1. Met een ui onder de oksel naar de keuring
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Met een ui onder de oksel naar de keuring

    We riepen ‘Beter langharig dan kortzichtig’, lazen De Hitweek, sabbelden soms aan stickies, draaiden Aftermath (What a drag it is getting old) van The Stones grijs - ha, de jaren zestig! In Amsterdam dansten de Provo’s rond Het Lieverdje, in de veilinghallen te Blokker deden The Beatles yeah, yeah, yeah, Phil Bloom verscheen in haar blootje op tv. Ach man, het leven was (met dank aan Remco Campert) vurrukkelluk; ‘Je stampte met je voet op de grond en er was een feest’, schreef diezelfde Remco Campert.
  1. Goed bezig voor het milieu
    PREMIUM
    column willem van dam

    Goed bezig voor het milieu

    Er waren tijden dat mevrouwen uit de Betere Buurten zichzelf niet graag etaleerden in de goedkopere discounter. Want tja, voor winkels als de Aldi en de Lidl haalde je als beter gesitueerde toch een beetje de neus op. Goed dat ze er waren hoor, die voordeelsupers, maar voor het eenvoudige volk dan, hé? Dames van Stand hadden er niets te zoeken, zeiden ze tegen elkaar en ze dronken vervolgens zelfgenoegzaam hun thee uit hun porseleinen kopjes.
  2. Die dinsdag ben ik nooit vergeten
    PREMIUM
    column willem van dam

    Die dinsdag ben ik nooit vergeten

    Een puber was ik en de Koude Oorlog bevond zich op een kookpunt. Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov stond tijdens een vergadering van de Verenigde Naties woedend met zijn schoen (een weinig modieus modelletje, maar dat terzijde) op het spreekgestoelte te hameren. Niet heel veel later liet diezelfde Chroesjtsjov de Berlijnse Muur bouwen om te voorkomen dat de mensen van het oosten naar het westen vluchtten. De BB (Bescherming Bevolking) verspreidde huis-aan-huis brochures (‘Wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf’) met tips hoe te handelen als De Bom zou vallen en er werd massaal gehamsterd voor het geval dát.
  3. Als we maar lief zijn voor elkaar
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Als we maar lief zijn voor elkaar

    ,,We zijn het meest bijzondere land van de wereld’’, zei Markie. En: ,,We zijn een lief en gaaf landje.’’ Oh zeker, knikte Markie, onze maatschappij is weliswaar ontwricht door corona, er is sprake van een toegenomen onverdraagzaamheid en het geloof van de burger in de politiek is bijna tot een nulpunt gedaald, maar toch: het komt allemaal goed. Daar is Markie honderd, nee tweehonderd, wat zegt-ie, zelfs driehonderd procent zeker van. Mits we een beetje lief zijn voor elkaar.

Net binnen

  1. Slechts twintig schamele puntjes verdiend
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Slechts twintig schamele puntjes verdiend

    Verrassing: trof ik zo maar op mijn facebookpagina een uitnodiging aan om aan consumentenonderzoekjes mee te doen. De uitnodiging was vooral gericht aan (oudere) heren die graag tot wel zo’n 300 euro per maand willen bijverdienen. Driehonderd euro! Zo’n buitenkansje laat je niet snel lopen. Zeker niet als je zojuist de afrekening van het energiebedrijf en een aanslag van de Belastingdienst van de deurmat hebt geraapt.
  3. Een Ajaxsupporter die per abuis in vak S is beland
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Een Ajaxsuppor­ter die per abuis in vak S is beland

    Na lange tijd sta ik op zaterdagochtend weer eens langs de lijn van het voetbalveld; blauwbekkend in een ijzige wind die strak over het veld blaast, op een tijdstip dat Onze Lieve Heer eigenlijk zou moeten verbieden. Zie je dat mannetje met rugnummer 16 op zijn veel te grote blauwe shirt? Dat is kleinzoon Maddox van 6. Hij heeft pas ‘de schaar’ geleerd. Dat is, zoals iedereen kan weten sinds Abe Lenstra de passeertruc beschreef in het standaardwerkje Voetballen doe je zó (1956, pagina 59), een schijnbeweging die ‘de tegenstander radeloos maakt’.
  4. Van kaboem, plok en tsjakkeboem, tsjakkeboem
    PREMIUM
    column willem van dam

    Van kaboem, plok en tsjakke­boem, tsjakke­boem

    Kaboem, plok, kaboem, plok. Nee, erg ritmisch klinkt het niet, maar: hallelujah, ik ben weer aan het drummen. ‘Nou, nou, Van Dam, drummen, drummen, dat klinkt wel erg pretentieus’. Da’s waar, eerlijk gezegd doe ik slechts een poging daartoe. Lang geleden heb ik weliswaar enige tijd in een gammel gebouwtje ergens in de polder drumles gehad, maar toen al bleek ik niet bijster talentvol. Zodra mijn eerste klappen klonken, sloegen de koeien in het belendende weiland met geheven staarten op hol.
  5. Mijn eerste bericht, trots dat ik was. Trots!
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Mijn eerste bericht, trots dat ik was. Trots!

