Voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen
Column Willem van DamLaat ik het maar ronduit zeggen: voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen. Maar toen ik Ik ben Vlissingen doorbladerde, overwoog ik bijna (ik zeg met nadruk: bijna) om naar Vlissingen te verhuizen. Want wat telt dat stadje veel leuke mensen!
Delen per e-mail
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Het wil maar niet lukken met die ouderenpartijen
Ach gossie, die Henk. Deed dagenlang alsof hij met zijn hond op de hei aan het wandelen was om eens goed over zijn toekomst na te denken, richtte hij intussen stiekempjes een nieuwe partij op: de Partij voor de Toekomst (PvdT). Waaruit maar weer eens bleek, dat Henk zeer bedreven is in het veiligstellen van zijn eigen toekomst; geloof maar niet, dat Henk ook maar één moment heeft overwogen om de Kamerzetel die hij namens 50Plus bezette, beschikbaar te stellen. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Têêlezeêkertje
Zondag was Chiel Jacobusse op de radio. Ja precies, de Chiel Jacobusse van het Zeeuwse Landschap; de Chiel Jacobusse die met enige regelmaat in deze krant een natuurrubriek vult; de Chiel Jacobusse die vijf jaar geleden de Goessche Diep Fondsprijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds ontving, als blijk van waardering voor - zoals het destijds in de PZC werd geformuleerd – het ‘dichterbij brengen’ van de Zeeuwse natuur. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Juffrouw Janny
Juffrouw Janny zetelde op de tweede verdieping van V&D in Middelburg, in een wit schort en met een breiwerkje. Juffrouw Janny hield er de toiletten spic en span, sopte de tegelwanden tot ze net zo glommen als de spiegels boven de kraakheldere wasbakken en ze knikte vriendelijk als de clientèle na gedane zaken een kwartje op haar schoteltje deponeerde. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Zet ’s nachts voor u gaat slapen de voordeur op een kier
Even kon ik mijn ogen niet geloven. Las ik het goed? Ja verdomd, het stond er echt, op pagina 3 van deze courant: ‘Bajespersoneel: Geef softdrugs voor rust’. De situatie in gevangenissen, las ik, dreigt onhoudbaar te worden, mede doordat de gedetineerden verstoken blijven van hun stickie. Whááát? Ja precies, dat dacht ik ook. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Een tripje naar Sluis was al ver genoeg
Mijn schoonvader zaliger was niet zo’n reiziger. Een tripje naar Sluis – z’n broer Jaap had er een garagebedrijf en een winkel in souvenirs - was hem al ver genoeg. En als je informeerde of hij nog vakantieplannen had, zei hij steevast op spottende toon: ja, naar Baesdurp. Dan grijnsde hij een beetje, zette zijn geruite pet op, slofte naar zijn schuur, besteeg zijn rijwiel en trapte zich met hark en schoffel over zijn schouder naar zijn even verderop gelegen moestuin, z’n ‘lapje’ aan een kronkelwegje in ’s-Heer Hendrikskinderen.
-
PREMIUM
column Willem van Dam 1 april
De plannen lagen klaar. ’s Morgens met z’n allen naar Scharendijke, dan een gezamenlijke lunch en ter afsluiting een potje bowlen. Doen we elk jaar, iets leuks. Ter nagedachtenis van Ron, de man van onze dochter Margje en de vader van onze kleindochters Fay en Ruby. Maar helaas: corona maakt meer kapot dan je lief is. -
PREMIUM
Er zullen altijd lieden zijn bij wie ik beslist niet zal aankloppen
Ik lees: ‘De Koninklijke Marechaussee heeft (…) vijf Sudanese vluchtelingen uit een vrachtwagen in de haven van Vlissingen gehaald. De mannen, vier minderjarig, waren in België in de wagen gekropen met als doel in Engeland te komen.’ -
PREMIUM
Column Willem van Dam Ik wist het wel: er is nog hoop
Ook ik heb mezelf afgerasterd. Moest van Rutte. Omdat ik aan een lichte neusverkoudheid lijd, mag ik al sinds een paar dagen het huis niet uit. Erg? Mwah. Eindelijk kan ik zonder enige wroeging de mevrouw met de collectebus voor een gesloten deur laten staan. Eindelijk kan ik de man van de pakketdienst die bij ons een pakje voor de buren wil afleveren, vanachter de geraniums gebaren dat hij het maar een deurtje verderop moet regelen.
