3. Met Nijhoff op weg van Sas naar Sluis
    PREMIUM

    Met Nijhoff op weg van Sas naar Sluis

    Wie vertaalt zoals Martinus Nijhoff vertaalde, zal nooit de Martinus Nijhoffprijs krijgen. Deze prijs voor vertalers mag dan naar de befaamde dichter zijn vernoemd, in diens vertaalwerk worden alle voorschriften van de vertaalpolitie verscheurd. Geen ingreep ging Nijhoff te ver, geen grens kon hem stuiten. ‘Paludes’ van André Gide verplaatste hij in zijn weergave ‘Moer’ eenvoudig van Parijs naar Amsterdam, en in plaats van Franse schrijvers liet hij onder meer P.C. Boutens en ‘mijnheer Roland Holst’ opdraven. Maar Nijhoff aller-brutaalste en ook aller-beste vertaling is ‘De geschiedenis van den soldaat’, voor het eerst in 1926 opgevoerd. De geschiedenis wordt met geweldig gemak en verbluffende vaardigheid van Zwitserland naar Zeeuws-Vlaanderen overgeheveld.

blogs

Net binnen

  1. Eet Zeeuws, eet een paptaart
    PREMIUM
    COLUMN JAN VAN DAMME

    Eet Zeeuws, eet een paptaart

    Nee, de bolus gaat het niet maken. Dat las ik gisteren in deze krant. In het Zeeuwse kun je met het niet bijzonder smakelijk ogende baksel nog wel goede sier maken. Maar daarbuiten... Een exportproduct is het niet. En zal het nooit worden als ik de hedendaagse bakkers goed beluister. Zo’n gedraaide en besuikerde deegrol moet je vers eten. Dagvers. In plastic verpakt met een houdbaarheidsdatum wordt de smaakbeleving geweld aangedaan en ga je er in Amsterdam, of welke wereldstad ook, geen potten mee breken. Zelfs niet als je er een flinke laag roomboter op smeert.
  5. Diertjes
    zeeland-geboekt

    Diertjes

    Dieren zijn zelden een goed voorbeeld voor de mens. Als we bijvoorbeeld naar insecten kijken, dan hebben we niet de indruk dat de meeste zich erg uitsloven voor het welzijn van hun nakomelingen zoals mensen doorgaans wel doen. Van de mannetjes wordt niet veel verwacht. En van de vrouwtjes wordt alleen gevraagd dat ze voor haar eitjes een geschikt plaatsje weet te vinden. Zo leggen vlindervrouwtjes bijvoorbeeld haar eitjes op de plant die de toekomstige rupsjes lekker zullen vinden. Soms worden insecten genoemd naar de plant of plek waar de larven het best gedijen. De naam koolwitje kennen we allemaal, maar er bestaan ook hazelnootboorders, frambozenkevers, distelvlinders, distelbokken, sleutelbloemvlinders, dennelotvlinders en houtboorders . Er bestaat ook een zuringvlinder, maar die houdt ook van andere planten, zelfs van varkensgras.
  2. Gesloopt! Het raadhuis, één van de parels van de naoorlogse herbouw
    PREMIUM
    column jan van damme

    Gesloopt! Het raadhuis, één van de parels van de naoorlogse herbouw

    Maak je meteen van je neus, dan kun je wachten op de sussende volzinnen. De soep wordt niet zo heet gegeten, je krijgt nog alle ruimte om mee te praten. In mijn jonge jaren was ik nog weleens geneigd die uitsteltactiek voor waar aan te nemen. Tot plotseling toch die autoweg in de voortuin van een eeuwenoude vliedberg werd gelegd, tot de dijkverzwaring inderdaad enkele meters breder uitviel en die monumentale waterschapswoning eraan moest geloven.
  4. Hans Warren huilde een Grafkrans bij elkaar
    zeeland-geboekt

