Boven de frieten en een pintje kan Van Aert toch tevreden zijn

Door Daniël Dwarswaard

Het is een halfuur na zijn pijnlijke nederlaag als Wout van Aert weer kan lachen. In een batterij aan interviews na de finish komt dan toch de vraag: wéér tweede achter Mathieu van der Poel, zoals dat in de cross ook zo vaak gebeurde. ,,Wat ben ik toch ook een sukkelaar hè.’’ Het journaille lacht, Van Aert lacht.

Heel langzaam komt dan het besef dat zijn waanzinnige seizoen ten einde is. De winnaar van de Strade Bianche, Milaan-San Remo en twee Tourritten, haalt eens diep adem. ,,Natuurlijk overheerst nu de teleurstelling als je zo dicht bij de zege in de Ronde van Vlaanderen bent. Maar als ik straks aan de frieten en de pintjes zit, zal het besef komen dat het een mooi jaar was.’’

Maar natuurlijk, de pijn van deze nederlaag is niet zomaar weg. ,,Ik ga die sprint in mijn gedachten nog wel een paar keer rijden. Als ik het over zou mogen doen, zou ik eerder zijn aangegaan. Maar als, als, als…Mijn val eerder in de wedstrijd was niet ideaal. Het heeft kracht gekost om dat goed te maken, maar ik ga geen excuses aandragen. Ik had nog steeds goede benen. Ik heb gekoerst zoals ik wilde koersen. Mathieu was een heel klein beetje beter dan ik.’’

Vorige week na Gent-Wevelgem hadden de twee het nog aan de stok met elkaar. Van Aert verweet Van der Poel dat hij vooral koerste om Van Aert niet te laten winnen. Gisteren streden ze met open vizier. Van Aert: ,,Of ik extra baal dat ik juist van hem heb verloren? Nog niet over nagedacht. Tweede achter wie dan ook zorgt altijd voor een slecht gevoel.’’