Net voordat de coronacrisis losbarstte in Nederland verloor Anouk haar baan bij een klein communicatiebureau. Haar contract liep eind februari af en werd niet verlengd. Hup, snel weer aan de slag, dacht ze in eerste instantie. ,,Maar het bleek heel pittig te zijn. Er waren opeens veel minder vacatures en sommige bedrijven voerden een stop in op het aannemen van nieuwe mensen.’’

Om op te vallen, fietst ze in mei drie dagen langs twintig potentiële werkgevers. Zo overhandigt ze persoonlijk haar cv en motivatiebrief. ,,Zodat ze een betere indruk zouden krijgen van wie ik ben.’’ Soms volgt een kort gesprek, bij andere bureaus is er geen tijd. ,,Daar had ik natuurlijk alle begrip voor, want ik stond onaangekondigd op de stoep.’’ Wel krijgt ze bijna alleen maar positieve reacties.

Een werkgever maakt een afspraak om koffie te drinken. ,,Ze zeiden dat ik lef had.’’ Maar een baan levert het niet op. Na het sturen van tientallen brieven, de fietstocht en de hulp van haar netwerk, is het Anouk in juni nog niet gelukt om een baan te vinden. ,,Die maand zat ik heel erg in de put. Het werd zo uitzichtloos. Ik was bang dat ik nooit meer een goede baan zou vinden.’’

In oktober breidt Anouk haar zoektocht uit en reageert ze ook op vacatures van buddy, secretaresse of administratief medewerker. ,,Ik wilde aannemen wat ik kreeg.’’ Die maand heeft ze ook twee veelbelovende sollicitatiegesprekken. Op de valreep valt ze af. ,,Bij verschillende sollicitaties heb ik nagebeld met de vraag waarom ik was afgewezen.’’ Als antwoord krijgt ze dat er toch een betere klik is met een andere sollicitant, of dat er gewoon te veel brieven binnen zijn gekomen. De ene week is ze optimistisch, de andere week baalt ze enorm. ,,Zo lang corona duurt, ziet het er in mijn vakgebied gewoon somber uit.’’

Maar dan wordt ze in november opgebeld door een ziekenhuis in haar regio. ,,Ik had gesolliciteerd op de functie van buddy. Dat was ik eigenlijk weer vergeten. Ik had op dat moment zeven sollicitaties lopen.’’ Het hoofd van het buddyteam vraagt haar of ze 1 december, een week later, kan beginnen. Anouk is dolblij dat ze weer aan de slag kan. ,,Het is zo fijn om weer aan het werk te zijn. Om weer mee te doen, een bijdrage te leveren.’’

Drie of vier keer in de week draait Anouk een nachtdienst in het ziekenhuis andere weken heeft ze twee dagdiensten. Ze haalt medicijnen voor verpleegkundigen, helpt op de intensive care bij het aan- en uittrekken van de beschermende kleding van verpleegkundigen, ze tapet handschoenen vast en staat familieleden bij van ernstig zieke patiënten. ,,Van dichtbij zie ik nu hoe zwaar het is voor de verpleegkundigen en hoe fijn het is dat ik ze een beetje kan ondersteunen.’’

Toch ziet ze het ‘buddyschap’ als een tijdelijke baan. ,,Het is heel onzeker omdat ik een 0-urencontract heb.’’ Naast haar drukke werkdagen is Anouk daarom nog steeds bezig met solliciteren. ,,Ik kijk nu naar vacatures binnen het ziekenhuis zoals communicatiemedewerker. Ik had er nooit bij stil gestaan dat je ook met een niet-medische achtergrond kan werken in het ziekenhuis.’’ Ook denkt ze na over omscholen. ,,Al dertig van de tachtig buddy’s in dit ziekenhuis zijn daar al mee bezig.’’

Bijvoorbeeld door een opleiding te volgen tot apothekersassistente. ,,Ik vind vooral het contact met de patiënt heel erg leuk. Als verpleegkundige ben ik bang dat je daar door de hoge werkdruk weinig tijd voor hebt.’’

Bang om zelf corona op te lopen in het ziekenhuis is ze niet. ,,in de supermarkt weet je niet of iemand Covid heeft. In het ziekenhuis weet je zeker dat het er is, daar zijn we ook goed tegen beschermd.’’ Anouk draagt een mondkapje, een muts en een bril. ,,Vervelend? Dat valt wel mee. Je kunt alleen niet aan je neus kriebelen.’’

Lees hier alle afleveringen van de reeks Baan kwijt door corona.

Alle onze video’s over het coronavirus bekijk je hieronder: