Heibel in de tent
Column Willem van DamKamperen is kut. Wees eerlijk: wie gaat er nou slapen in een benauwd tentje op een ongemakkelijk luchtbed, terwijl thuis een comfortabel ledikant wacht dat je je ooit voor veel geld hebt laten aansmeren door een ‘slaapspecialist’ van de firma Rust Zacht?
Delen per e-mail
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
Column Willem van Dam Meester De S.
Zo heel vaak kom ik niet meer in de stad waar ik werd geboren en opgroeide. Maar áls ik er ben, kan ik de verleiding niet weerstaan om even langs mijn lagere schooltje van toen te rijden. Een monumentaal gebouw is het, bijna honderdvijftig jaar oud. Het ademt grandeur; hoge vensters met getoogde omlijstingen, schijnbalustrades en een boogvormig fronton boven de ingang. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Toveren
Een wonder! Ik ruim de tafel af, loop met een stapel vuile borden in mijn handen naar de keuken, roep: ‘Doe licht aan’ en floep, daar zij licht. Kan ik toveren? Een beetje, ja. -
PREMIUM
Ouwe lul
De dag na de nacht ervoor. Ik sta voor het raam, staar de polder in en denk: wat is mijn goede voornemen voor dit jaar? Ik krab mijn kruin, ik zie in de verte een haas huppelen dat aan de kerstjager is ontkomen. -
PREMIUM
column Willem van Dam Circus
Het circus is in de stad, zullen we...? En zo stapten we met de hele kudde kleinkinderen (variërend van peuter tot puber) de rood en geel gekleurde tent van het Circus Barani binnen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Ster
Ik kookte een eitje en dacht aan al die nagelbijtende chef-koks. Zouden ze een ster krijgen, zouden ze een tweede of wellicht zelfs een derde krijgen, of zouden ze uit de eredivisie van het vaderlandse kookwezen tuimelen en hun Michelinster kwijtraken?
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Vrede
Er zijn weinig dingen waar ik een hekel aan heb. Andijviestamppot met spekjes, ja, dáár heb ik een hekel aan. Katten die mijn tuin vol kakken, gaten in mijn sokken, een scheefhangend schilderij, mevrouwen die ‘gezellie’ zeggen – ik heb er een broertje dood aan. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Toptoestel
,,Vooruit opa’’, sprak mijn twaalfjarige kleindochter mij moed in. En ze gaf me een beslissend duwtje over de drempel van de winkel waar ze in zaktelefoontjes doen. Er was kennelijk geen ontkomen meer aan; ik moest en ik zou zo’n ding kopen. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Zekerheidje
Hoera!, daar lag hij weer, de nieuwe telefoongids. Gretig griste ik hem van de mat en zoals elk jaar zocht ik meteen op of ik er nog in vermeld sta. En jawel hoor, naam, adres en telefoonnummer; een bewijs dat ik nog steeds besta. Jammer, de papieren telefoongids wordt in dit digitale tijdperk nauwelijks nog geraadpleegd en zal daarom volgend jaar niet meer verschijnen. Wéér een zekerheidje kwijt.
