3. Ik was van plan te schrijven over een bejaarde bedrieger
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Ik was van plan te schrijven over een bejaarde bedrieger

    Ik was van plan een stukje te schrijven, waarin ik Sinterklaas tot op de enkels afbrandde. Ik wilde schrijven, dat ik de man een bejaarde bedrieger vind. Een uitslover bovendien, met die rare stok die hij staf noemt, met zijn pluizige baard, dat rode gordijn dat hij als mantel gebruikt, die malle mijter en dat dikke boek waarin hij zogenaamd van al die goedgelovige kindertjes de ondeugden heeft neergepend.
  5. Reebruine ogen
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Reebruine ogen

    Weet u nog, Bambi? Ja precies, ik bedoel dat schattige witstaarthertje wiens moeder door een jagersman werd doodgeschoten. Ik zal een jaar of zes zijn geweest toen ik de film (het was in een filmzaaltje van – ik geloof – het Leger des Heils) voor het eerst zag. Tranen met tuiten. De film werd geschikt geacht voor alle leeftijden. Een grovere blunder heeft de filmkeuringscommissie nooit meer begaan; de lotgevallen van het snoezige hertje sneden zó diep door mijn tere kinderziel, dat ik nachtenlang in mijn jongensbedje heb liggen huilen.
  1. Bomans
    PREMIUM
    COLUMN WILLEM VAN DAM

    Bomans

    Het briefje bewaar ik nog altijd zorgvuldig in een doorzichtig plastic mapje; het briefje dat Godfried Bomans zo’n zeventig jaar geleden – met potlood! - aan mijn vader schreef. Mijn vader (hij bracht het van broodbezorger tot journalist én schreef enkele toneelstukken) had Bomans om raad gevraagd: hoe kan ik mijn schrijverschap verbeteren? Bomans was niet te beroerd om mijn vader van advies te dienen: ,,Werk. Verwacht niets van anderen. Werk zóo, dat de menschen U lezen. Een andere weg is er niet.’’
  4. Toen ze me in het oog kreeg, stak ze minachtend een middelvinger naar me op
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Toen ze me in het oog kreeg, stak ze minachtend een middelvin­ger naar me op

    Opstootje in de supermarkt. Ik had net een tros bananen in mijn mandje laten landen, toen er even verderop geschreeuw klonk: ,,Hoorde je dat? Die man zei kutwijf tegen me!’’ Wat zich precies had voorgedaan werd me niet geheel duidelijk, feit was dat een vrouw het in het gangpad tussen de snoepjes en de frisdranken aan de stok had gekregen met een fors model man op Zweedse klompen.
  5. Iemand informeerde of het geen tijd werd om dat ‘schaamhaar op je bakkes’ weg te snoeien
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Iemand informeer­de of het geen tijd werd om dat ‘schaamhaar op je bakkes’ weg te snoeien

    Waarom weet ik niet meer, maar ooit – het zal zo’n twintig jaar geleden zijn – besloot ik dat ik een baard wilde. Een mooie volle baard. Net zo een als die van Jan, Pier, Tjoris en Corneel die ‘te kaapr’n’ gingen varen. En zie: na een paar dagen al moest ik mij een baardtrimmer aanschaffen om het pluizige gewas op mijn kaken enigszins in goede banen te leiden.
  2. En daarom stond er een zonderling in pyjamabroek met een zaklantaarn naar een dicht bewolkte hemel te knipperen
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    En daarom stond er een zonderling in pyjama­broek met een zaklan­taarn naar een dicht bewolkte hemel te knipperen

    ,,Zal je naar me zwaaien, als je over ons huis vliegt?’’, had ik mijn kleinzoon gevraagd. Kleinzoon zou die nacht voor het eerst in zijn vierjarige leventje samen met zijn ouders in het vliegtuig stappen voor een korte vakantie in Griekenland – een hotelletje in Kos. Reuze spannend allemaal, vond kleinzoon. Hij was er al dagen tevoren vol van.
  1. Emancipatie is de Schaakheren vreemd
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Emancipa­tie is de Schaakhe­ren vreemd

    Laatst las ik een bericht over een Tsjechische schaakmeester die wegens valsspelen bij kop en kont was gepakt en de speelzaal was uitgegooid. De onverlaat was betrapt toen hij op het toilet stiekem zijn mobieltje gebruikte om te spieken. Schakers spelen vaker vals. Zo beschreef Godfried Bomans eens hoe een gerespecteerd schaker een valluikje in zijn schaakbord had gezaagd waardoor hij ongemerkt vijandelijke stukken in een gewatteerd zakje kon laten verdwijnen.
  1. Blaftaks
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Blaftaks

    Een hondenbaan? Welnee meneer, integendeel, het is een prachtbaan; ‘je bent lekker vrij en je komt nog eens onder de mensen'. Jaren geleden mocht ik voor een reportage voor deze krant een poosje meelopen met een controleur der hondenbelastingen te Vlissingen. Voor de grootste en gemeenste Duitse herder was hij niet bevreesd, de blaf van een bouvier herkende hij al van verre en geen illegale teckel bleef voor hem verborgen. In één jaar tijd betrapte hij maar liefst 114 ‘zwarte’ blaffers - wat zeg je me daarvan?

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld