PREMIUM
Een zak vol afdankertjes
Delen per e-mail
,,Zo’’, zei mevrouw Van Dam op bevelhebberige toon, ,,duik jij je klerenkast eens in en stop al je broeken, truien en jasjes die je nooit meer draagt hier maar in.’’ Ze hield me een plastic zak voor, die goededoelenclub Simavi die ochtend door onze brievenbus had gewurmd met het verzoek deze te vullen met overbodig geworden kleding en schoeisel. Die afdankertjes, beloofde Simavi, worden vervolgens verkocht om met de opbrengst daarvan mooie dingen te doen in verre en minder ontwikkelde landen.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Bomans
Het briefje bewaar ik nog altijd zorgvuldig in een doorzichtig plastic mapje; het briefje dat Godfried Bomans zo’n zeventig jaar geleden – met potlood! - aan mijn vader schreef. Mijn vader (hij bracht het van broodbezorger tot journalist én schreef enkele toneelstukken) had Bomans om raad gevraagd: hoe kan ik mijn schrijverschap verbeteren? Bomans was niet te beroerd om mijn vader van advies te dienen: ,,Werk. Verwacht niets van anderen. Werk zóo, dat de menschen U lezen. Een andere weg is er niet.’’ -
PREMIUM
Column Willem van Dam Slapen is niet altijd zo makkelijk als je denkt
Wie is er nu gek geworden, ik of de slaapexpert? Het wemelt ervan, van die slaapexperts. Ze zijn er in alle soorten en maten. Zo presenteren verkopers van (ik noem maar wat) De Beddenkoning of Het Matrassenpaleis zichzelf graag als slaapspecialist omdat beddenboer zo gewoontjes klinkt. Er zijn slaapcoaches die ons willen leren om ‘een superslaper’ te worden, er zijn slaaptherapeuten en slaaptrainers die zeggen ons voor doorwaakte nachten te kunnen behoeden. En er bestaan zelfs slaapscholen met echte slaapjuffen. Waarmee ik maar wil zeggen: slapen is niet altijd zo makkelijk als je denkt. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Hoe moeilijk kan het zijn om een balletje in te werpen
Nee, een groot voetballer was ik niet. Verder dan het vierde van de v.v. Wolfaartsdijk schopte ik het nooit. Op hobbelige velden hobbelde ik langs het lijntje met als voornaamste taak het geven van voorzetten. Maar helaas, die belandden vaker achter het doel dan voor het doel – veel gevoel voor richting heb ik nimmer gehad; vraag mij de weg naar de Noordpool en ik wijs naar het zuiden. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Een brandbrief? Welnee, een smeulend bermbrandje
En jawel hoor, daar hebben we er weer eentje: een brandbrief. Ditmaal zijn Zeeuwse overheden de afzenders. Ze vragen de minister van economische zaken om horecaondernemers die zijn gedupeerd door de coronamaatregelen ruimhartig te compenseren. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Een tripje naar Sluis was al ver genoeg
Mijn schoonvader zaliger was niet zo’n reiziger. Een tripje naar Sluis – z’n broer Jaap had er een garagebedrijf en een winkel in souvenirs - was hem al ver genoeg. En als je informeerde of hij nog vakantieplannen had, zei hij steevast op spottende toon: ja, naar Baesdurp. Dan grijnsde hij een beetje, zette zijn geruite pet op, slofte naar zijn schuur, besteeg zijn rijwiel en trapte zich met hark en schoffel over zijn schouder naar zijn even verderop gelegen moestuin, z’n ‘lapje’ aan een kronkelwegje in ’s-Heer Hendrikskinderen.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Vrienden van vroeger, hoe zou het toch met ze zijn?
Wat zou er van ze zijn geworden, van mijn vrienden van vroeger? Als ik door een nostalgische bui word overvallen (dat gebeurt me met het klimmen der jaren steeds vaker) en ik door mijn geheugen blader, komen hun namen met enige regelmaat boven dobberen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De tomaat spatte uiteen tegen de keukenmuur
Het spijt me zeer, maar ik móét het er ook even over hebben: over de banaan die door een Italiaanse kunstenaar met een stukje tape tegen een muur was geplakt. Kunst! -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ik kieperde mijn voorraadje beklapjes in de kliko
Niet dat ik vaak van het openbaar vervoer gebruik maak, maar toch, je weet maar nooit. Als ik straks onverhoopt in bus, trein of tram moet stappen omdat een verre tante of neef het loodje heeft gelegd en ten grave moet worden gedragen, ben ik verplicht een mondkapje te dragen.