    Neen, ik hengel niet naar een majesteitelijke medaille. Neen, ik hoef geen gouden horloge met inscriptie. En neen, ik solliciteer niet naar een schouderklopje van de hoofdredacteur. Maar meer dan vijftig jaar, godallemachtig! Meer dan een halve eeuw schrijf ik al voor deze courant. Ergens in de Krantenbank Zeeland moet nog het eerste bericht te vinden zijn, dat van mijn hand in druk verscheen: een aankondiging van een cursus bloemschikken georganiseerd door de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen, afdeling Terneuzen. Het telde niet meer dan een paar regels. Maar trots dat ik was. Trots!
  1. Waarom ik niet met een dekentje op de Grote Markt zit
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Waarom ik niet met een dekentje op de Grote Markt zit

    Ja, ja, ik weet het, ik heb makkelijk praten. Ik heb geen winkel, geen horecazaak, ik ben geen ZZP-er. Elke maand krijg ik keurig een bedragje aan pensioen en AOW op mijn bankrekening gestort. Dus wat heb ik te mopperen? Weinig toch? Het enige waar ik me druk over hoef te maken, is dat ik geen bioscoopje kan pikken, dat ik geen eettent kan binnenvallen om in een biefstukje te prikken en dat ik in mijn favoriete café geen pint kan vatten.
  2. Ouwe lullen moeten weg
    PREMIUM

    Ouwe lullen moeten weg

    Weet u nog, zo’n dertig jaar geleden? Bejaard Zeeland stond - voor zover de fysieke gesteldheid het toeliet – op de achterste benen. De bejaardenzorg moest hoog nodig gemoderniseerd worden, betoogden de beslissers. En dus besloten de beslissers dat een flink aantal bejaardenoorden gesloten moest worden. Want, zeiden de beslissers, veel bejaardenhuizen waren niet meer van die tijd en kostten bovendien handenvol geld. Nieuw Zorgvliet in Wolphaartsdijk, Bachten Vaete in Kruiningen, Russchevliet in Schoondijke, Ter Walle in Biervliet, Ter Veste in Middelburg, Sint Maartenshof in Sint-Maartensdijk – weg ermee!
  3. Hoe ik mijn verjaardag vierde
    PREMIUM
    column willem van dam

    Hoe ik mijn verjaardag vierde

    Vanaf de omslag kijkt de auteur me vanachter zijn brillenglazen met schalkse blik aan. Rood jasje, stropdas met bloemmotief, kokette laarsjes onder een donkere pantalon. De auteur wordt omringd door vijf slechts in pikante zwarte lingerie gehulde schonen, en heeft derhalve alle reden om schalks te zijn. Hoe ik mijn verjaardag vierde is de titel van de bundel met acht korte verhalen, in 1971 uitgegeven door De Bezige Bij. Het boek stond al zo’n vijftig jaar (de bladzijden zijn inmiddels vergeeld) in mijn boekenkast. Ongelezen. En waarom ik het nooit had gelezen? Geen flauw idee.
  4. Vooral besneeuwde landschapjes sieren onze bijzettafel
    PREMIUM
    column jan van damme

    Vooral besneeuwde landschap­jes sieren onze bijzetta­fel

    Bof ik even. Niemand die mijn handschrift kan lezen. Ze zeggen wel eens dat dokters over een onleesbaar handschrift beschikken, nou, dan hebben ze het mijne nog nooit gezien. Dat begon al op de lagere school, toen ik met een kroontjespen mijn eerste woordjes moest schrijven. Een zooitje was het. Schots en scheef dansten de letters door mijn schriftje. Hoe ik mijn best ook deed – puntje van de tong uit mijn mond geperst - voor schoonschrijven haalde ik nooit een voldoende.
  2. Zij schonk mij een glimlach, ik haar een cassis
    PREMIUM

    Zij schonk mij een glimlach, ik haar een cassis

    Zij dronk cassis, ik stond bij de flipperkast stoer te doen, uit de jukebox klonk Dear Ann van de George Baker Selection. Daar, in de Ganzebar aan de Goese Grote Markt, zagen we elkaar voor het eerst. Niet veel later, het was op een zaterdagavond, troffen we elkaar opnieuw, in De Korenbeurs in Kortgene, destijds een bekende danstent. Zij danste sierlijk, ik deed een poging daartoe. Zij schonk mij een glimlach, ik haar nog een glaasje cassis. Afijn, zo is het gekomen.
  3. Niks zo erg als papiertjes prikken in een villadorp
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Niks zo erg als papiertjes prikken in een villadorp

