Zo zorg je ervoor dat een blunder op je werk je niet blijft achtervolgen: 'Meld het zelf meteen’

De blunder van Karin Veldman  (voormalig zorgmedewerker) 
,,Het was m’n eerste of tweede stageweek bij een activiteitencentrum voor mensen met een verstandelijke beperking. De pieper ging en ik zocht een rustige plek in de sporthal om de telefoon op te nemen. Het schemerde. Ik had m’n aandacht bij het gesprek, niet de omgeving. Toen ik ophing bleek ik midden op de nieuwe gietvloer te staan. Overal had ik voetafdrukken achtergelaten. Ik ging terug bij m’n begeleider en zei meteen: ‘Ik heb iets stoms gedaan...’ Die vloer moest opnieuw gegoten, dat kreeg ik nog wel een paar keer te horen. Maar de stage heb ik wél gehaald. Mijn tweede blunder was veel later: ik was omgeschoold tot administratieve kracht en mocht voor mijn nieuwe werkplek kantoorbenodigdheden bestellen. Ordners en zo. Ik volgde netjes de handleiding, maar dertig minuten later hing interne administratie aan de lijn. Ik had per ongeluk de hele voorraad van de kantoorboekhandel besteld. Gelukkig checken zij altijd de bestelling. Ik moet er niet aan denken dat die hele vrachtwagen voor de deur had gestaan. Bij volgende bestellingen belde ik steeds even na of alles goed was doorgekomen!’’

De blunder van Sjoerd Bleeker (schoenmaker)
,,Een vrouw bracht hele kale laarsjes en ik poetste ze keurig zwart. Maar bij het ophalen zei ze: ‘Dat zijn mijn laarsjes niet. Mijn laarzen zijn bronskleurig.’ Oeps. Ik heb 24 uur respijt gevraagd en ze weer netjes brons gepoetst. Als er iets misgaat dan lach ik en zeg: ‘Oh ben ik toch een mens. Ik heb een foutje gemaakt.’ Al staat het zweet me op het voorhoofd. Ik heb heel veel vaste klanten, meestal reageren ze begripvol. Andersom doe ik dat ook. Zo ben ik de vreemdste dingen tegengekomen; gebruikt maandverband in een dameslaars en een keer zelfs een heroïnespuit. Dan was er nog een meneer op leeftijd die schoenen bracht voor reparatie. Zijn vrouw haalde ze een paar dagen later op. Het rood kanten bh’tje dat ik in de schoen had gevonden was duidelijk niet in haar maat. Dat heb ik onopvallend uit de tas gehaald voor ik ’m aan haar meegaf. Soms is het beter om niets te zeggen.’’

De blunder van Monique van Dijk (muziektherapeut)
,,Ik was net begonnen als personeelsadviseur bij de post en mocht met alle collega’s een dag meelopen. Op dag twee reed ik mee met een pakketchauffeur. Hij vertelde alles over de regels en voorschriften, en hoe belangrijk het was om de bus tussendoor steeds te vergrendelen. We bleken bij elkaar in de buurt te wonen dus hij bood aan het eind van de dag aan m’n fiets achterin te gooien en me thuis af te zetten. Relaxt. We stapten uit voor mijn huis, ik drukte op het knopje van de vergrendeling en gooide de deur dicht. Alleen lagen de sleutels nog voorin. De teamleider moest de reservesleutel komen brengen. Het enige voordeel: het ijs was gebroken. Ik had namelijk ‘geen postbroek versleten’, was een buitenstaander. Maar vanaf dat moment werd ik in de familie opgenomen.’’