En zo klinkt na al die jaren de stem van mijn vader weer door de huiskamer.
Column Willem van DamHet doosje had zich jarenlang voor mij verstopt gehouden. Vorige week – ik zocht een puntenslijper - vond ik het weer, ergens diep weggestopt in een bureaulade. Een groen doosje is het.
Delen per e-mail
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Willem van Dam De tomaat spatte uiteen tegen de keukenmuur
Het spijt me zeer, maar ik móét het er ook even over hebben: over de banaan die door een Italiaanse kunstenaar met een stukje tape tegen een muur was geplakt. Kunst! -
PREMIUM
Column Willem van Dam Ik was van plan te schrijven over een bejaarde bedrieger
Ik was van plan een stukje te schrijven, waarin ik Sinterklaas tot op de enkels afbrandde. Ik wilde schrijven, dat ik de man een bejaarde bedrieger vind. Een uitslover bovendien, met die rare stok die hij staf noemt, met zijn pluizige baard, dat rode gordijn dat hij als mantel gebruikt, die malle mijter en dat dikke boek waarin hij zogenaamd van al die goedgelovige kindertjes de ondeugden heeft neergepend. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Reebruine ogen
Weet u nog, Bambi? Ja precies, ik bedoel dat schattige witstaarthertje wiens moeder door een jagersman werd doodgeschoten. Ik zal een jaar of zes zijn geweest toen ik de film (het was in een filmzaaltje van – ik geloof – het Leger des Heils) voor het eerst zag. Tranen met tuiten. De film werd geschikt geacht voor alle leeftijden. Een grovere blunder heeft de filmkeuringscommissie nooit meer begaan; de lotgevallen van het snoezige hertje sneden zó diep door mijn tere kinderziel, dat ik nachtenlang in mijn jongensbedje heb liggen huilen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De politie moest er uiteindelijk aan te pas komen om de boel te sussen
Ding dong, doet de deurbel. Zuchtend vouw ik mijn krantje dicht, hijs mezelf uit de luie stoel, slof naar de voordeur, kijk door het raampje: niemand. Kwajongens zeker, die aan het belletje lellen zijn. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ontheffing
Boer Koekoek zong ‘Den Uyl is in den olie’ en ik reed rond in een Simca 1000 Rally, een koekblikkerige oranje automobiel, maar wél voorzien van kuipstoeltjes, racestrepen en racestuur. Begin jaren zeventig. Oliecrisis. Terwijl vrijwel het ganse Nederlandse volk des zondags vol chagrijn achter de vitrage zat omdat het met zijn autootje de weg niet op mocht, scheurde ik fluitend met mijn Simca over nagenoeg verlaten ’s Heeren Wegen.
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Bomans
Het briefje bewaar ik nog altijd zorgvuldig in een doorzichtig plastic mapje; het briefje dat Godfried Bomans zo’n zeventig jaar geleden – met potlood! - aan mijn vader schreef. Mijn vader (hij bracht het van broodbezorger tot journalist én schreef enkele toneelstukken) had Bomans om raad gevraagd: hoe kan ik mijn schrijverschap verbeteren? Bomans was niet te beroerd om mijn vader van advies te dienen: ,,Werk. Verwacht niets van anderen. Werk zóo, dat de menschen U lezen. Een andere weg is er niet.’’ -
PREMIUM
Column Willem van Dam Briefje aan Loes
Edelachtbare Vrouwe, beste Loes, -
PREMIUM
Scheuren
Ach, waarom ook niet, dacht ik. En ik downloadde op mijn iPad een appje (ja, ja, ook ik heb de 21e eeuw ontdekt) waarmee ik oude foto’s zou kunnen digitaliseren en herstellen én waarmee ik orde zou kunnen scheppen in de chaos die ‘mijn fotoarchief’ heet. Ik ging onmiddellijk aan de slag, schudde een schoenendoos vol zwart-wit-kiekjes leeg en de herinneringen dwarrelden over tafel.
