Romana: ‘Bij ieder telefoontje schoot mijn hartslag omhoog. Zou dit eindelijk de baan zijn?’

,,Het was soms huilen en lachen tegelijk. De situatie was zo rot dat ik wilde huilen, maar dan dacht ik: ik lach er maar om want uiteindelijk komt het wel goed.’’ Romana verloor in mei haar werk bij een delicatessenzaak in Rotterdam. Haar contract werd niet verlengd. ,,Vanuit het oogpunt van de ondernemer begreep ik dat natuurlijk, maar voor mijzelf was het een flinke tegenvaller.’’

Thuiszitten leverde Romana heel veel stress op. ,,Mijn vriend werkte in de evenementenbranche.’’ Kort na het uitbreken van de coronacrisis zaten beiden thuis. ,,Ik woonde nog in Rotterdam op een studentenkamer. Die heb ik opgezegd en ik ben weer naar Brabant vertrokken, waar ik eerder heb gewoond. Daar is het goedkoper.’’ Gelukkig vond haar vriend snel weer een baan. ,,Dat scheelde, maar één salaris was niet genoeg voor ons beiden om van te leven.”

En dus voelde Romana een grote druk om zelf ook weer zo snel mogelijk werk te vinden, mede omdat ze maar drie maanden recht had op WW. ,,Dat is 75 procent van mijn horecasalaris. Ik kwam rond, maar in sommige weken moest ik kiezen welke boodschappen ik wel en niet kon betalen.’’ De Rotterdamse voltooide eerder twee grafische opleidingen en een hbo-opleiding Food Innovation. ,,In eerste instantie reageerde ik op vacatures in die richtingen.’’ Maar dat leverde niets op, waardoor ze al snel ook sollicitaties stuurde naar vacatures voor schoonmaakwerk, winkelmedewerker en vakantiebaantjes in de regio. Ze verstuurde tientallen brieven, zonder succes. ,,Ik ben 28 dus nog niet zo lang geleden afgestudeerd. Ik kreeg vaak te horen dat ik te weinig ervaring had. Voor de vakantiebaantjes was ik dan weer te oud.’’ 

Iedere dag werd ze gestrest wakker. ,,Het eerste waar ik aan dacht was: zou het lukken om op tijd een baan te vinden?’’ Alle afwijzingen maakten haar ook nog eens onzeker. ,,Bij ieder telefoontje of mailtje schoot mijn hartslag omhoog. Zou dit dan eindelijk de baan zijn? Of wordt het de zoveelste afwijzing.’’ Ook twijfelde Romana over welke richting ze op wil. ,,40 uur per week achter een laptop zitten is eigenlijk niets voor mij, daar ben ik veel te sportief voor. En op commando creatief zijn als grafisch ontwerper, dat past ook niet echt bij mij.’’

Op eigen initiatief benaderde ze daarom het UWV met de vraag of ze een beroepentest kon doen om haar in de juiste richting te wijzen. ,,Dat mocht en daar kwam uit dat ik een sociaal beroep moet uitoefenen. In elk geval iets met mensen.’’ Nog een hbo-opleiding volgen was geen optie. ,,Dan zou ik het instellingstarief moeten betalen en dat kan nu niet. Ik heb nog een studieschuld van mijn vorige opleiding. Er moet gewoon geld binnen komen.’’

_{Tekst gaat verder onder de foto...}

Romana keek naar vacatures in de vitale sectoren, sprak met haar moeder die als thuishulp heeft gewerkt en besloot uiteindelijk in die richting te solliciteren. ,,Daar wordt vaak op neergekeken omdat het vooral poetsen zou zijn, maar het is zoveel meer dan dat.’’ Ze werd aangenomen. Op 27 juli tekende ze haar contract, precies een week voordat haar WW afliep. ,,Het is me gelukt. Op het nippertje. Dat hebben we gevierd.’’

Nu, ruim twee maanden later, is ze tevreden met haar nieuwe baan. ,,Ik krijg zoveel waardering en ontmoet allerlei verschillende mensen. Dat is heel leuk en afwisselend.’’ Het bevalt zelfs zo goed dat Romana op termijn wil doorleren in dit vak. ,,Het lijkt me leuk om ook een behandelplan voor een cliënt op te kunnen stellen. Dan zou ik in de toekomst een opleiding moeten volgen in de richting van psychologie. Maar voorlopig wil ik ervaring opdoen.’’

Dit is de derde aflevering van een serie over mensen die vanwege Covid-19 hun baan verloren. Hier kun je de andere afleveringen teruglezen. Ben je ook ontslagen om die reden en wil je je verhaal delen? Stuur ons een mailtje.

* De achternaam van Romana is bekend bij de redactie. 

Bekijk hier alle video’s over werk.