PREMIUM
Voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen
Column Willem van DamLaat ik het maar ronduit zeggen: voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen. Maar toen ik Ik ben Vlissingen doorbladerde, overwoog ik bijna (ik zeg met nadruk: bijna) om naar Vlissingen te verhuizen. Want wat telt dat stadje veel leuke mensen!
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ontheffing
Boer Koekoek zong ‘Den Uyl is in den olie’ en ik reed rond in een Simca 1000 Rally, een koekblikkerige oranje automobiel, maar wél voorzien van kuipstoeltjes, racestrepen en racestuur. Begin jaren zeventig. Oliecrisis. Terwijl vrijwel het ganse Nederlandse volk des zondags vol chagrijn achter de vitrage zat omdat het met zijn autootje de weg niet op mocht, scheurde ik fluitend met mijn Simca over nagenoeg verlaten ’s Heeren Wegen. -
PREMIUM
column Willem van Dam ‘Hé vuurtoren’, riepen we hem vaak pesterig na
Hrôôs waren ze in Haamstede, stik hrôôs. Hun vuurtoren, uitgerekend hún vuurtoren, prijkte pontificaal op wat destijds het mooiste Nederlandse bankbiljet ooit werd genoemd: het briefje van 250 gulden, ontworpen door de graficus Ootje Oxenaar. -
PREMIUM
Scheuren
Ach, waarom ook niet, dacht ik. En ik downloadde op mijn iPad een appje (ja, ja, ook ik heb de 21e eeuw ontdekt) waarmee ik oude foto’s zou kunnen digitaliseren en herstellen én waarmee ik orde zou kunnen scheppen in de chaos die ‘mijn fotoarchief’ heet. Ik ging onmiddellijk aan de slag, schudde een schoenendoos vol zwart-wit-kiekjes leeg en de herinneringen dwarrelden over tafel. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De klok had nog geen twee minuten weggetikt: herdersmatje
Hoon was mijn loon. Een keer per jaar verzamelen een stuk of tien wat oudere heren van het dorp zich rond het schaakbord om een toernooitje te spelen. Dat gebeurt doorgaans in een genoeglijke ambiance. De gastheer zorgt voor een voorraad bier en wijn gelijk aan die van een bescheiden buurtsuper. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Briefje aan Loes
Edelachtbare Vrouwe, beste Loes,
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Met een doffe plof knalde het meesje tegen het glas
Plots zat-ie op het aanrecht. Zo maar, op een zonnige zondagmiddag. Een verdwaald koolmeesje. Was pardoes door de openstaande tuindeuren ons huis binnengevlogen. Een mooi beestje, zwarte en gele veertjes en met een paar kraaloogjes die paniek uitstraalden. Bevreesd hief het diertje de staart, deponeerde een angstpoepje op het keukenblad, fladderde weg en landde op mijn bureau waar het - op het toetsenbord van de computer waarop ik nu dit stukje tik - weer een poepje achterliet. Maar ja, neem dat zo’n beestje eens kwalijk. Doe je niet. Toch? -
PREMIUM
Column Willem van Dam Iemand informeerde of het geen tijd werd om dat ‘schaamhaar op je bakkes’ weg te snoeien
Waarom weet ik niet meer, maar ooit – het zal zo’n twintig jaar geleden zijn – besloot ik dat ik een baard wilde. Een mooie volle baard. Net zo een als die van Jan, Pier, Tjoris en Corneel die ‘te kaapr’n’ gingen varen. En zie: na een paar dagen al moest ik mij een baardtrimmer aanschaffen om het pluizige gewas op mijn kaken enigszins in goede banen te leiden. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De luie stoel voor de tv is weer vrij
En jawel hoor, Het Virus sloeg ook in familiekring toe. Het kreeg onze oudste dochter en haar hele gezin te pakken. Hondsberoerd voelden ze zich. Al dagenlang zitten ze opgesloten in hun huisje. Ze mogen zich onder geen beding buiten vertonen, laat staan dat ze konden verschijnen op het feestje van hun jongste nichtje dat zaterdag haar derde verjaardag vierde.
