Er zullen altijd lieden zijn bij wie ik beslist niet zal aankloppen
Ik lees: ‘De Koninklijke Marechaussee heeft (…) vijf Sudanese vluchtelingen uit een vrachtwagen in de haven van Vlissingen gehaald. De mannen, vier minderjarig, waren in België in de wagen gekropen met als doel in Engeland te komen.’
Delen per e-mail
Ik lees de reacties:
‘Terug ermee. We hebben al genoeg zorgen.’
‘Klep weer snel dicht en terug.’
‘Terugsturen naar het land van herkomst.’
‘Direct aanpakken deze vluchtelingen, rechtstreeks terug (…) naar hun thuisland sturen en meteen daar aan de slag, mouwen opstropen én handjes laten wapperen!’
Enzovoorts, enzovoorts.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Niet alle maatregelen zijn logisch, toch probeer ik me er aan te houden
Het nieuws ligt op straat, zeggen ze. Bij Omroep Zeeland lag het zelfs op de stoep. Niet gezien op onze Zeeuwse rampenzender? Dan zal ik u even bijpraten. Afgelopen maandag verscheen er een groepje lieden dat zich heeft verenigd onder de naam ‘Stoepkrijtrevolutie’ voor de deur van het omroepgebouw in Oost-Souburg. Ik telde negen volwassenen en een paar peuters. -
PREMIUM
COLUMN Tussen al die heldere kinderstemmetjes klonk een monotoon gebrom
Zingen kon ze niet, mijn oudste zus. Ze zong zó vals, dat het Hoofd der School de vingers in zijn beide oren propte als mijn zus tijdens de zangles (die bestond nog in de tijd dat de Lagere School nog geen Basisschool heette) een poging deed om het Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal mee te zingen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Met een uitlaat die over het plaveisel sleepte, reed het bestelbusje onze straat uit
Een fraaie collectie bezat ik. Stones, Beatles, Kinks, Who, Doors, Dylan – noem het en ik had het. Zo’n vierduizend elpees, misschien nog wel meer; de meeste gekocht op rommelmarkten, beurzen, veilingen. Geen weekeinde ging voorbij of ik stond op de een of andere vlooienmarkt in een bak met afgedankt vinyl te graaien. Een vinyljunk, inderdaad. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Met een doffe plof knalde het meesje tegen het glas
Plots zat-ie op het aanrecht. Zo maar, op een zonnige zondagmiddag. Een verdwaald koolmeesje. Was pardoes door de openstaande tuindeuren ons huis binnengevlogen. Een mooi beestje, zwarte en gele veertjes en met een paar kraaloogjes die paniek uitstraalden. Bevreesd hief het diertje de staart, deponeerde een angstpoepje op het keukenblad, fladderde weg en landde op mijn bureau waar het - op het toetsenbord van de computer waarop ik nu dit stukje tik - weer een poepje achterliet. Maar ja, neem dat zo’n beestje eens kwalijk. Doe je niet. Toch? -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Een zak vol afdankertjes
,,Zo’’, zei mevrouw Van Dam op bevelhebberige toon, ,,duik jij je klerenkast eens in en stop al je broeken, truien en jasjes die je nooit meer draagt hier maar in.’’ Ze hield me een plastic zak voor, die goededoelenclub Simavi die ochtend door onze brievenbus had gewurmd met het verzoek deze te vullen met overbodig geworden kleding en schoeisel. Die afdankertjes, beloofde Simavi, worden vervolgens verkocht om met de opbrengst daarvan mooie dingen te doen in verre en minder ontwikkelde landen.
-
PREMIUM
column Willem van Dam Hieperdepiep, de Japanse kruiskwal is er weer!
Hoera, hij is er weer, de Japanse kruiskwal! Hij dook een paar weken geleden al ter hoogte van Kortgene op in het Veerse Meer en is nu ook nabij Wolphaartsdijk gesignaleerd. Een akelig beestje, die kruiskwal. Hij is slechts een paar centimeter groot, schijnt met graagte om zich heen te prikken en heeft het daarbij vooral gemunt op de armen, benen en buiken van argeloze zwemmers. Die krijgen van zo’n prik erge jeuk en nare zwellingen, soms zelfs zo hevig dat ze in het ziekenhuis moeten worden opgenomen. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ik kieperde mijn voorraadje beklapjes in de kliko
Niet dat ik vaak van het openbaar vervoer gebruik maak, maar toch, je weet maar nooit. Als ik straks onverhoopt in bus, trein of tram moet stappen omdat een verre tante of neef het loodje heeft gelegd en ten grave moet worden gedragen, ben ik verplicht een mondkapje te dragen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen
Laat ik het maar ronduit zeggen: voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen. Maar toen ik Ik ben Vlissingen doorbladerde, overwoog ik bijna (ik zeg met nadruk: bijna) om naar Vlissingen te verhuizen. Want wat telt dat stadje veel leuke mensen!
