Jarig

Binnenkort ben ik jarig. Van sommige verjaardagen herinner ik me weinig of niets. Meestal kwamen er wat familieleden op bezoek voor koffie of thee en een tompouce of een stuk taart en een glaasje.

Wel herinner ik me de dag waarop ik twaalf werd nog goed. Dat was in 1953. Grote stukken van Zeeland stonden onder water; we wisten niet hoeveel mensen en dieren er in die rampnacht verdronken waren, maar het moesten er veel zijn, honderden. We hoorden van doorgebroken dijken, ingezakte huizen, mensen op daken en in bomen in de ijzige kou en er waren steeds meer verhalen van allerlei ellende.

Ik was die keer op maandag jarig. Op de plaats waar we woonden, was Vlissingen die dag weer zo’n beetje drooggevallen.

Het water dat bij ons in de buurt uit de rioolputten opgeborreld was, was ook weer weggelopen. De boulevards waren over grote stukken ingezakt, grote stukken steen ervan lagen op het strand. In de gaten waren zandzakken gegooid. Bij de Nolledijk en de duinen was veel zand weggespoeld. Ik zag ergens een bunker die akelig scheef was gezakt.

De binnenstad van Vlissingen was diep in het water komen te staan. We hadden geen school. In enkele klaslokalen zou wel water staan en dreven onze schriften en potloden daar rond en de kruipruimten onder de houten vloeren zouden in ieder geval wel volgelopen zijn. Daar zwommen misschien al wel visjes rond.

‘s Middags aten we een restje boerenkoolstamp met wat boterjus met ui en ik kreeg een groot boek over verre landen met kleurenplaatjes, die je er zelf in mocht plakken. Ik hield wel van boeken over vreemde gebieden waardoor je ging wegdromen en in gedachten drong je dan door in diepe wouden of voer je in een prauw over een rivier met aan weerskanten groen waaruit harde geluiden kwamen van wilde dieren en rare vogels.

Mijn verjaardag werd wat verschoven en ik mocht enkele vriendjes van school uitnodigen en we speelden monopolie en mijn moeder bakte wafels voor ze en ze maakte warme chocolademelk. Dat krijg je als je in februari jarig bent.