-
PREMIUM
Column Willem van Dam De luie stoel voor de tv is weer vrij
En jawel hoor, Het Virus sloeg ook in familiekring toe. Het kreeg onze oudste dochter en haar hele gezin te pakken. Hondsberoerd voelden ze zich. Al dagenlang zitten ze opgesloten in hun huisje. Ze mogen zich onder geen beding buiten vertonen, laat staan dat ze konden verschijnen op het feestje van hun jongste nichtje dat zaterdag haar derde verjaardag vierde. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De Rijdende Rechter hoeft zich voorlopig nog niet te vervelen
Heb je duiven? Dan heb je ook stront! Het is een waarheid als een koe. Ik ken een duivenmelker die veel te laat op het bruiloftsfeest van zijn dochter verscheen, omdat hij eerst wilde wachten tot al zijn duiven binnen waren. En toen hij eindelijk in de feestzaal arriveerde, had hij verzuimd zijn blauwe stofjas uit te trekken en zijn sloffen te verruilen voor een ordentelijk schoenenpaar. Stront aan de knikker natuurlijk. -
Column Willem van Dam Plaats 2 van component als in de sleuf op component B
,,Kijk’’, riep mevrouw Van Dam enthousiast, ,,dat is wat voor ons.” Ze plantte haar wijsvinger op een advertentie in het ochtendblad waarin een verzendhuis tegen een prettig prijsje schoenenrekken te koop aanbood. ,,Hm, hm”, humde ik instemmend. -
PREMIUM
column Willem van Dam Ik heb nog geen definitieve keuze gemaakt
Binnenkort kan ik een brief van de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport verwachten; of ik nu eindelijk eens wil laten weten wat met mij te doen wanneer ik ben ontslapen. Mooi woord trouwens, dat ontslapen. Het werd afgelopen zaterdag in het radioprogramma De Taalstaat van Frits Spits niet voor niets genoemd als een ‘vergeetwoord’ dat het verdient om gekoesterd te worden. Maar dat slechts terzijde. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Slapen is niet altijd zo makkelijk als je denkt
Wie is er nu gek geworden, ik of de slaapexpert? Het wemelt ervan, van die slaapexperts. Ze zijn er in alle soorten en maten. Zo presenteren verkopers van (ik noem maar wat) De Beddenkoning of Het Matrassenpaleis zichzelf graag als slaapspecialist omdat beddenboer zo gewoontjes klinkt. Er zijn slaapcoaches die ons willen leren om ‘een superslaper’ te worden, er zijn slaaptherapeuten en slaaptrainers die zeggen ons voor doorwaakte nachten te kunnen behoeden. En er bestaan zelfs slaapscholen met echte slaapjuffen. Waarmee ik maar wil zeggen: slapen is niet altijd zo makkelijk als je denkt.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Een brandbrief? Welnee, een smeulend bermbrandje
En jawel hoor, daar hebben we er weer eentje: een brandbrief. Ditmaal zijn Zeeuwse overheden de afzenders. Ze vragen de minister van economische zaken om horecaondernemers die zijn gedupeerd door de coronamaatregelen ruimhartig te compenseren. -
PREMIUM
column Willem van Dam De vondst van de Borsselse bolus is een primeur van heb ik jou daar
Buitenaards leven bestaat! Het bewijs is geleverd door de vondst van een groenkleurige bolus die vlakbij de kerncentrale Borssele werd achtergelaten. Het tijdschrift De Nieuwe weet zeker dat de bolus afkomstig is van een ruimtewezen en baseert zich daarvoor op uitlatingen van ‘de Leidse intergalactisch bioloog en astrochemicus Han Spooren’. -
PREMIUM
Jarenlang blies de blower ladingen confetti om mijn oren
Jippie, geen carnaval! Geen dronkenmansgehos in de kroegen. Geen polonaises in de straten. Met een zucht van verlichting sloeg ik mijn krantje dicht. Als ik ergens een hekel aan heb, is dat carnaval. Welk weldenkend mens haalt het in zijn hoofd om drie dagen lang vermomd als peer of pompoen door het leven te gaan?
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Of een koe mét naam meer melk geeft dan een koe zonder? Echt, het is onderzocht
Onderzoekjes. Ik ben er gek op. Zo las ik laatst dat er in Zeeland meer echtbrekers wonen dan elders in het land. Voor de cijferfetisjisten: ruim acht procent van alle Zeeuwen is gescheiden. In Vlissingen ligt dat percentage zelfs nog hoger: boven de tien procent. Wil ik dat weten? Ja, dat wil ik weten. En waarom wil ik dat weten? Ik zou dat eerlijk gezegd niet weten. -
PREMIUM
column Willem van Dam Het halve dorp sjouwt zijn ouwe meuk van zolder
Bij ons op het dorp wordt komende zaterdag veel volk verwacht. Dan is het namelijk rommelroute. Het halve dorp sjouwt zijn ouwe meuk van zolder naar beneden, flikkert die troep op een kleedje en biedt de zooi voor de eigen voordeur te koop aan. -
PREMIUM
column Willem van Dam ‘Hé vuurtoren’, riepen we hem vaak pesterig na
Hrôôs waren ze in Haamstede, stik hrôôs. Hun vuurtoren, uitgerekend hún vuurtoren, prijkte pontificaal op wat destijds het mooiste Nederlandse bankbiljet ooit werd genoemd: het briefje van 250 gulden, ontworpen door de graficus Ootje Oxenaar. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Om met Máxima te spreken: beetje dom geweest
Je zal maar koning zijn. Of koningin. Ga je fijn saampjes op vakantie naar een Grieks eiland om er een beetje te spelevaren in je nieuwe speedbootje, neemt mevrouw Majesteit een duik in het hemelsblauwe water, ligt er weer een stel paparazzi met een enorme telelens onder een steiger op de loer. -
PREMIUM
Saai werd het nooit, daar aan de Irislaan
Ja, ja, ik was er ook bij, die zaterdagavond de 18e augustus 1990. En ik stond, net als al die andere ruim vierduizend toeschouwers, hartstochtelijk te juichen toen Remco van Keeken de 1-0 scoorde en de 2-0. Het stadionnetje (nou ja, stadionnetje – een paar wankele tribunes, vier lichtmasten en een koek & zopietent) aan de Irislaan zat bommetjevol. En wat weinigen verwachtten gebeurde: RBC werd door VC Vlissingen met een 2-0 nederlaag naar huis gestuurd.
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM De rij wachtenden week uiteen - zijn geur werkte als een breekijzer
,,Mag ik even voor, want ik ben een oude man.” Even dacht ik dat ik het niet goed had verstaan, maar toen zei hij het nog een keer, iets dwingender: ,,Ik ben een oude man, mag ik even voor?” Hij had het niet eens hoeven vragen. De rij wachtenden week spontaan uiteen toen de man z’n winkelwagentje volgeladen met goedkope blikjes bier in de richting van de kassa van de supermarkt wrong. De geur die hij verspreidde werkte als een breekijzer. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De klok had nog geen twee minuten weggetikt: herdersmatje
Hoon was mijn loon. Een keer per jaar verzamelen een stuk of tien wat oudere heren van het dorp zich rond het schaakbord om een toernooitje te spelen. Dat gebeurt doorgaans in een genoeglijke ambiance. De gastheer zorgt voor een voorraad bier en wijn gelijk aan die van een bescheiden buurtsuper. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Vrienden van vroeger, hoe zou het toch met ze zijn?
Wat zou er van ze zijn geworden, van mijn vrienden van vroeger? Als ik door een nostalgische bui word overvallen (dat gebeurt me met het klimmen der jaren steeds vaker) en ik door mijn geheugen blader, komen hun namen met enige regelmaat boven dobberen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam De ene strijd voor tolvrij is de andere niet
Hoed, pijp, wandelstok: Honoré Colsen, veehandelaar, raadslid en bovenal actievoerder. Hij is al veertig jaar dood, maar vergeten is hij allerminst. In Zeeuws-Vlaanderen hoor je nog wel eens de verzuchting: ‘Ach, hadden we nog maar een Honoré Colsen’. Hij werd de Burgemeester van Sluiskil genoemd. Anderen vonden die titel aan de iets te bescheiden kant en ‘kroonden’ hem tot de Onderkoning van Sluiskil.
-
PREMIUM
column Willem van Dam Nooit nemen we nog een hond
We hadden het ons heilig voorgenomen: nee, nooit nemen we nog een hond. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Niet alle maatregelen zijn logisch, toch probeer ik me er aan te houden
Het nieuws ligt op straat, zeggen ze. Bij Omroep Zeeland lag het zelfs op de stoep. Niet gezien op onze Zeeuwse rampenzender? Dan zal ik u even bijpraten. Afgelopen maandag verscheen er een groepje lieden dat zich heeft verenigd onder de naam ‘Stoepkrijtrevolutie’ voor de deur van het omroepgebouw in Oost-Souburg. Ik telde negen volwassenen en een paar peuters. -
PREMIUM
COLUMN Tussen al die heldere kinderstemmetjes klonk een monotoon gebrom
Zingen kon ze niet, mijn oudste zus. Ze zong zó vals, dat het Hoofd der School de vingers in zijn beide oren propte als mijn zus tijdens de zangles (die bestond nog in de tijd dat de Lagere School nog geen Basisschool heette) een poging deed om het Kom mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal mee te zingen.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Met een uitlaat die over het plaveisel sleepte, reed het bestelbusje onze straat uit
Een fraaie collectie bezat ik. Stones, Beatles, Kinks, Who, Doors, Dylan – noem het en ik had het. Zo’n vierduizend elpees, misschien nog wel meer; de meeste gekocht op rommelmarkten, beurzen, veilingen. Geen weekeinde ging voorbij of ik stond op de een of andere vlooienmarkt in een bak met afgedankt vinyl te graaien. Een vinyljunk, inderdaad. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Met een doffe plof knalde het meesje tegen het glas
Plots zat-ie op het aanrecht. Zo maar, op een zonnige zondagmiddag. Een verdwaald koolmeesje. Was pardoes door de openstaande tuindeuren ons huis binnengevlogen. Een mooi beestje, zwarte en gele veertjes en met een paar kraaloogjes die paniek uitstraalden. Bevreesd hief het diertje de staart, deponeerde een angstpoepje op het keukenblad, fladderde weg en landde op mijn bureau waar het - op het toetsenbord van de computer waarop ik nu dit stukje tik - weer een poepje achterliet. Maar ja, neem dat zo’n beestje eens kwalijk. Doe je niet. Toch? -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Een zak vol afdankertjes
,,Zo’’, zei mevrouw Van Dam op bevelhebberige toon, ,,duik jij je klerenkast eens in en stop al je broeken, truien en jasjes die je nooit meer draagt hier maar in.’’ Ze hield me een plastic zak voor, die goededoelenclub Simavi die ochtend door onze brievenbus had gewurmd met het verzoek deze te vullen met overbodig geworden kleding en schoeisel. Die afdankertjes, beloofde Simavi, worden vervolgens verkocht om met de opbrengst daarvan mooie dingen te doen in verre en minder ontwikkelde landen. -
PREMIUM
column Willem van Dam Hieperdepiep, de Japanse kruiskwal is er weer!
Hoera, hij is er weer, de Japanse kruiskwal! Hij dook een paar weken geleden al ter hoogte van Kortgene op in het Veerse Meer en is nu ook nabij Wolphaartsdijk gesignaleerd. Een akelig beestje, die kruiskwal. Hij is slechts een paar centimeter groot, schijnt met graagte om zich heen te prikken en heeft het daarbij vooral gemunt op de armen, benen en buiken van argeloze zwemmers. Die krijgen van zo’n prik erge jeuk en nare zwellingen, soms zelfs zo hevig dat ze in het ziekenhuis moeten worden opgenomen.
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Ik kieperde mijn voorraadje beklapjes in de kliko
Niet dat ik vaak van het openbaar vervoer gebruik maak, maar toch, je weet maar nooit. Als ik straks onverhoopt in bus, trein of tram moet stappen omdat een verre tante of neef het loodje heeft gelegd en ten grave moet worden gedragen, ben ik verplicht een mondkapje te dragen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen
Laat ik het maar ronduit zeggen: voor geen goud zou ik in Vlissingen willen wonen. Maar toen ik Ik ben Vlissingen doorbladerde, overwoog ik bijna (ik zeg met nadruk: bijna) om naar Vlissingen te verhuizen. Want wat telt dat stadje veel leuke mensen! -
PREMIUM
Column Willem van Dam Het wil maar niet lukken met die ouderenpartijen
Ach gossie, die Henk. Deed dagenlang alsof hij met zijn hond op de hei aan het wandelen was om eens goed over zijn toekomst na te denken, richtte hij intussen stiekempjes een nieuwe partij op: de Partij voor de Toekomst (PvdT). Waaruit maar weer eens bleek, dat Henk zeer bedreven is in het veiligstellen van zijn eigen toekomst; geloof maar niet, dat Henk ook maar één moment heeft overwogen om de Kamerzetel die hij namens 50Plus bezette, beschikbaar te stellen. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Têêlezeêkertje
Zondag was Chiel Jacobusse op de radio. Ja precies, de Chiel Jacobusse van het Zeeuwse Landschap; de Chiel Jacobusse die met enige regelmaat in deze krant een natuurrubriek vult; de Chiel Jacobusse die vijf jaar geleden de Goessche Diep Fondsprijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds ontving, als blijk van waardering voor - zoals het destijds in de PZC werd geformuleerd – het ‘dichterbij brengen’ van de Zeeuwse natuur. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Juffrouw Janny
Juffrouw Janny zetelde op de tweede verdieping van V&D in Middelburg, in een wit schort en met een breiwerkje. Juffrouw Janny hield er de toiletten spic en span, sopte de tegelwanden tot ze net zo glommen als de spiegels boven de kraakheldere wasbakken en ze knikte vriendelijk als de clientèle na gedane zaken een kwartje op haar schoteltje deponeerde.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Zet ’s nachts voor u gaat slapen de voordeur op een kier
Even kon ik mijn ogen niet geloven. Las ik het goed? Ja verdomd, het stond er echt, op pagina 3 van deze courant: ‘Bajespersoneel: Geef softdrugs voor rust’. De situatie in gevangenissen, las ik, dreigt onhoudbaar te worden, mede doordat de gedetineerden verstoken blijven van hun stickie. Whááát? Ja precies, dat dacht ik ook. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Een tripje naar Sluis was al ver genoeg
Mijn schoonvader zaliger was niet zo’n reiziger. Een tripje naar Sluis – z’n broer Jaap had er een garagebedrijf en een winkel in souvenirs - was hem al ver genoeg. En als je informeerde of hij nog vakantieplannen had, zei hij steevast op spottende toon: ja, naar Baesdurp. Dan grijnsde hij een beetje, zette zijn geruite pet op, slofte naar zijn schuur, besteeg zijn rijwiel en trapte zich met hark en schoffel over zijn schouder naar zijn even verderop gelegen moestuin, z’n ‘lapje’ aan een kronkelwegje in ’s-Heer Hendrikskinderen. -
PREMIUM
column Willem van Dam 1 april
De plannen lagen klaar. ’s Morgens met z’n allen naar Scharendijke, dan een gezamenlijke lunch en ter afsluiting een potje bowlen. Doen we elk jaar, iets leuks. Ter nagedachtenis van Ron, de man van onze dochter Margje en de vader van onze kleindochters Fay en Ruby. Maar helaas: corona maakt meer kapot dan je lief is.