    Ooit was ik pikkelateur. Dat is iemand die met een prikstok in parken en plantsoenen jaagt op rondslingerende fritesbakjes, kauwgumpapiertjes, chipszakken, sigarettenpeuken en ander vullis; geen functie die je met hoofdletters in je cv vermeldt. Ik zal een jaar of zestien zijn geweest, toen ik met zo’n prikker de lanen en dreven van het deftige Bloemendaal schoonhield, terwijl mijn leeftijdgenoten op hun Puch (de jongens) en Mobylettes (de meiden) vrolijk naar het strand bromden, waar ze zich klem zopen en Sunny Afternoon uit hun transistorradiootjes klonk.
  1. De winkelier heeft de rode loper weer voor ons uitgerold om onze portemonnee leeg te kunnen schudden
    PREMIUM
    column Willem van Dam

    De winkelier heeft de rode loper weer voor ons uitgerold om onze portemon­nee leeg te kunnen schudden

    Vanaf een paginagrote advertentie in deze courant keek Willeke Alberti (u weet wel, de Willeke van Spiegelbeeld en Morgen Ben Ik De Bruid) mij deze week stralend aan. Ze adviseerde me een relaxstoel te kopen. Een relaxstoel ja, ook wel relaxfauteuil genoemd. Da’s dus geen gewone huis-, tuin- en keukenstoel, neen, het betreft hier een zetel – zo leer ik na enig gegoogle - ‘die erop gemaakt is u te laten ontspannen op een manier die goed is voor uw lichaam’.
  2. Ouwe viezerd
    PREMIUM
    column Willem van Dam

    Ouwe viezerd

    We hebben Hem al een paar weken geleden besteld; op pakjesavond komt Hij ons hoogst persoonlijk met een bezoek vereren. Als het virus tenminste meezit. Zolang dat rondspookt, is tenslotte niets zeker. Eerlijk gezegd, vrees ik het ergste. Want Hij behoort beslist tot de risicogroep. De schattingen over zijn leeftijd lopen uiteen. Sommigen houden het erop dat Hij al meer dan 1700 jaar oud is. Anderen schatten hem jonger, gezien de kwiekheid waarmee Hij zich over de daken beweegt. Weer anderen twijfelen aan zijn bestaan of hebben ronduit een hekel aan Hem.
  4. En met een triomfantelijke grijns prikte hij een dampende aardappel aan zijn vork
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    En met een triomfante­lij­ke grijns prikte hij een dampende aardappel aan zijn vork

    Over school ging het tijdens de avondmaaltijd. En over cijfers en rapporten. Ergens in een kast moet nog een rapportje slingeren dat ik in de vijfde klas van de lagere school ontving. Een 2 voor rekenen stond daar op. ‘Voor de moeite’, had de meester, een akelige man die naar sigaren stonk en geniepig in je nekvel kon knijpen, daarbij in de kantlijn geschreven. Want eerlijk gezegd, had hij op bijtende toon bij de rapportuitreiking gesproken, verdiende ik niet meer dan een 1.
  3. Eerlijk gezegd verbaast het mij, dat er nog altijd Nederlanders zijn die ’s avonds met een gerust gemoed gaan slapen
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Eerlijk gezegd verbaast het mij, dat er nog altijd Nederlan­ders zijn die ’s avonds met een gerust gemoed gaan slapen

    Het vertrouwen in onze politici heeft een dieptepunt bereikt. Het onderzoeksbureau Ipsos meldde deze week, dat 6 op de 10 Nederlanders weinig of heel weinig vertrouwen meer hebben in de landelijke politiek. Laat dat even goed tot u doordringen: meer dan de helft van de kiezers heeft beslist geen hoge pet op van hetgeen de dames en heren in Den Haag uitvreten.
  4. Jantjes Streeken
    PREMIUM
    column willem van dam

    Jantjes Streeken

    De kleine ingreep aan mijn grote teen heb ik dapper doorstaan. Wat er nog aan herinnert is een forse pleister en een tegel, door kleindochter Lieve (9) beschilderd met allerlei kleurige figuurtjes. Bij thuiskomst uit het ziekenhuis lag het kunstwerkje zorgvuldig ingepakt op tafel op me te wachten. ‘Voor Opa’, had Lieve er op geschreven. Als doekje voor het bloeden. Ze had er haar stinkende best op gedaan, dat kon je zo zien. En daarom heeft het een prominente plaats in Opa’s Museum gekregen.
  2. Zeiltouwtjes willen ook des zondags wel eens tegen de mast klapperen
    PREMIUM
    Column Willem van Dam

    Zeiltouw­tjes willen ook des zondags wel eens tegen de mast klapperen

    Zondag maar weer eens naar Flipland gereden. Gewoon, omdat ik er lange tijd niet was geweest. Jaren geleden, toen ik nog verslaggever in actieve dienst was, kwam ik er met enige regelmaat. Met het pontje ging ik dan meestal; het pontje van Zijpe (bij Bru) naar Anna Jacobapolder (op Sint-Philipsland) – als de veerman de oversteek tenminste aandurfde. Vaak mistte het zó hevig op het Zijpe, dat het mannetje van de radio weer eens zuchtend moest melden dat het veer voor de zoveelste keer tijdelijk uit de vaart was genomen.

Meest gelezen

Meest gedeeld