De 23 speelsters uit de selectie van bondscoach Jill Ellis spelen stuk voor stuk in de Amerikaanse competitie. Zo af en toe steken sterren als Morgan, Lloyd en Rapinoe over naar Europa, maar nooit voor lang. ,,Het is best een gekke competitie. Ze spelen zes maanden en daarna zijn ze weer zes maanden vrij. De speelsters wijken dan even uit naar Australië of Europa en komen dan weer terug”, aldus Van Dongen.

Voor Amerikaanse meisjes is voetballen de normaalste zaak van de wereld. ,,Tot een leeftijd van 22 jaar spelen zo’n beetje alle Amerikaanse meisjes in universiteitsteams. Daar zijn er maar liefst zo’n 4000 van. Maar daarna houdt het voor bijna iedereen op. Er zijn maar acht of negen profteams in de Amerikaanse competitie. De paar spelers die worden uitgekozen, zijn dan ook echt héél goed. Want de clubs hebben niet een vijver om uit te vissen, maar een heel zwembad.”

Bekijk hier de laatste aflevering van La Panenka:

‘Team USA’ gaat als titelverdediger en topfavoriet de finale van zondag in. De sterrenploeg van Ellis wist in de voorgaande zes wedstrijden op dit WK steeds al binnen 13 minuten te scoren. ,,We moeten in ieder geval het land worden dat het langste de ‘nul’ houdt tegen Amerika”, benadrukt Van Dongen. “Ze beginnen steeds als een tornado, in de hoop dat ze snel scoren. Daarna schakelen ze een tandje terug. En zo schakelen ze steeds op en af. Wij zijn de underdog, maar Amerika is ook niet onverslaanbaar. Als ik zie hoe zij de ruimte in hun rug verdedigen, dan liggen daar kansen voor ons.”

Twee jaar geleden stortte de wereld van Van Dongen even in toen ze hoorde dat ze buiten de selectie voor het EK was gevallen. Nu werkt de linksback als basiskracht van Oranje toe naar de WK-finale. ,,Twee jaar geleden hoorde ik er niet bij en nu sta ik in de finale van het WK. Ik ben ongelooflijk trots.‘’

Van Dongen begon het WK als reserve, maar kreeg na twee invalbeurten de voorkeur boven Kika van Es. De oud-speelster van ADO Den Haag en Ajax had het woensdag in de halve finale tegen Zweden vooral voor rust heel moeilijk, maar groeide in de wedstrijd. ,,Ik kan nog stukken beter. Maar oké, ik had nog nooit in de halve finale van een WK gestaan, zenuwen zijn best logisch. Ik ben vooral blij dat ik na rust stukken beter speelde, dat ik m’n duels won en dat ik 120 minuten kon doorgaan in een stadion met 50.000 mensen op de tribune. Ik kan wel heel hard zijn en mezelf voor m’n kop slaan dat ik een paar ballen verloor, maar ik kan ook kijken wat ik wél heb. En dat is een WK-finale. Dit ga ik nooit vergeten.”