1. Van kaboem, plok en tsjakkeboem, tsjakkeboem
    PREMIUM
    column willem van dam

    Van kaboem, plok en tsjakke­boem, tsjakke­boem

    Kaboem, plok, kaboem, plok. Nee, erg ritmisch klinkt het niet, maar: hallelujah, ik ben weer aan het drummen. ‘Nou, nou, Van Dam, drummen, drummen, dat klinkt wel erg pretentieus’. Da’s waar, eerlijk gezegd doe ik slechts een poging daartoe. Lang geleden heb ik weliswaar enige tijd in een gammel gebouwtje ergens in de polder drumles gehad, maar toen al bleek ik niet bijster talentvol. Zodra mijn eerste klappen klonken, sloegen de koeien in het belendende weiland met geheven staarten op hol.
  3. Mijn eerste bericht, trots dat ik was. Trots!
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Mijn eerste bericht, trots dat ik was. Trots!

    Neen, ik hengel niet naar een majesteitelijke medaille. Neen, ik hoef geen gouden horloge met inscriptie. En neen, ik solliciteer niet naar een schouderklopje van de hoofdredacteur. Maar meer dan vijftig jaar, godallemachtig! Meer dan een halve eeuw schrijf ik al voor deze courant. Ergens in de Krantenbank Zeeland moet nog het eerste bericht te vinden zijn, dat van mijn hand in druk verscheen: een aankondiging van een cursus bloemschikken georganiseerd door de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen, afdeling Terneuzen. Het telde niet meer dan een paar regels. Maar trots dat ik was. Trots!
  5. Waarom ik niet met een dekentje op de Grote Markt zit
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Waarom ik niet met een dekentje op de Grote Markt zit

    Ja, ja, ik weet het, ik heb makkelijk praten. Ik heb geen winkel, geen horecazaak, ik ben geen ZZP-er. Elke maand krijg ik keurig een bedragje aan pensioen en AOW op mijn bankrekening gestort. Dus wat heb ik te mopperen? Weinig toch? Het enige waar ik me druk over hoef te maken, is dat ik geen bioscoopje kan pikken, dat ik geen eettent kan binnenvallen om in een biefstukje te prikken en dat ik in mijn favoriete café geen pint kan vatten.
  6. Ouwe lullen moeten weg
    PREMIUM

    Ouwe lullen moeten weg

    Weet u nog, zo’n dertig jaar geleden? Bejaard Zeeland stond - voor zover de fysieke gesteldheid het toeliet – op de achterste benen. De bejaardenzorg moest hoog nodig gemoderniseerd worden, betoogden de beslissers. En dus besloten de beslissers dat een flink aantal bejaardenoorden gesloten moest worden. Want, zeiden de beslissers, veel bejaardenhuizen waren niet meer van die tijd en kostten bovendien handenvol geld. Nieuw Zorgvliet in Wolphaartsdijk, Bachten Vaete in Kruiningen, Russchevliet in Schoondijke, Ter Walle in Biervliet, Ter Veste in Middelburg, Sint Maartenshof in Sint-Maartensdijk – weg ermee!
  7. Hoe ik mijn verjaardag vierde
    PREMIUM
    column willem van dam

    Hoe ik mijn verjaardag vierde

    Vanaf de omslag kijkt de auteur me vanachter zijn brillenglazen met schalkse blik aan. Rood jasje, stropdas met bloemmotief, kokette laarsjes onder een donkere pantalon. De auteur wordt omringd door vijf slechts in pikante zwarte lingerie gehulde schonen, en heeft derhalve alle reden om schalks te zijn. Hoe ik mijn verjaardag vierde is de titel van de bundel met acht korte verhalen, in 1971 uitgegeven door De Bezige Bij. Het boek stond al zo’n vijftig jaar (de bladzijden zijn inmiddels vergeeld) in mijn boekenkast. Ongelezen. En waarom ik het nooit had gelezen? Geen flauw idee.
  1. Vooral besneeuwde landschapjes sieren onze bijzettafel
    PREMIUM
    column jan van damme

