PREMIUM
De Rijdende Rechter hoeft zich voorlopig nog niet te vervelen
Column Willem van DamHeb je duiven? Dan heb je ook stront! Het is een waarheid als een koe. Ik ken een duivenmelker die veel te laat op het bruiloftsfeest van zijn dochter verscheen, omdat hij eerst wilde wachten tot al zijn duiven binnen waren. En toen hij eindelijk in de feestzaal arriveerde, had hij verzuimd zijn blauwe stofjas uit te trekken en zijn sloffen te verruilen voor een ordentelijk schoenenpaar. Stront aan de knikker natuurlijk.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Willem van Dam
Als ik in mijn hele lange leven twee tientjes aan vuurwerk heb gespendeerd, is dat veel
Kaboem!!!! Buiten klinkt een donderslag. Is het een cobra 6 BP met 5,5 gram buskruit? Een PS5 Shark Supremo Pirotechnika met Spaans kruit? Met dat soort vragen moet je bij mij niet aankomen. Van vuurwerk heb ik geen verstand. Nooit gehad ook. Als kind mocht ik van mijn ouders wel eens een zakje sterretjes kopen. Tot ik, het was op oudejaarsdag 1953, een brandend sterretje op het gloednieuwe tafelkleed liet vallen – groot gat natuurlijk. Sindsdien geen sterretjes meer voor mij. -
PREMIUMColumn Willem van Dam
Voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen
Laat ik het maar ronduit zeggen: voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen. Maar toen ik Ik ben Vlissingen doorbladerde, overwoog ik bijna (ik zeg met nadruk: bijna) om naar Vlissingen te verhuizen. Want wat telt dat stadje veel leuke mensen! -
PREMIUMColumn Willem van Dam
De ene strijd voor tolvrij is de andere niet
Hoed, pijp, wandelstok: Honoré Colsen, veehandelaar, raadslid en bovenal actievoerder. Hij is al veertig jaar dood, maar vergeten is hij allerminst. In Zeeuws-Vlaanderen hoor je nog wel eens de verzuchting: ‘Ach, hadden we nog maar een Honoré Colsen’. Hij werd de Burgemeester van Sluiskil genoemd. Anderen vonden die titel aan de iets te bescheiden kant en ‘kroonden’ hem tot de Onderkoning van Sluiskil. -
PREMIUMColumn Willem van Dam
Met een uitlaat die over het plaveisel sleepte, reed het bestelbusje onze straat uit
Een fraaie collectie bezat ik. Stones, Beatles, Kinks, Who, Doors, Dylan – noem het en ik had het. Zo’n vierduizend elpees, misschien nog wel meer; de meeste gekocht op rommelmarkten, beurzen, veilingen. Geen weekeinde ging voorbij of ik stond op de een of andere vlooienmarkt in een bak met afgedankt vinyl te graaien. Een vinyljunk, inderdaad. -
PREMIUM
Nooit ontvalt ons eens een onbehouwen stuk vreten, een mispunt of chagrijn
Zodra mijn oma de brievenbus hoorde klepperen legde ze haar haakwerkje neer, spoedde ze zich op haar geruite pantoffels naar de gang, raapte het avondblad van de mat, spreidde de courant uit over het tafelkleed en bladerde meteen door naar de pagina’s met de overlijdensadvertenties. Raar vond ik dat. De sportpagina’s en de strips waren toch veel interessanter?
-
PREMIUM
Er zullen altijd lieden zijn bij wie ik beslist niet zal aankloppen
Ik lees: ‘De Koninklijke Marechaussee heeft (…) vijf Sudanese vluchtelingen uit een vrachtwagen in de haven van Vlissingen gehaald. De mannen, vier minderjarig, waren in België in de wagen gekropen met als doel in Engeland te komen.’ -
PREMIUMColumn Willem van Dam
Een zwijnenstal? Dan had moeder Van Dam het appartementje van de Rolling Stones niet gezien...
Ik beken: in mijn jonge jaren was ik een enorme smeerkees. Ik heb het mijn moedertje zaliger honderden keren horen roepen: ,,Jongen, ruim je rotzooi toch eens achter je kont op.’’ En later, toen ik op mezelf was gaan wonen, heb ik haar vele malen mismoedig het hoofd zien schudden als ze de moed had kunnen opbrengen om mij op te zoeken in mijn woonhol, een afbraakpand in het centrum van de stad waar ik opgroeide. ,,Jongen, zo heb ik je toch niet opgevoed.’’ -
PREMIUMCOLUMN WILLEM VAN DAM
Wie ik ook in het stemlokaal aantrof, géén Willem A. en Máxima
De Oranjes doen graag verstoppertje. Deed onze koning in zijn vlegeljaren niet mee aan de Elfstedentocht onder de schuilnaam W. A. van Buren? Verscholen zijn oma en zijn overgrootmoeder zich ook niet graag achter een pseudoniem als ze in een aangenaam restaurant onbespied een oester naar binnen wilden slurpen? Zijn moeder – weet u nog, dat ze samen met dé majoor van het Leger des Heils anoniem de Amsterdamse Wallen verkende? En vergeet zijn opa niet hè, die zich als Victor Baarn aan de balie van een vliegtuigfabrikant meldde om wat steekpenningen te incasseren.