,Wij zijn ook de mensen om me heen. Zij lijden net zo goed mee. Ik doe dit niet alleen, we doen het samen.”