    Vooral besneeuwde landschap­jes sieren onze bijzetta­fel

    Bof ik even. Niemand die mijn handschrift kan lezen. Ze zeggen wel eens dat dokters over een onleesbaar handschrift beschikken, nou, dan hebben ze het mijne nog nooit gezien. Dat begon al op de lagere school, toen ik met een kroontjespen mijn eerste woordjes moest schrijven. Een zooitje was het. Schots en scheef dansten de letters door mijn schriftje. Hoe ik mijn best ook deed – puntje van de tong uit mijn mond geperst - voor schoonschrijven haalde ik nooit een voldoende.
  3. Zij schonk mij een glimlach, ik haar een cassis
    PREMIUM

    Zij schonk mij een glimlach, ik haar een cassis

    Zij dronk cassis, ik stond bij de flipperkast stoer te doen, uit de jukebox klonk Dear Ann van de George Baker Selection. Daar, in de Ganzebar aan de Goese Grote Markt, zagen we elkaar voor het eerst. Niet veel later, het was op een zaterdagavond, troffen we elkaar opnieuw, in De Korenbeurs in Kortgene, destijds een bekende danstent. Zij danste sierlijk, ik deed een poging daartoe. Zij schonk mij een glimlach, ik haar nog een glaasje cassis. Afijn, zo is het gekomen.

Columns

Net binnen

  1. Niks zo erg als papiertjes prikken in een villadorp
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Niks zo erg als papiertjes prikken in een villadorp

    Ooit was ik pikkelateur. Dat is iemand die met een prikstok in parken en plantsoenen jaagt op rondslingerende fritesbakjes, kauwgumpapiertjes, chipszakken, sigarettenpeuken en ander vullis; geen functie die je met hoofdletters in je cv vermeldt. Ik zal een jaar of zestien zijn geweest, toen ik met zo’n prikker de lanen en dreven van het deftige Bloemendaal schoonhield, terwijl mijn leeftijdgenoten op hun Puch (de jongens) en Mobylettes (de meiden) vrolijk naar het strand bromden, waar ze zich klem zopen en Sunny Afternoon uit hun transistorradiootjes klonk.
  2. De winkelier heeft de rode loper weer voor ons uitgerold om onze portemonnee leeg te kunnen schudden
    PREMIUM
    column Willem van Dam

    De winkelier heeft de rode loper weer voor ons uitgerold om onze portemon­nee leeg te kunnen schudden

    Vanaf een paginagrote advertentie in deze courant keek Willeke Alberti (u weet wel, de Willeke van Spiegelbeeld en Morgen Ben Ik De Bruid) mij deze week stralend aan. Ze adviseerde me een relaxstoel te kopen. Een relaxstoel ja, ook wel relaxfauteuil genoemd. Da’s dus geen gewone huis-, tuin- en keukenstoel, neen, het betreft hier een zetel – zo leer ik na enig gegoogle - ‘die erop gemaakt is u te laten ontspannen op een manier die goed is voor uw lichaam’.
  3. Ouwe viezerd
    PREMIUM
    column Willem van Dam

    Ouwe viezerd

    We hebben Hem al een paar weken geleden besteld; op pakjesavond komt Hij ons hoogst persoonlijk met een bezoek vereren. Als het virus tenminste meezit. Zolang dat rondspookt, is tenslotte niets zeker. Eerlijk gezegd, vrees ik het ergste. Want Hij behoort beslist tot de risicogroep. De schattingen over zijn leeftijd lopen uiteen. Sommigen houden het erop dat Hij al meer dan 1700 jaar oud is. Anderen schatten hem jonger, gezien de kwiekheid waarmee Hij zich over de daken beweegt. Weer anderen twijfelen aan zijn bestaan of hebben ronduit een hekel aan Hem.
  5. En met een triomfantelijke grijns prikte hij een dampende aardappel aan zijn vork
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    En met een triomfante­lij­ke grijns prikte hij een dampende aardappel aan zijn vork

    Over school ging het tijdens de avondmaaltijd. En over cijfers en rapporten. Ergens in een kast moet nog een rapportje slingeren dat ik in de vijfde klas van de lagere school ontving. Een 2 voor rekenen stond daar op. ‘Voor de moeite’, had de meester, een akelige man die naar sigaren stonk en geniepig in je nekvel kon knijpen, daarbij in de kantlijn geschreven. Want eerlijk gezegd, had hij op bijtende toon bij de rapportuitreiking gesproken, verdiende ik niet meer dan een 1.
  3. Eerlijk gezegd verbaast het mij, dat er nog altijd Nederlanders zijn die ’s avonds met een gerust gemoed gaan slapen
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Eerlijk gezegd verbaast het mij, dat er nog altijd Nederlan­ders zijn die ’s avonds met een gerust gemoed gaan slapen

    Het vertrouwen in onze politici heeft een dieptepunt bereikt. Het onderzoeksbureau Ipsos meldde deze week, dat 6 op de 10 Nederlanders weinig of heel weinig vertrouwen meer hebben in de landelijke politiek. Laat dat even goed tot u doordringen: meer dan de helft van de kiezers heeft beslist geen hoge pet op van hetgeen de dames en heren in Den Haag uitvreten.
  4. Jantjes Streeken
    PREMIUM
    column willem van dam

    Jantjes Streeken

    De kleine ingreep aan mijn grote teen heb ik dapper doorstaan. Wat er nog aan herinnert is een forse pleister en een tegel, door kleindochter Lieve (9) beschilderd met allerlei kleurige figuurtjes. Bij thuiskomst uit het ziekenhuis lag het kunstwerkje zorgvuldig ingepakt op tafel op me te wachten. ‘Voor Opa’, had Lieve er op geschreven. Als doekje voor het bloeden. Ze had er haar stinkende best op gedaan, dat kon je zo zien. En daarom heeft het een prominente plaats in Opa’s Museum gekregen.
  3. Zeiltouwtjes willen ook des zondags wel eens tegen de mast klapperen
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Zeiltouw­tjes willen ook des zondags wel eens tegen de mast klapperen

    Zondag maar weer eens naar Flipland gereden. Gewoon, omdat ik er lange tijd niet was geweest. Jaren geleden, toen ik nog verslaggever in actieve dienst was, kwam ik er met enige regelmaat. Met het pontje ging ik dan meestal; het pontje van Zijpe (bij Bru) naar Anna Jacobapolder (op Sint-Philipsland) – als de veerman de oversteek tenminste aandurfde. Vaak mistte het zó hevig op het Zijpe, dat het mannetje van de radio weer eens zuchtend moest melden dat het veer voor de zoveelste keer tijdelijk uit de vaart was genomen.

Webwinkel

  1. Met Het Pauperparadijs in mijn bagage naar het Drentse Veenhuizen
    PREMIUM
    column Willem van Dam

    Met Het Pauperpara­dijs in mijn bagage naar het Drentse Veenhuizen

    Het bericht dreigde deze week even kopje onder te gaan in de stortvloed aan nieuws over het virus dat ons het leven al ruim een jaar zuur maakt, de Limburgers die tot hun knieën door het water waadden en de verrichtingen (waar blijven de beloofde 48 medailles?) van onze Olympiërs. Gelukkig wijdde deze courant er dinsdag alsnog een royale tweekolommer aan: de Kolonïen van Weldadigheid hebben een plaats gekregen op Unesco Werelderfgoedlijst.
  4. ‘Het is niet zo erg dat ze er zijn, maar dat ze het doen!’
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    ‘Het is niet zo erg dat ze er zijn, maar dat ze het doen!’

    Ze stonden met welgevulde boodschappenmandjes bij de kassa. Twee vrouwen van middelbare leeftijd. De een: een kleine dikkerd met een uitgezakt permanentje. De ander: een struise blondine met van die neerhangende mondhoeken die op een voortdurend misnoegen duidden. Over de preek van de voorbije zondag spraken zij. Die was over verdraagzaamheid gegaan, en over homoseksualiteit; dat homoseksuelen ook mensen zijn, en dat die net als ieder ander behandeld moeten worden. Zoiets had de dominee gezegd.
  5. Een belevingscadeau? Wat is dat nou weer?!
    PREMIUM

    Een belevings­ca­deau? Wat is dat nou weer?!

    Een belevingscadeau. Ik had er nog nooit van vernomen, tot ik de term het voorbije weekeinde in deze krant tegenkwam. Het stond in een verhaal over hoe vader op Vaderdag te verrassen. Stropdassen, sokken of een flesje Fresh-Up-aftershave zijn daarbij uit den boze. Neen, weten de ter zake kundigen, wij, vaders, vinden het leuker iets te ontvangen met een ‘persoonlijke beleving’, het liefst met een passend gedicht erbij. Een belevingscadeau dus.

Meest gelezen

Meest gedeeld