De poëzie
slingert aan
de trapeze

Ik wist indertijd niet dat haar dichterschap in Zeeland was ontluikt. Tijdens een gezinsvakantie in Haamstede om precies te zijn, met het overschrijven van Roald Dahl en met een in een gedicht ‘Kop van Schouwen’ beschreven ontmoeting. Anne van Amstel (in 1974 geboren te Hoogeveen) keek ook op het papier van haar debuut het publiek recht aan. ‘Ken je de mythe,’ begint een gedicht. In 2009 verscheen haar ‘Vlinderslag’ en 2016 bracht ‘Geef me nu ik wil’. Volgend jaar staat een nieuwe grote bundel op het programma, ‘Trapezista’.

Nu al is er het prachtige voorproefje ‘Toitoitoi’, gedrukt door de ambachtelijke Avalon Pers. Poëzie en bibliofilie, een mooie combinatie. Zelfs de oplage lijkt toepasselijk, 80 exemplaren, de salto van de 8 en de lus van de 0, de cijfers die je aan de trapeze verwacht. Het circus in, de wereld van schijn. ‘Alles hier is echt,’ garandeert de acrobate. Maar intussen. De poëzie slingert mee aan de trapeze, de dichteres lijkt na al die jaren het ideaal te realiseren uit het openingsgedicht van haar eerste bundel: ‘verzamel taalspiralen en zet ze uit in zinnen’.

Niets is wat het lijkt in Circus Van Amstel. Het is triest achter de coulissen van de show, met een gefrustreerde beer die niet meer mag dansen en een trapezista die (met virtuoos enjambement) beseft: ‘een vangnet is de dood/ voor mijn act’. Meer dan ooit dicht Anne van Amstel op leven en dood. Inmiddels heeft ze daar geen nadrukkelijke gebaren meer voor nodig.