Door Tim Reedijk

Dat duurde lang vandaag, ook omdat Oranje had besloten zich in Lyon eigenlijk voor het eerst dit WK aan te passen aan een tegenstander, met een verdedigender formatie en Anouk Dekker centraal achterin. Dominique Bloodworth schoof op naar linksback. Alles om de ‘storm’ te overleven: de VS scoorden in alle wedstrijden dit WK snel. Het spelbeeld was dus als verwacht, een aanvallend Amerika en Oranje dat tegenhield.

Dat ging de ploeg van Wiegman goed af, zeker in de eerste fase van de wedstrijd. Al werd de Amerikaanse dreiging groter en groter en inherent daaraan ook de rol van Van Veenendaal. In een kwartier tijd in de eerste helft redde ze op een schot van Julie Ertz, een kopbal van Samantha Mewis, tikte ze een inzet van Morgan met wat geluk op de paal en plukte ze een schot van diezelfde Morgan uit de hoek. Opnieuw hield Oranje stand tot de rust, net als tegen Italië en Zweden, met zelfs slechts wat flitsen van gevaar voor de goal van de Verenigde Staten.

Na de penalty van Rapinoe was het helemaal gedaan met Oranje. Rose Lavelle schoot de Verenigde Staten enkele minuten later op 2-0 en Amerika kreeg daarna drie grote kansen om de voorsprong meer gedaante te geven. Tobin Heath, Morgan en Crystal Dunn verzuimden dat, mede dankzij goed keeperswerk van Van Veenendaal. Oranje mocht van geluk spreken dat de VS niet zuiniger met de ruimte omgingen en kwam zelf na de 2-0 nooit tot grote kansen: slechts een schot van Beerensteyn en een vrije trap van Sherida Spitse.

Oranje droop af na het laatste fluitsignaal van Frappart, de vrouw die de strafschop gaf die de ondergang van de Leeuwinnen dit WK inluidde. Als de pijn gezakt is, zal er bij Oranje met trots terug worden gekeken naar dit toernooi. Vier jaar na de eerste WK-deelname behaalde de gouden generatie van het Nederlands elftal de finale. En dat is met recht een grote prestatie.