Mijn vader moest en zou er eentje hebben. Een echte. Zo’n rode, met Coca-Cola erop. Die ochtend nam hij mij en mijn broertje even apart. Hij legde uit wat een bidon was en dat we erbovenop moesten springen als we er eentje zouden zien. Hij zette er zelfs een beloning op: 10 Franse francs. Dat klonk als een astronomisch bedrag voor een jongetje van 6. Van 10 francs kon ik zoveel Orangina’s kopen dat ik nog wekenlang sinaasappelpulp zou boeren.

Niet veel later stonden we in de berm van de weg. Koelbox mee, een paar stokbroden en een transistorradiootje dat vooral ruis braakte. Er vlogen helikopters, er kwamen motoren en auto’s voorbij. Maar renners, ho maar. Het duurde, het duurde en het duurde. Totdat er plotsklaps een golf van elektriciteit aan kwam rollen. Ik kon ze horen voordat ik ze zag: gezoem van bandjes, gehijg uit tientallen kelen, kettingen die over de tandjes dansten. Het peloton leek een beest met ontelbaar ledematen, een wriemelende massa van kleuren. Ik rook tijgerbalsem en zweet toen ze voorbijraasden. Ik vergat te ademen en met mijn ogen te knipperen.