‘Ik ben verliefd op een collega, wat nu?’

Verliefdheid op het werk, het is bepaald niet zeldzaam. Aangezien we doorgaans meer tijd tussen collega’s doorbrengen dan onder vrienden, is het haast onvermijdelijk dat daarbij soms romantische gevoelens komen kijken. Zo’n 4 procent van de relaties ontstaat op het werk. Ongeveer 30 procent van de werkenden geeft toe wel eens erotisch over een collega gedroomd te hebben (Mijn conclusie? 70 procent liegt). 

Vroeg of laat krijgt iedereen wel met zo’n werk-crush te maken - als de smachtende partij, of juist als de partij naar wie gesmacht wordt. Deze lezer behoorde tot de eerste categorie: ‘Ik heb een oogje op een collega, wat nu?’

Eén casus, zoveel vragen. Is het gewenst? Of juist ontzettend onhandig? Komt het van één kant, is het wederzijds? Aangezien ik verder weinig informatie heb, pakken we het systematisch aan, te beginnen bij de gemakkelijkste situatie: je bent wel verliefd, maar kan en wil er niets mee. In dit geval is geduld het devies. Een verliefdheid kan, zeker in het begin, heftig en eindeloos voelen, maar dooft mettertijd toch echt uit, wat alle dramatische liefdesliedjes ook doen vermoeden.

Ingewikkelder wordt het wanneer de lezer wél iets met de verliefdheid zou willen. Ook dan zijn er twee opties: de gevoelens worden gedeeld door het liefdesobject, of juist niet. Het is uiteraard eerst zaak om daarachter te komen. De lezer zou het kunnen proberen met subtiele signalen, maar daarvoor is niet iedereen even vatbaar. Komen de hints niet aan, dan is de dappere optie het maar direct aan te kaarten: ,,Ik vind je leuk, jij mij?’’ Dat is een risicovolle strategie, maar je hebt tenminste wel meteen duidelijkheid.

De gunstigste mogelijkheid is dat de tegenpartij inderdaad interesse blijkt te hebben. Dan is in principe de baan vrij voor een romance, al raad ik wel aan om dat buiten het zicht te houden van de rest van het team, tenminste, in het begin. Zo voorkomt men dat de roddels op de werkvloer welig tieren terwijl de prille liefde ontluikt. En zeg nou zelf, hoe leuk is het om na een halfjaar op een borrel triomfantelijk te kunnen uitroepen: ‘Wij zijn nu een stel en niemand hier heeft het doorgehad’.

Tot slot de pijnlijkste optie: de lezer wil wel, de ander helaas niet. Dan is het zaak de rouw zo volwassen mogelijk te verwerken. Daar zijn ook beproefde methodes voor: keihard de ontkenning in bijvoorbeeld, of je verdriet verpakken in cynische humor. En als dat allemaal niet werkt, wees gerust: met het personeelstekort van nu vind je altijd wel ergens anders een baan. 

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020).