‘Wat jij jezelf veroorlooft neem je een ander af, dus denk soms ook aan die ander’

Vorige week schreef ik op deze plek een column over de coronamopperaar. Ik hekelde de vijandige manier waarop de coronamopperaar zijn medemens aanspreekt op vermeende overtredingen van de coronaregels. De column oogstte herkenning, maar ook kritiek - en terecht. Ik was in mijn irritatie immers vergeten dat het gemopper, alhoewel soms bits gebracht, vaak ook terécht is. Lijnrecht tegenover de coronamopperaar staat immers de coronaso.

De coronaso komt óók veel voor. De meerderheid van de bevolking volgt gelukkig netjes de regels, en houdt rekening met de anderen. De coronaso vormt echter een kleine, maar luidruchtige minderheid. En juist doordat hij - laten we eerlijk zijn, het is vrij vaak een ‘hij’ - zo afwijkt, springt hij zo in het oog.

Hoe men een coronaso kan herkennen? Het is de schijt-aan-de-anderhalvemeter-hebber. De met-zijn-duizenden-in-het-Vondelpark-zitter. Degene wiens feestjes wél doorgaan. De gezichthoester. Degene die je op de racefiets haast van je sokken rijdt, of je hardop bellend overhoop loopt in de supermarkt. Het is de vleesgeworden verveling, die al ‘wheelies’ trekkend door de buurt scootert met een knallende uitlaat. Degene die voor tien jaar pleepapier aanschafte en het schap leeg achterliet. De egotripper die zich niets laat zeggen, en dan maar een BOA in elkaar timmert. Het is de vleesgeworden ‘ik eerst!’. Hij die bij twee tot vier miljard staatssteun alsnog zijn bonus laat uitbetalen. Het is de dikke-ik, de alles-is-voor-Bassie, de na-mij-de-zondvloed die weigert buiten zijn eigen belang te kijken.

Van hogerhand opgelegde regels accepteren is voor niemand makkelijk, zeker wanneer dat betekent dat je vrijheid wordt ingeperkt of dat je moet opgeven wat je lief is. Dat doet ook zeer, dat voelen we allemaal. Dat je binnen je eigen leven de regels wat minder streng naleeft, zelfs dat kan ik begrijpen. Maar tegen de coronaso zou ik willen zeggen: weet dat jouw gedrag ook consequenties heeft voor anderen. 

Onlangs bleek uit onderzoek dat bijna 30 procent van de ouderen erg angstig is wanneer ze naar buiten gaan. Honderdduizenden Nederlanders zijn bang om besmet te raken, omdat ze kwetsbaar zijn of omdat ze zorg dragen voor iemand voor wie een besmetting levensbedreigend kan zijn. Als je deze mensen onder de voet loopt omdat je zelf zo graag voorop wilt, durven zij wellicht nog minder. Wat jij jezelf veroorlooft neem je een ander af. Daarom, beste coronaso, denk soms ook aan die ander, ook al staat deze jou een beetje in de weg. We zullen het immers sámen moeten doen.

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020).

In de podcast Thuis met Thijs gaat Thijs Launspach in gesprek met verschillende experts over coronaonderwerpen, in deze playlist vind je alle afleveringen: