Wat me tijdens de vorst deze winter opviel, was dat de bloemen van een toverhazelaar zich niets aantrekken van een temperatuur van vijftien graden onder nul. Dat kun je niet van al onze tuinplanten zeggen. Bloembollen en vaste planten hebben weinig geleden, die zaten veilig onder een deken van sneeuw. Maar struiken die in de winter bloeien hadden het zwaar.

Neem de camellia, een populair struikje dat je in bijna elke voortuin tegenkomt. Het bloeit midden in de winter met grote rode, witte of roze bloemen. De struik zelf kan heel wat vorst hebben, maar de bloemen kunnen dat niet. Die bevriezen al bij een paar graden vorst; ze worden dan bruin. Een rode bloem met een bruin randje valt nog te verdragen; bij een roze bloem is dat al lastiger, maar een witte bloem met de kleur van pruimtabak is afzichtelijk.

De moraal: plant liever rood- dan witbloeiende camellia’s. De struik zelf kan aardig wat vorst hebben, maar min vijftien is wel de grens. Ook hier speelt het sneeuwdek een rol: zolang de grond maar niet bevriest kunnen de wortels water blijven opnemen. In bevroren grond kan dat niet; het blad blijft wel water verdampen maar de wortels kunnen dit niet aanvullen en de struik sterft aan uitdroging.

De echte slachtoffers van de recente winterkou zijn de mediterrane bomen en struiken waarmee we onze tuinen steeds vaker opsieren. De eerste bevroren palmboom is al gesignaleerd. Nu is dat in mijn ogen geen ramp. Palmen zijn mooi als ze jong zijn, maar naarmate ze ouder worden krijgen ze steeds vaker het model van een pleeborstel of plumeau: een lange kale stam met bovenin een pruikje van blad. Als het dan een palm moet zijn, plant dan de dwergpalm, chamaerops humilis, die redelijk winterhard is en die door zijn geringe formaat ’s winters in elk geval gemakkelijk kan worden afgedekt.