Het zijn van die verhalen zoals alleen Wim Hofman ze zo heerlijk kan vertellen en schrijven. Over de oorlog, de wederopbouw, de watersnoodramp. Verre herinneringen aan zijn Zeeuwse, vooral Vlissingse jeugdjaren die haarscherp uit de verf komen. Hij heeft ze opgeschreven, zo uit zijn hoofd. Zonder voetnoten. Die had hij wel graag gewild omdat tegenwoordig ook een petroleumstel al om uitleg vraagt. ,,Maar met voetnoten was het te veel een geschiedenisboek geworden”, zegt hij.