    Hans Warren huilde een Grafkrans bij elkaar

    Tot de bekendste gedichten van Hans Warren (1921–2001) hoort 174. Precies drie jaar na de begrafenis van zijn moeder bezoekt hij het kerkhof van Borssele waar zij onder een betonnen paaltje met het nummer 174 begraven ligt. Of eigenlijk lag, het paaltje is inmiddels weg. Het graf van de schrijver zelf bevindt zich op dezelfde begraafplaats. ‘Je was het liefste wat ik had’, schreef Hans Warren in 174. Hij herinnert in het gedicht ook aan ‘een grafkrans van sonnetten’ die hij na haar dood ‘bij elkaar’ had gehuild. Géén dichterlijke vrijheid, die ‘Grafkrans’ bestaat echt en is nu voor het eerst te lezen. Artistiek Bureau in Groningen maakte een bijzonder uitgevoerd bibliofiel boekje van Grafkrans, gedrukt in slechts tweehonderdvijftig exemplaren. Mario Molegraaf voorzag de gedichten van een uitgebreide toelichting.
  2. Ook aan de serie buurtschappen komt een eind: ik vond het mooi, heel mooi
    PREMIUM
    column jan van damme

    Ook aan de serie buurtschap­pen komt een eind: ik vond het mooi, heel mooi

    Aan alles komt een eind. Ook aan de serie buurtschappen. Vorig jaar begin juli was Stroodorp bij Kamperland op Noord-Beveland het eerste gehucht. Marijke vertelde hoe ze er een halve eeuw geleden als meisje op vakantie kwam en huilde als ze terug naar huis in Vlaardingen moest. Afgelopen zaterdag was ik met fotograaf Ruben Oreel in Strijenham, nummer 42, op de zuidrand van Tholen. Vlaamse Ellen had er heimwee naar pistolekes en een echte slager.
  3. Pauline de Bok geeft lezing in Goes
    zeeland-geboekt

    Pauline de Bok geeft lezing in Goes

    Schrijfster Pauline de Bok geeft zaterdag 22 mei om 14.00 uur een lezing in boekhandel De Koperen Tuin in Goes over haar nieuwste boek, 'De Poel'. Daarin vertelt ze hoe haar erf op het platteland in noordoost-Duitsland wordt omringd door bossen, meren en industriële landbouw. Ze schrijft over het ecosysteem dat klap na klap krijgt. Waar zijn de fazanten, de wijnbergslakken en de wespennesten gebleven? Kastanjes, essen en beuken worden aangetast door ziektes. Pauline de Bok studeerde theologie en filosofie, ze is vertaler en schrijver en woont afwisselend in Amsterdam en op het Oost-Duitse platteland.
  5. Veel Zeeuws in de wereld van T.C. Boyle
    PREMIUM

    Veel Zeeuws in de wereld van T.C. Boyle

    Nog úren nadat op woensdag Nina, ooit uit Rusland naar Nederland gekomen, is vertrokken praat ik net zo onbekommerd krom als zij: ‘Ik alles weer schoon gemaakt heb’. In World’s End (1987), een roman met kleine letters en grote gevoelens van de geweldige Amerikaanse verteller T.C. Boyle (geb. 1948), wordt ook zo’n besmet en besmettelijk taaltje gesproken. ‘What’s wrong with vader?’, zeggen de kinderen. Zelfs de Indianen spreken een woordje Nederlands, ‘Dank u’ en ‘Alstublieft’.
  3. Toch viel ik als een blok voor ons tweewielige aanhangertje
    PREMIUM

    Toch viel ik als een blok voor ons tweewieli­ge aanhanger­tje

    Het is een vraag die dezer dagen nogal eens voorbij flitst. Wat betekent vrijheid eigenlijk? Tsja, denk ik dan. Daar sta ik echt niet zo vaak bij stil en ik heb er zeker geen pasklare definitie voor. Ik hoorde wel een mooi antwoord, ik geloof dat het van onze ‘Hello Goodbye’ Joris Linssen kwam. Vrijheid, zei hij, is de ruimte krijgen om fouten te mogen maken. Dat vind ik een mooie. Want ik weet zeker dat u en ik de plank met enige regelmaat misslaan. Wij allemaal. Gelukkig maar.

Meest gelezen

Meest gedeeld