PREMIUM
Jarenlang blies de blower ladingen confetti om mijn oren
Jippie, geen carnaval! Geen dronkenmansgehos in de kroegen. Geen polonaises in de straten. Met een zucht van verlichting sloeg ik mijn krantje dicht. Als ik ergens een hekel aan heb, is dat carnaval. Welk weldenkend mens haalt het in zijn hoofd om drie dagen lang vermomd als peer of pompoen door het leven te gaan?
Delen per e-mail
Vroeger, héél vroeger, toen mijn verstand nog niet volledig was gerijpt, heb ik me wel eens in het carnavalsgewoel gestort.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Toen ze me in het oog kreeg, stak ze minachtend een middelvinger naar me op
Opstootje in de supermarkt. Ik had net een tros bananen in mijn mandje laten landen, toen er even verderop geschreeuw klonk: ,,Hoorde je dat? Die man zei kutwijf tegen me!’’ Wat zich precies had voorgedaan werd me niet geheel duidelijk, feit was dat een vrouw het in het gangpad tussen de snoepjes en de frisdranken aan de stok had gekregen met een fors model man op Zweedse klompen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Het nestkastje hangt nog steeds niet. Kan nog even duren
Met mijn kennis der natuur is het droevig gesteld. Zo beweerde ik een poos geleden op deze plaats met onwrikbare stelligheid dat er met enige regelmaat echte spechten in onze tuin verschenen. Achteraf bleek dat de grootste flauwekul; het waren Vlaamse gaaien. Om mij voortaan voor dergelijke blunders te behoeden, schonken goede vrienden mij destijds een handig naslagwerkje, getiteld Zien is Kennen, waarin honderden vogels – met kleurenplaatjes! - worden beschreven. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Met een uitlaat die over het plaveisel sleepte, reed het bestelbusje onze straat uit
Een fraaie collectie bezat ik. Stones, Beatles, Kinks, Who, Doors, Dylan – noem het en ik had het. Zo’n vierduizend elpees, misschien nog wel meer; de meeste gekocht op rommelmarkten, beurzen, veilingen. Geen weekeinde ging voorbij of ik stond op de een of andere vlooienmarkt in een bak met afgedankt vinyl te graaien. Een vinyljunk, inderdaad. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Hoe het aantrekken van zo’n foeilelijke trui kan bijdragen aan een mooier kinderleven, begrijp ik niet helemaal
Nee, ik trek geen foute kersttrui aan. Ik verdom het. Wie wil er nu voor Jan met de Korte Achternaam rondlopen in zo’n oogbol teisterende trui met een schele eland of een bezopen kerstman op de borst? Het antwoord: de gemeentebestuurders van Terneuzen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Hoe moeilijk kan het zijn om een balletje in te werpen
Nee, een groot voetballer was ik niet. Verder dan het vierde van de v.v. Wolfaartsdijk schopte ik het nooit. Op hobbelige velden hobbelde ik langs het lijntje met als voornaamste taak het geven van voorzetten. Maar helaas, die belandden vaker achter het doel dan voor het doel – veel gevoel voor richting heb ik nimmer gehad; vraag mij de weg naar de Noordpool en ik wijs naar het zuiden.
-
PREMIUM
Saai werd het nooit, daar aan de Irislaan
Ja, ja, ik was er ook bij, die zaterdagavond de 18e augustus 1990. En ik stond, net als al die andere ruim vierduizend toeschouwers, hartstochtelijk te juichen toen Remco van Keeken de 1-0 scoorde en de 2-0. Het stadionnetje (nou ja, stadionnetje – een paar wankele tribunes, vier lichtmasten en een koek & zopietent) aan de Irislaan zat bommetjevol. En wat weinigen verwachtten gebeurde: RBC werd door VC Vlissingen met een 2-0 nederlaag naar huis gestuurd. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Het wil maar niet lukken met die ouderenpartijen
Ach gossie, die Henk. Deed dagenlang alsof hij met zijn hond op de hei aan het wandelen was om eens goed over zijn toekomst na te denken, richtte hij intussen stiekempjes een nieuwe partij op: de Partij voor de Toekomst (PvdT). Waaruit maar weer eens bleek, dat Henk zeer bedreven is in het veiligstellen van zijn eigen toekomst; geloof maar niet, dat Henk ook maar één moment heeft overwogen om de Kamerzetel die hij namens 50Plus bezette, beschikbaar te stellen. -
PREMIUM
COLUMN Tussen al die heldere kinderstemmetjes klonk een monotoon gebrom
Zingen kon ze niet, mijn oudste zus. Ze zong zó vals, dat het Hoofd der School de vingers in zijn beide oren propte als mijn zus tijdens de zangles (die bestond nog in de tijd dat de Lagere School nog geen Basisschool heette) een poging deed om het Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal mee te zingen.
