Vrijwilligerswerk
Column Willem van DamOf ik er iets voor voelde om chauffeur van een buurtbus te worden.
Delen per e-mail
Hoezo dat?
Nou, een paar dagen geleden ontving ik een aardige email van een mevrouw uit Heinkenszand. Ze had, meldde ze, mijn stukje van vorige week gelezen, waarin ik schreef dat ik behoefte had aan een verzetje en daarom overwoog om me aan te sluiten bij de vechtersbazen van 50Plus.
Niet doen, luidde haar advies, er zijn voor mij en mijn generatiegenoten genoeg andere mogelijkheden om de tijd op een aangename én zinvolle wijze door te brengen: vrijwilligerswerk bijvoorbeeld.
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Kusje
Ik ben niet zo’n zoener. Nooit geweest. Dus bleef ik afgelopen zaterdag, Wereld Kus Dag, veilig thuis, alle deuren stevig op slot. En als er werd gebeld: denk er om, niet opendoen! Want stel je voor dat de postbode of pakjesbezorger mij om de hals zou vliegen om mij zo maar, pats boem!, een driedubbele smakkerd te geven. Moet er niet aan denken. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Daar gaan ze: weer twee kleinkinderen zijn brugsmurfen geworden
,,Verwacht er maar niet te veel van’’, had de kleindochter ’s middags nog gewaarschuwd. ,,Ik weet niet of het wat wordt.’’ ’s Avonds stonden kleindochter Fay (12) en kleinzoon Wolf (13) en al die andere groep 8-ers op het geïmproviseerde podium in de bibliotheek van ons dorpsschooltje. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Pietje Vitamientje
,,Wat heeft die meneer?’’ Het jongetje dat met zijn vader bij het zebrapad stond te wachten tot het licht op groen sprong, bestudeerde mij met nieuwsgierige blik. Hij vond mij kennelijk een echte bezienswaardigheid, in mijn rolstoel en mijn in gips gewikkeld onderbeen. ,,Kan die meneer niet meer lopen?’’, vroeg het ventje aan zijn vader. -
PREMIUM
Recensie
Stuur maar even een appje naar de kinderen, had mevrouw Van Dam gezegd. Sinds ik zo’n hypermodern telefoontoestelletje compleet met WhatsApp-knop bezit, app ik me het apezuur. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Onveilig
Hemeltjelief! Dat enge beest dat luid zoemend via ons keukenraam probeert binnen te dringen, is dat de gevreesde monsterwesp? En dat vreemde plantje in de poldersloot achter ons huis, dat zal toch geen giftige rode alg zijn?
-
PREMIUM
column willen van dam Als Van Basten
De geneesheer bekeek de röntgenfoto’s nog eens goed, schudde het hoofd en zei: moeilijk, moeilijk. Al jaren leid ik een strompelend bestaan doordat artrose het kraakbeen in mijn enkelgewrichten heeft weggevreten. Of een paar kunstenkels uitkomst zouden kunnen bieden, had ik de geneesheer gevraagd. Moeilijk, moeilijk, zei hij opnieuw. Maar weet je wat: doe als Marco van Basten! -
PREMIUM
column willen van dam Kastelein Kees
Onze biljartvereniging heette De Klotestoters. Slechts drie leden telde zij: vriend S. te K., vriend J. te N. (later te T. en thans te ’s-H.H.) en ik. Van biljarten had en heb ik nog steeds weinig kaas gegeten, maar dat belette mij niet om mijzelf tot voorzitter te benoemen. Een keer per week kwamen wij bijeen in het mooiste café van Goes en verre omstreken, café Baarends. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Blaftaks
Een hondenbaan? Welnee meneer, integendeel, het is een prachtbaan; ‘je bent lekker vrij en je komt nog eens onder de mensen'. Jaren geleden mocht ik voor een reportage voor deze krant een poosje meelopen met een controleur der hondenbelastingen te Vlissingen. Voor de grootste en gemeenste Duitse herder was hij niet bevreesd, de blaf van een bouvier herkende hij al van verre en geen illegale teckel bleef voor hem verborgen. In één jaar tijd betrapte hij maar liefst 114 ‘zwarte’ blaffers - wat zeg je me daarvan?
