1. Pauline de Bok geeft lezing in Goes
    zeeland-geboekt

    Pauline de Bok geeft lezing in Goes

    Schrijfster Pauline de Bok geeft zaterdag 22 mei om 14.00 uur een lezing in boekhandel De Koperen Tuin in Goes over haar nieuwste boek, 'De Poel'. Daarin vertelt ze hoe haar erf op het platteland in noordoost-Duitsland wordt omringd door bossen, meren en industriële landbouw. Ze schrijft over het ecosysteem dat klap na klap krijgt. Waar zijn de fazanten, de wijnbergslakken en de wespennesten gebleven? Kastanjes, essen en beuken worden aangetast door ziektes. Pauline de Bok studeerde theologie en filosofie, ze is vertaler en schrijver en woont afwisselend in Amsterdam en op het Oost-Duitse platteland.
  2. Veel Zeeuws in de wereld van T.C. Boyle
    PREMIUM

    Veel Zeeuws in de wereld van T.C. Boyle

    Nog úren nadat op woensdag Nina, ooit uit Rusland naar Nederland gekomen, is vertrokken praat ik net zo onbekommerd krom als zij: ‘Ik alles weer schoon gemaakt heb’. In World’s End (1987), een roman met kleine letters en grote gevoelens van de geweldige Amerikaanse verteller T.C. Boyle (geb. 1948), wordt ook zo’n besmet en besmettelijk taaltje gesproken. ‘What’s wrong with vader?’, zeggen de kinderen. Zelfs de Indianen spreken een woordje Nederlands, ‘Dank u’ en ‘Alstublieft’.

blogs

Net binnen

  2. Toch viel ik als een blok voor ons tweewielige aanhangertje
    PREMIUM

    Toch viel ik als een blok voor ons tweewieli­ge aanhanger­tje

    Het is een vraag die dezer dagen nogal eens voorbij flitst. Wat betekent vrijheid eigenlijk? Tsja, denk ik dan. Daar sta ik echt niet zo vaak bij stil en ik heb er zeker geen pasklare definitie voor. Ik hoorde wel een mooi antwoord, ik geloof dat het van onze ‘Hello Goodbye’ Joris Linssen kwam. Vrijheid, zei hij, is de ruimte krijgen om fouten te mogen maken. Dat vind ik een mooie. Want ik weet zeker dat u en ik de plank met enige regelmaat misslaan. Wij allemaal. Gelukkig maar.
  2. Cornelis Vermuyden: Grondlegger van Engels polderland
    PREMIUM

    Cornelis Vermuyden: Grondleg­ger van Engels polderland

    Hij heeft zijn straat in Sint-Maartensdijk. Of eigenlijk is de Cornelis Vermuydenstraat een straatje, met slechts een huis of wat. Cornelis Vermuyden (1590-1677) is geboren in het Thoolse stadje, waar zijn vader indertijd schepen was. In 1924 publiceerde J. Korthals Altes (1873-1938), werkzaam geweest in Vermuydens sector, het nog altijd lezenswaardige boek ‘Polderland in Engeland. De geschiedenis van een Zeeuwsch bedijker uit de Gouden Eeuw en zijne grootsche Hollandsch-Engelsche onderneming’. Een jaar later kwam er ook een Engelse versie. Zeeuwser dan Vermuyden zie je zelden, maar hij bracht dus het grootste deel van zijn leven door in Engeland, waar hij verheven werd tot Sir Cornelius Vermuyden.
  3. Ouder worden (2)
    zeeland-geboekt

    Ouder worden (2)

