Wendagen voor kantoorslaven, ik ben vast niet de enige die moet wennen

Ik was net voor ’t weekend héél even terug op kantoor. Moest iets brengen. Sinds 7 maart 2020 de tweede keer dat ik op de verdieping was, waar ik de afgelopen zeven jaar heb gewerkt. Het voelde al minder eng dan een paar maanden geleden.

Toen was ik zo vroeg langs gewipt dat ik de schoonmakers verraste. Nu was het midden ochtend en zaten er allemaal kerngezonde mensen kerngezonde dingen te doen. Ik was duidelijk de enige dissonant. Er werd gezwaaid, geroepen, gewoon gewerkt. Ik voelde me een beetje bezwaard dat ik nog in afstandsmodus zat, een beetje lullig met mijn mondkapje op en een beetje een loser toen iemand vroeg: wanneer kom je terug? Ik vertelde dat dat waarschijnlijk eind augustus zou worden. Want eerst moet de tweede vaccinatie zijn werk doen en toevallig begint net daarna m’n vakantie.

Ik was er denk ik vijf minuten, maar toen ik weer buiten op de stoep stond mengde zich een gevoel van opluchting met een zweempje weemoed en de stellige overtuiging dat ik meer dan gewenst gehospitaliseerd was. U kent dat misschien: mensen die heel lang in een ziekenhuis verkeren, gaan die verzorgende omgeving als normaal beschouwen. Mijn thuis was mijn ziekenhuis geworden. Ik had duidelijk een schop onder m’n eigen kont nodig: ‘Je moet er snel weer tegenaan, Poorthuis!’ sprak ik de patiënt bestraffend toe.

Toen ik thuis een beetje gegeneerd van mijn uitstapje vertelde, concludeerde mijn vrouw lachend: ‘Man, jij hebt echt een paar wendagen nodig.’ Voor wie niet (meer) in de kleine kinderen zit: 4-jarigen die voor het eerst naar de basisschool gaan, mogen een paar weken voor de grote dag af en toe een paar uurtjes wennen aan de juf en de andere kinderen.

Dat lijkt me eerlijk gezegd best een goed idee. Ik ben vast niet de enige kantoorslaaf, die weer moet wennen aan de brute omgeving van het kantoor. Dus ik stel voor dat we de komende tijd drie landelijke wendagen inlassen voor wie dat nodig heeft. En dan op 23 augustus: de nationale terugkomdag! Rutte & De Jonge zetten de nationale sirene voor één keer om acht uur in de morgen aan en dan gaan we, alle thuiswerkers tegelijk, met de grootst mogelijke glimlach, de deur uit; voor altijd het land van de werkenden weer in.

 Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Niet alle werkgevers volgden het thuiswerkadvies even netjes op. Meer dan een kwart van de werknemers kreeg van hun baas de vraag om toch naar kantoor te komen, ook als ze prima thuis kunnen werken. Dat bleek uit een onderzoek van vakbond CNV in januari.