-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ik kieperde mijn voorraadje beklapjes in de kliko
Niet dat ik vaak van het openbaar vervoer gebruik maak, maar toch, je weet maar nooit. Als ik straks onverhoopt in bus, trein of tram moet stappen omdat een verre tante of neef het loodje heeft gelegd en ten grave moet worden gedragen, ben ik verplicht een mondkapje te dragen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen
Laat ik het maar ronduit zeggen: voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen. Maar toen ik Ik ben Vlissingen doorbladerde, overwoog ik bijna (ik zeg met nadruk: bijna) om naar Vlissingen te verhuizen. Want wat telt dat stadje veel leuke mensen! -
PREMIUM
Column Willem van Dam Het wil maar niet lukken met die ouderenpartijen
Ach gossie, die Henk. Deed dagenlang alsof hij met zijn hond op de hei aan het wandelen was om eens goed over zijn toekomst na te denken, richtte hij intussen stiekempjes een nieuwe partij op: de Partij voor de Toekomst (PvdT). Waaruit maar weer eens bleek, dat Henk zeer bedreven is in het veiligstellen van zijn eigen toekomst; geloof maar niet, dat Henk ook maar één moment heeft overwogen om de Kamerzetel die hij namens 50Plus bezette, beschikbaar te stellen. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Têêlezeêkertje
Zondag was Chiel Jacobusse op de radio. Ja precies, de Chiel Jacobusse van het Zeeuwse Landschap; de Chiel Jacobusse die met enige regelmaat in deze krant een natuurrubriek vult; de Chiel Jacobusse die vijf jaar geleden de Goessche Diep Fondsprijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds ontving, als blijk van waardering voor - zoals het destijds in de PZC werd geformuleerd – het ‘dichterbij brengen’ van de Zeeuwse natuur. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Juffrouw Janny
Juffrouw Janny zetelde op de tweede verdieping van V&D in Middelburg, in een wit schort en met een breiwerkje. Juffrouw Janny hield er de toiletten spic en span, sopte de tegelwanden tot ze net zo glommen als de spiegels boven de kraakheldere wasbakken en ze knikte vriendelijk als de clientèle na gedane zaken een kwartje op haar schoteltje deponeerde.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Zet ’s nachts voor u gaat slapen de voordeur op een kier
Even kon ik mijn ogen niet geloven. Las ik het goed? Ja verdomd, het stond er echt, op pagina 3 van deze courant: ‘Bajespersoneel: Geef softdrugs voor rust’. De situatie in gevangenissen, las ik, dreigt onhoudbaar te worden, mede doordat de gedetineerden verstoken blijven van hun stickie. Whááát? Ja precies, dat dacht ik ook. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Een tripje naar Sluis was al ver genoeg
Mijn schoonvader zaliger was niet zo’n reiziger. Een tripje naar Sluis – z’n broer Jaap had er een garagebedrijf en een winkel in souvenirs - was hem al ver genoeg. En als je informeerde of hij nog vakantieplannen had, zei hij steevast op spottende toon: ja, naar Baesdurp. Dan grijnsde hij een beetje, zette zijn geruite pet op, slofte naar zijn schuur, besteeg zijn rijwiel en trapte zich met hark en schoffel over zijn schouder naar zijn even verderop gelegen moestuin, z’n ‘lapje’ aan een kronkelwegje in ’s-Heer Hendrikskinderen. -
PREMIUM
column Willem van Dam 1 april
De plannen lagen klaar. ’s Morgens met z’n allen naar Scharendijke, dan een gezamenlijke lunch en ter afsluiting een potje bowlen. Doen we elk jaar, iets leuks. Ter nagedachtenis van Ron, de man van onze dochter Margje en de vader van onze kleindochters Fay en Ruby. Maar helaas: corona maakt meer kapot dan je lief is.
-
PREMIUM
Er zullen altijd lieden zijn bij wie ik beslist niet zal aankloppen
Ik lees: ‘De Koninklijke Marechaussee heeft (…) vijf Sudanese vluchtelingen uit een vrachtwagen in de haven van Vlissingen gehaald. De mannen, vier minderjarig, waren in België in de wagen gekropen met als doel in Engeland te komen.’ -
PREMIUM
Column Willem van Dam Ik wist het wel: er is nog hoop
Ook ik heb mezelf afgerasterd. Moest van Rutte. Omdat ik aan een lichte neusverkoudheid lijd, mag ik al sinds een paar dagen het huis niet uit. Erg? Mwah. Eindelijk kan ik zonder enige wroeging de mevrouw met de collectebus voor een gesloten deur laten staan. Eindelijk kan ik de man van de pakketdienst die bij ons een pakje voor de buren wil afleveren, vanachter de geraniums gebaren dat hij het maar een deurtje verderop moet regelen. -
PREMIUM
column Willem van Dam Hij deed me denken aan een dorpsveldwachter
Ze is al bijn-a in de vergetelheid verdronken, Rita Verdonk. Ja precies, die Rita Verdonk (‘niet links, niet rechts, maar recht door zee!’) van de politieke eendagsvlieg Trots op Nederland (TON). Weet u nog, het relletje dat ontstond toen een imam weigerde haar de hand te schudden? Vrijwel het hele land sprak er schande van. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Druk op toets 2
Een bandje met een vrouwenstem: ,,U staat vooraan in de wachtrij, zodra er een medewerker vrij is, wordt u doorverbonden.” En dat tientallen keren achtereen. Zeker een kwartier lang. Help, ik wil geen nepmevrouw, ik wil een echte mevrouw of meneer spreken! -
PREMIUM
Column Willem van Dam Zelfs de heer ’t Hart tast in het duister
De schuifuit. Wel eens van gehoord? Ik ook niet. Tot ik op pagina 259 van Maarten ’t Harts jongste roman De Nachtstemmer belandde. De schuifuit, leerde ik daar, is een vogel. En ’t Hart kan het weten, hij is tenslotte van huis uit bioloog.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Nieuw historisch museum? Ik weet wel een plekje...
En jawel hoor, er is weer eens een oude koe uit de sloot getakeld. Weet u nog, zo’n 15 jaar geleden? Er moest een Nationaal Historisch Museum komen. Was een plannetje van Jan Marijnissen, toen nog de opperbaas van de Socialistische Partij. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ik stond weer in de winkel van groenteboer Geerlings
Ik weet ook wel, de tijdmachine van professor Barabas bestaat niet echt. Maar toch, toch reisde ik deze week meer dan zestig jaar terug in de tijd. Dankzij Facebook. Want daarop verschenen oude zwart-wit foto’s van de buurt waarin ik ruim een halve eeuw geleden opgroeide. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Optiefen vuig tuig, hier waken wij!
Buurtpreventie, bij ons op het dorp doen ze er ook aan. Een bescheiden bordje, bevestigd aan een lantarenpaal bij de entree van het dorp, waarschuwt lieden met kwalijke bedoelingen: ‘Attentie Buurtpreventie’. Met andere woorden: optiefen vuig tuig, hier waken wij! -
PREMIUM
Column Willem van Dam Over de berenlul doen gruwelijke verhalen de ronde
Laten we het eens over de berenlul hebben. De berenlul, ook wel open ruggetje, open been, doelpaal of leuning genoemd, is een vet vette lekkernij, verkrijgbaar in de betere snackbar. Zo’n snackbar als bij ons vroeger om de hoek; Snackbar ’t Hoekje, inderdaad.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Het nestkastje hangt nog steeds niet. Kan nog even duren
Met mijn kennis der natuur is het droevig gesteld. Zo beweerde ik een poos geleden op deze plaats met onwrikbare stelligheid dat er met enige regelmaat echte spechten in onze tuin verschenen. Achteraf bleek dat de grootste flauwekul; het waren Vlaamse gaaien. Om mij voortaan voor dergelijke blunders te behoeden, schonken goede vrienden mij destijds een handig naslagwerkje, getiteld Zien is Kennen, waarin honderden vogels – met kleurenplaatjes! - worden beschreven. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Hoe moeilijk kan het zijn om een balletje in te werpen
Nee, een groot voetballer was ik niet. Verder dan het vierde van de v.v. Wolfaartsdijk schopte ik het nooit. Op hobbelige velden hobbelde ik langs het lijntje met als voornaamste taak het geven van voorzetten. Maar helaas, die belandden vaker achter het doel dan voor het doel – veel gevoel voor richting heb ik nimmer gehad; vraag mij de weg naar de Noordpool en ik wijs naar het zuiden. -
Column Willem van Dam Kijk eens wat een lekker toetje: vanillepudding met bosbessensaus!
Ziezo. De kerstboom is ontmanteld, de kerstkaarten liggen in de kliko, de laatste oliebollen en appelflappen zijn met de laatste slokken bubbeltjeswijn weggespoeld. Hè, hè, het leven kan eindelijk zijn gewone gangetje weer hernemen.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Hoe het aantrekken van zo’n foeilelijke trui kan bijdragen aan een mooier kinderleven, begrijp ik niet helemaal
Nee, ik trek geen foute kersttrui aan. Ik verdom het. Wie wil er nu voor Jan met de Korte Achternaam rondlopen in zo’n oogbol teisterende trui met een schele eland of een bezopen kerstman op de borst? Het antwoord: de gemeentebestuurders van Terneuzen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De tomaat spatte uiteen tegen de keukenmuur
Het spijt me zeer, maar ik móét het er ook even over hebben: over de banaan die door een Italiaanse kunstenaar met een stukje tape tegen een muur was geplakt. Kunst! -
PREMIUM
Column Willem van Dam Ik was van plan te schrijven over een bejaarde bedrieger
Ik was van plan een stukje te schrijven, waarin ik Sinterklaas tot op de enkels afbrandde. Ik wilde schrijven, dat ik de man een bejaarde bedrieger vind. Een uitslover bovendien, met die rare stok die hij staf noemt, met zijn pluizige baard, dat rode gordijn dat hij als mantel gebruikt, die malle mijter en dat dikke boek waarin hij zogenaamd van al die goedgelovige kindertjes de ondeugden heeft neergepend. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Reebruine ogen
Weet u nog, Bambi? Ja precies, ik bedoel dat schattige witstaarthertje wiens moeder door een jagersman werd doodgeschoten. Ik zal een jaar of zes zijn geweest toen ik de film (het was in een filmzaaltje van – ik geloof – het Leger des Heils) voor het eerst zag. Tranen met tuiten. De film werd geschikt geacht voor alle leeftijden. Een grovere blunder heeft de filmkeuringscommissie nooit meer begaan; de lotgevallen van het snoezige hertje sneden zó diep door mijn tere kinderziel, dat ik nachtenlang in mijn jongensbedje heb liggen huilen.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam De politie moest er uiteindelijk aan te pas komen om de boel te sussen
Ding dong, doet de deurbel. Zuchtend vouw ik mijn krantje dicht, hijs mezelf uit de luie stoel, slof naar de voordeur, kijk door het raampje: niemand. Kwajongens zeker, die aan het belletje lellen zijn. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ontheffing
Boer Koekoek zong ‘Den Uyl is in den olie’ en ik reed rond in een Simca 1000 Rally, een koekblikkerige oranje automobiel, maar wél voorzien van kuipstoeltjes, racestrepen en racestuur. Begin jaren zeventig. Oliecrisis. Terwijl vrijwel het ganse Nederlandse volk des zondags vol chagrijn achter de vitrage zat omdat het met zijn autootje de weg niet op mocht, scheurde ik fluitend met mijn Simca over nagenoeg verlaten ’s Heeren Wegen. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Bomans
Het briefje bewaar ik nog altijd zorgvuldig in een doorzichtig plastic mapje; het briefje dat Godfried Bomans zo’n zeventig jaar geleden – met potlood! - aan mijn vader schreef. Mijn vader (hij bracht het van broodbezorger tot journalist én schreef enkele toneelstukken) had Bomans om raad gevraagd: hoe kan ik mijn schrijverschap verbeteren? Bomans was niet te beroerd om mijn vader van advies te dienen: ,,Werk. Verwacht niets van anderen. Werk zóo, dat de menschen U lezen. Een andere weg is er niet.’’ -
PREMIUM
Column Willem van Dam Briefje aan Loes
Edelachtbare Vrouwe, beste Loes, -
PREMIUM
Scheuren
Ach, waarom ook niet, dacht ik. En ik downloadde op mijn iPad een appje (ja, ja, ook ik heb de 21e eeuw ontdekt) waarmee ik oude foto’s zou kunnen digitaliseren en herstellen én waarmee ik orde zou kunnen scheppen in de chaos die ‘mijn fotoarchief’ heet. Ik ging onmiddellijk aan de slag, schudde een schoenendoos vol zwart-wit-kiekjes leeg en de herinneringen dwarrelden over tafel.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Weet je wel wat voor dag het is, protesteerde ik zwakjes
Yes, Internationale Mannendag! Verwachtingsvol sloeg ik mijn ogen open; welke verwennerijen zouden mij te wachten staan? Maar kom, dacht ik, laat ik eerst mezelf een beetje verwennen en nog een uurtje blijven liggen. Dus dommelde ik weer weg. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Ik wist mij altijd aan het strijdgewoel te onttrekken door lafhartig de zee in te rennen
Ik was een kikker. Zoals je in Engeland mods en rockers had, had je hier de kikkers en de nozems. De nozems bereden een buikschuiver – een Benelli, Kreidler of Zündapp. Zij boetseerden hun haar met gezinspotten Brylcreem tot vetkuif, droegen zwartleren jekkies en klonterden samen rond de jukebox van de friettent, waar ze naar Elvis en Cliff luisterden. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De een beweegt zich nu voort in een scootmobiel, de ander houdt zich staande dankzij een rollator
,,Staat de muziek niet te hard voor u?’’, vroeg de serveerster toen we het eetcafé waren binnengelopen om er een biefstukje te eten. Uit de geluidsboxen klonk snoeihard Sympathy For The Devil van The Rolling Stones. Omdat The Stones wat mij betreft niet hard genoeg kunnen klinken, schudde ik het hoofd: ,,Nee hoor, voor ons niet.’’