    Ouder worden is winnen. Als kind merk je dat al. Je verliest wel op een onduidelijk moment je melktanden, maar je krijgt er grotere en stevigere tanden voor terug. Je groeit, dat merk je aan je kleren, en je schoenen gaan knellen. Je wint aan gewicht. Je leert steeds dingen bij. Fietsen bijvoorbeeld. Je leert moeilijke woorden schrijven zoals het woord proboscis of epicykel en steeds langere en lastiger sommen maken tot ver achter de komma en meervoudige wiskunde en een extra moeilijke vreemde taal, alsof je moedertaal al niet moeilijk genoeg is met zijn onpersoonlijke voornaamwoorden en transformationeel generatief achtergeraakte bijzinnen.
  4. Niet kauwen, hadden we onderling afgesproken, dat vindt Hij vast niet lekker
    PREMIUM
    column jan van damme

    Niet kauwen, hadden we onderling afgespro­ken, dat vindt Hij vast niet lekker

    Ták. Een harde tik met het zakmes op de houten kerkbank. Onze meester keek er streng bij. Eén ták betekende dat we met z'n allen moesten opstaan. Na twee tákken mochten we in colonne naar voren naar de communiebank lopen. Schrijden zou ik nu zeggen, je werd geacht niet te huppen of te versnellen, waardig jongens, waardig. Ik had mijn witte overhemd aan met een strikje onder mijn kin. Sommige meisjes in mijn klas hadden een sluier op hun hoofd, alsof ze gingen trouwen.

Webwinkel

  1. Rouw
    zeeland-geboekt

    Rouw

    Een tijdje terug las ik het boek van Andrew Roberts over Winston Churchill. Het is een dik boek, want de man leefde lang en deed onnoemelijk veel. Het boek eindigt zo’n beetje bij zijn sterven. Hij kreeg een tamelijk eenvoudig graf, maar de begrafenisplechtigheid was indrukwekkend. Hij kreeg een staatsbegrafenis met kanonschoten en muziek en zware slagen op de trom. Zijn kist, overdekt met de Britse vlag, was op een zwarte kanonswagen gezet en er was veel militair vertoon. Duizenden ontroerde mensen stonden langs de route. De BBC maakte er een film van en de begrafenis is nog steeds op You Tube te zien.
  5. Boek over oma Zoetje toont ook de Walcherse wereld van vorige eeuw
    PREMIUM

    Boek over oma Zoetje toont ook de Walcherse wereld van vorige eeuw

    ,,Ze was een lieve oma, positief en vrolijk. Ik wil haar verhalen voor de familie behouden.’’ Kleindochter Marja Plugge schetst in Zoetje, Een Heerlijkheid van de Welsinghe het leven van haar grootmoeder Zoetje Jobse-Roelse. Een leven vol liefde, strijd en verdriet van een sterke vrouw tegen de achtergrond van het Walcheren in de vorige eeuw. Crisis en oorlog, geloof en dood. Maar ook klein geluk en plezier.
  1. De jongen met de deukhoed is... Lau Goense
    PREMIUM

    De jongen met de deukhoed is... Lau Goense

    Vorige week zocht ik de hulp van de lezers. En de lezers hebben geholpen, waarvoor mijn grote dank. Het ging over een onbekende Zeeuwse schrijver, Jan P. Kooman, van een realistisch overkomend verhaal over het uitbreken van de oorlog in 1940, ‘De zoon van Kees Rentmeester’. In het schriftje waarin het verhaal staat, is een foto geplakt. De man in Zeeuwse dracht op deze foto is door verschillende mensen herkend, onder meer door zijn kleinzoon.
  3. Salamanders
    PREMIUM
    zeeland-geboekt

    Salaman­ders

    Begin jaren vijftig had je bij het pas gebouwde station van Vlissingen tussen de bosjes een paar bomputten waar water in stond en waarvan ze vertelden dat er salamanders in zaten. Mijn vader zei, als ik salamanders wilde vangen, ik dat het beste met een mand aan een touw kon doen en dus haalde ik de groentemand en een flink touw uit ons schuurtje. Ik vond ook nog een leeg jampotje, maakte met hamer en spijker een paar gaatjes in het deksel en ging op salamanderjacht.

Meest gelezen

Meest gedeeld