Willem van Dam.
Volledig scherm
PREMIUM
Willem van Dam. © Joost Hoving

Jarenlang blies de blower ladingen confetti om mijn oren

Jippie, geen carnaval! Geen dronkenmansgehos in de kroegen. Geen polonaises in de straten. Met een zucht van verlichting sloeg ik mijn krantje dicht. Als ik ergens een hekel aan heb, is dat carnaval. Welk weldenkend mens haalt het in zijn hoofd om drie dagen lang vermomd als peer of pompoen door het leven te gaan?

Willem Jan van Dam

Delen per e-mail

Lees Meer

  1. Zonder vis thuiskomen, dát was onze eer toch zeker te na?
    PREMIUM
    column Willem van Dam

    Zonder vis thuiskomen, dát was onze eer toch zeker te na?

    Ach, kijk nou toch eens, wat leuk! Terwijl ik trachtte enig orde te scheppen in de dozen waarop ik ooit met viltstift ‘Familiearchief’ had gekalkt, kwam de foto tevoorschijn. Er staat een ventje van een jaar of zes op, blond, blauwe kaplaarzen, kniestukken op z’n broek, gele jas en een triomfantelijke grijns. Groos houdt hij een hengeltje omhoog waaraan een makreel bungelt - een gerookte makreel, die we samen bij de visboer hadden gekocht na een middagje vruchteloos hengelen in het kanaal naar het Goese Sas.
  3. De winkelier heeft de rode loper weer voor ons uitgerold om onze portemonnee leeg te kunnen schudden
    PREMIUM
    column Willem van Dam

    De winkelier heeft de rode loper weer voor ons uitgerold om onze portemon­nee leeg te kunnen schudden

    Vanaf een paginagrote advertentie in deze courant keek Willeke Alberti (u weet wel, de Willeke van Spiegelbeeld en Morgen Ben Ik De Bruid) mij deze week stralend aan. Ze adviseerde me een relaxstoel te kopen. Een relaxstoel ja, ook wel relaxfauteuil genoemd. Da’s dus geen gewone huis-, tuin- en keukenstoel, neen, het betreft hier een zetel – zo leer ik na enig gegoogle - ‘die erop gemaakt is u te laten ontspannen op een manier die goed is voor uw lichaam’.
  4. Als ik in mijn hele lange leven twee tientjes aan vuurwerk heb gespendeerd, is dat veel
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Als ik in mijn hele lange leven twee tientjes aan vuurwerk heb gespen­deerd, is dat veel

    Kaboem!!!! Buiten klinkt een donderslag. Is het een cobra 6 BP met 5,5 gram buskruit? Een PS5 Shark Supremo Pirotechnika met Spaans kruit? Met dat soort vragen moet je bij mij niet aankomen. Van vuurwerk heb ik geen verstand. Nooit gehad ook. Als kind mocht ik van mijn ouders wel eens een zakje sterretjes kopen. Tot ik, het was op oudejaarsdag 1953, een brandend sterretje op het gloednieuwe tafelkleed liet vallen – groot gat natuurlijk. Sindsdien geen sterretjes meer voor mij.
  1. Een belevingscadeau? Wat is dat nou weer?!
    PREMIUM

    Een belevings­ca­deau? Wat is dat nou weer?!

    Een belevingscadeau. Ik had er nog nooit van vernomen, tot ik de term het voorbije weekeinde in deze krant tegenkwam. Het stond in een verhaal over hoe vader op Vaderdag te verrassen. Stropdassen, sokken of een flesje Fresh-Up-aftershave zijn daarbij uit den boze. Neen, weten de ter zake kundigen, wij, vaders, vinden het leuker iets te ontvangen met een ‘persoonlijke beleving’, het liefst met een passend gedicht erbij. Een belevingscadeau dus.
  3. En met een triomfantelijke grijns prikte hij een dampende aardappel aan zijn vork
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    En met een triomfante­lij­ke grijns prikte hij een dampende aardappel aan zijn vork

    Over school ging het tijdens de avondmaaltijd. En over cijfers en rapporten. Ergens in een kast moet nog een rapportje slingeren dat ik in de vijfde klas van de lagere school ontving. Een 2 voor rekenen stond daar op. ‘Voor de moeite’, had de meester, een akelige man die naar sigaren stonk en geniepig in je nekvel kon knijpen, daarbij in de kantlijn geschreven. Want eerlijk gezegd, had hij op bijtende toon bij de rapportuitreiking gesproken, verdiende ik niet meer dan een 1.
Alle video's

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld