-
PREMIUM
Column Willem van Dam Emancipatie is de Schaakheren vreemd
Laatst las ik een bericht over een Tsjechische schaakmeester die wegens valsspelen bij kop en kont was gepakt en de speelzaal was uitgegooid. De onverlaat was betrapt toen hij op het toilet stiekem zijn mobieltje gebruikte om te spieken. Schakers spelen vaker vals. Zo beschreef Godfried Bomans eens hoe een gerespecteerd schaker een valluikje in zijn schaakbord had gezaagd waardoor hij ongemerkt vijandelijke stukken in een gewatteerd zakje kon laten verdwijnen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam En zo klinkt na al die jaren de stem van mijn vader weer door de huiskamer.
Het doosje had zich jarenlang voor mij verstopt gehouden. Vorige week – ik zocht een puntenslijper - vond ik het weer, ergens diep weggestopt in een bureaulade. Een groen doosje is het. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Zo'n telefoon installeren, dát kan ik toch zeker wel?
Lastig, de huistelefoon zwijgt. Bijna de hele week al. Zou het aan de batterijen liggen? Nieuwe batterijen er in, nee hoor, geen gehoor. Stekkertje stuk, misschien? Foeterend onder het bureau gekropen om de aansluiting te controleren. Alles in orde. Uiteindelijke diagnose: telefoon is dood. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Hellepie!
Ding-dong, doet mijn mobieltje. Op het schermpje is een alarmerende mededeling verschenen: extreme hitte, binnenblijven! En mocht ik toch naar buiten gaan, denk er om, petje op! -
PREMIUM
Column Willem van Dam Kip
Al dagen loop ik met een kip op mijn hand. Een kip, ja. Op mijn hand. Nee, geen echte kip natuurlijk, een plakplaatje van een kip. Heeft mijn kleindochter (6) gedaan.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Kusje
Ik ben niet zo’n zoener. Nooit geweest. Dus bleef ik afgelopen zaterdag, Wereld Kus Dag, veilig thuis, alle deuren stevig op slot. En als er werd gebeld: denk er om, niet opendoen! Want stel je voor dat de postbode of pakjesbezorger mij om de hals zou vliegen om mij zo maar, pats boem!, een driedubbele smakkerd te geven. Moet er niet aan denken. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Daar gaan ze: weer twee kleinkinderen zijn brugsmurfen geworden
,,Verwacht er maar niet te veel van’’, had de kleindochter ’s middags nog gewaarschuwd. ,,Ik weet niet of het wat wordt.’’ ’s Avonds stonden kleindochter Fay (12) en kleinzoon Wolf (13) en al die andere groep 8-ers op het geïmproviseerde podium in de bibliotheek van ons dorpsschooltje. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Pietje Vitamientje
,,Wat heeft die meneer?’’ Het jongetje dat met zijn vader bij het zebrapad stond te wachten tot het licht op groen sprong, bestudeerde mij met nieuwsgierige blik. Hij vond mij kennelijk een echte bezienswaardigheid, in mijn rolstoel en mijn in gips gewikkeld onderbeen. ,,Kan die meneer niet meer lopen?’’, vroeg het ventje aan zijn vader.
-
PREMIUM
Recensie
Stuur maar even een appje naar de kinderen, had mevrouw Van Dam gezegd. Sinds ik zo’n hypermodern telefoontoestelletje compleet met WhatsApp-knop bezit, app ik me het apezuur. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Onveilig
Hemeltjelief! Dat enge beest dat luid zoemend via ons keukenraam probeert binnen te dringen, is dat de gevreesde monsterwesp? En dat vreemde plantje in de poldersloot achter ons huis, dat zal toch geen giftige rode alg zijn? -
PREMIUM
column willen van dam Als Van Basten
De geneesheer bekeek de röntgenfoto’s nog eens goed, schudde het hoofd en zei: moeilijk, moeilijk. Al jaren leid ik een strompelend bestaan doordat artrose het kraakbeen in mijn enkelgewrichten heeft weggevreten. Of een paar kunstenkels uitkomst zouden kunnen bieden, had ik de geneesheer gevraagd. Moeilijk, moeilijk, zei hij opnieuw. Maar weet je wat: doe als Marco van Basten! -
PREMIUM
column willen van dam Kastelein Kees
Onze biljartvereniging heette De Klotestoters. Slechts drie leden telde zij: vriend S. te K., vriend J. te N. (later te T. en thans te ’s-H.H.) en ik. Van biljarten had en heb ik nog steeds weinig kaas gegeten, maar dat belette mij niet om mijzelf tot voorzitter te benoemen. Een keer per week kwamen wij bijeen in het mooiste café van Goes en verre omstreken, café Baarends. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Blaftaks
Een hondenbaan? Welnee meneer, integendeel, het is een prachtbaan; ‘je bent lekker vrij en je komt nog eens onder de mensen'. Jaren geleden mocht ik voor een reportage voor deze krant een poosje meelopen met een controleur der hondenbelastingen te Vlissingen. Voor de grootste en gemeenste Duitse herder was hij niet bevreesd, de blaf van een bouvier herkende hij al van verre en geen illegale teckel bleef voor hem verborgen. In één jaar tijd betrapte hij maar liefst 114 ‘zwarte’ blaffers - wat zeg je me daarvan?
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Mallotig loopje
Naar Spijkenisse gereden, daar schijn je te kunnen lachen. Ze hebben er sinds een half jaar een voetgangersoversteekplaats, waar je met een mallotig loopje overheen moet: het silly walk-zebrapad. De oversteekplaats ligt in het centrum, tegenover het stadhuis en een warenhuis dat vanwege zijn rookworst enige faam geniet. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Ziekte
Ik heb een poos met vraagtekens op mijn voorhoofd naar de foto zitten staren die zaterdag op de voorpagina van het Zeeuwse katern van deze krant stond. De foto toonde een gezelschapje dat zich rond een bakplaat met kreeften had verzameld. ‘Influencers op bezoek in Yerseke’ luidde de kop. Het bijschrift meldde, dat het hier een kookworkshop voor influencers betrof. Gooi maar in mijn pet, dacht ik; influencers, wat zijn dát nou weer? -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM De allerbeste
Een piepklein boekje is het. Met een harde kaft. Het heet Papa, bedankt, was in mijn boekenkast aan de wandel gegaan en had zich onder een dun laagje stof achter de brede ruggen van de driedelige Dikke van Dale verstopt. Het kwam tevoorschijn, toen ik tijdens een potje Scrabble een dreigend handgemeen de kop probeerde in te drukken door de juiste spellingswijze van een veel punten scorend woord (rinocerossen of rhinocerosssen?) in de Van Dale op te zoeken. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Wedergeboorte
Een wedergeboorte heeft plaatsgevonden: Sjors en Sjimmie zijn terug. U weet wel, die twee van de Rebellenclub. Ongeveer twintig jaar geleden hielden zij op te bestaan, vorige week las ik dat ze weer tot leven zijn gewekt.
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Jokkebrokken
Hè, hè, eindelijk, daar zijn we ook weer vanaf. Van die lieden die ons van alles en nog wat voorspiegelden, omdat ze een zeteltje in Provinciale Staten begeerden. De voorbije vier jaar vrijwel niets van ze vernomen, maar de afgelopen paar weken doken ze plots overal op om hun opvattingen uit te venten; ze propten onze brievenbussen vol met folders, overlaadden ons op marktpleinen en in winkelstraten met brochures. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Snelle hap
,,Hebben ze hier geen mes en vork?’’, informeerde ik naïef. Alsof ik van een andere planeet kwam. Natúúrlijk hebben ze hier geen mes en vork, hier wordt men geacht met de handen te eten. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Keffertje
Natúúrlijk heb ik de kieswijzer geraadpleegd. Want stemmen gá ik, de twintigste. Alleen op wie? Eerlijk gezegd volg ik de provinciale politiek niet zo nauwgezet. Jaren geleden, toen ik nog verslaggever was, moest ik ambtshalve wel eens een vergadering van Provinciale Staten bijwonen. Dat waren doorgaans weinig opwindende voorstellingen, zodat ik vaak reeds na een half uurtje indutte. Mogelijk heb ik daardoor wel eens een belangwekkend nieuwtje gemist. Mocht dat zo zijn, dan bied ik de lezers van deze courant (en mijn hoofdredacteur van toen) alsnog mijn welgemeende verontschuldigingen aan.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Feestje
,,Wat zullen we dit keer met m’n verjaardag doen?’’ Mevrouw Van Dam keek me vragend aan. Ze had duidelijk geen zin in wéér een huis vol visite. Zó’n gedoe allemaal. Bovendien, waar laten we de meute? Ons huis is niet klein uitgevallen, maar onze familie en vriendenkring evenmin. En zie je ons weer zitten, met z’n allen, braaf in een kringetje - een kop koffie en een taartje op schoot. Saai toch? -
PREMIUM
Column Willem van Dam Helm
Als ik de gordijnen openschuif, valt er een aarzelend zonnetje over de Zeeuwse polder; langs de dijk scharrelt Bram de ram en in onze tuin steken de eerste krokussen aarzelend hun gele kopjes op. Ha! Tijd om de scooter van stal te halen. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Dodo
Wie is er bang voor de boze Bor? Bor, u weet wel, die immer verongelijkte wolf uit de Fabeltjeskrant. Sinds de Fabeltjeskrant werd opgedoekt, het Grote Dierenbos werd omgezaagd en Meneer de Uil zelf voorgoed zijn oogjes toe en snaveltje dicht deed, is Bor de Wolf dolende. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Mening
Altijd gedacht dat mijn mening er weinig toe doet. En toch: ik kan tegenwoordig mijn kont niet keren of ik word verzocht mijn mening te geven over ’t een of ’t ander. Heb ik een nachtje in een hotel geslapen, plop, de volgende dag al ploft er een e-mailtje in mijn brievenbus. Afzender: de hotelmeneer of –mevrouw.
-
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Gelul
,,Wist jij’’, vroeg ik mevrouw Van Dam, ,,dat vrouwen per dag 30.000 woorden gebruiken en mannen slechts 15.000?’’ Ze keek me ongelovig aan: ,,Hoe kom je dáár bij?’’ ,,Nou, ik lees net op internet dat onderzoek dat heeft uitgewezen’’, zei ik. ,,Geloof ik niks van’’, snoof ze licht verontwaardigd. ,,Wedden?’’ riep ik overmoedig en ik googelde: ‘Praten vrouwen meer dan mannen?’ -
Column Willem van Dam Meester De S.
Zo heel vaak kom ik niet meer in de stad waar ik werd geboren en opgroeide. Maar áls ik er ben, kan ik de verleiding niet weerstaan om even langs mijn lagere schooltje van toen te rijden. Een monumentaal gebouw is het, bijna honderdvijftig jaar oud. Het ademt grandeur; hoge vensters met getoogde omlijstingen, schijnbalustrades en een boogvormig fronton boven de ingang. -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Toveren
Een wonder! Ik ruim de tafel af, loop met een stapel vuile borden in mijn handen naar de keuken, roep: ‘Doe licht aan’ en floep, daar zij licht. Kan ik toveren? Een beetje, ja. -
PREMIUM
Ouwe lul
De dag na de nacht ervoor. Ik sta voor het raam, staar de polder in en denk: wat is mijn goede voornemen voor dit jaar? Ik krab mijn kruin, ik zie in de verte een haas huppelen dat aan de kerstjager is ontkomen. -
PREMIUM
column Willem van Dam Circus
Het circus is in de stad, zullen we...? En zo stapten we met de hele kudde kleinkinderen (variërend van peuter tot puber) de rood en geel gekleurde tent van het Circus Barani binnen.
-
PREMIUM
Column Willem van Dam Ster
Ik kookte een eitje en dacht aan al die nagelbijtende chef-koks. Zouden ze een ster krijgen, zouden ze een tweede of wellicht zelfs een derde krijgen, of zouden ze uit de eredivisie van het vaderlandse kookwezen tuimelen en hun Michelinster kwijtraken? -
PREMIUM
COLUMN WILLEM VAN DAM Vrede
Er zijn weinig dingen waar ik een hekel aan heb. Andijviestamppot met spekjes, ja, dáár heb ik een hekel aan. Katten die mijn tuin vol kakken, gaten in mijn sokken, een scheefhangend schilderij, mevrouwen die ‘gezellie’ zeggen – ik heb er een broertje dood aan. -
PREMIUM
Column Willem van Dam Toptoestel
,,Vooruit opa’’, sprak mijn twaalfjarige kleindochter mij moed in. En ze gaf me een beslissend duwtje over de drempel van de winkel waar ze in zaktelefoontjes doen. Er was kennelijk geen ontkomen meer aan; ik moest en ik zou zo’n ding kopen.
