Riemens is toe aan een frisse neus. In zijn rolstoel, op de rem. Een zuster heeft hem buiten gezet. Zonder pet. Hij heeft een hekel aan petten. Binnen is er een gezellige boerenmiddag georganiseerd. Met Brabantse kieltjes. ‘Ach meneer Rie-méns, de activiteitenbegeleider heeft zó z'n best gedaan'. Een week geleden deed hij er nog aan mee. 'Nou, vooruit dan mè. Moch ik een blauwe kiel an. Zò'n gek petje op. Baole stroô leeggeschud. En dan in een kriengetje op mekaore zitte kieke'. Dat was dus eens maar nooit meer. Dan liever op de stoep, buiten. Daar in de verte komt er wel een regenbui aan.