Deze vier bezorgers maken de dag: ‘De mensen zien mij altijd met een glimlach’

Als Señor Sandrino kan ik mensen blijer maken. 3FM heeft me zelfs uitgeroepen tot leukste maaltijdbezorger van Nederland, dat was een hoogtepunt. Inmiddels houd ik ook echt van het bezorgen. Je komt op plekken waar je nog nooit bent geweest en beweegt lekker in de buitenlucht. Tijdens de lockdown, maar ook in de komende periode, kan ik ervoor zorgen dat mensen toch nog een beetje uit eten kunnen. Dat maakt ze blij.’’

Hij zit al 44 jaar in de bezorging: ,,Ik begon op mijn 16de; ooit begonnen, nooit meer weggegaan. Ze hebben me ook weleens gevraagd of ik iets meer leiding wilde geven. Maar nee, ik ben het liefst buiten. Al is het slecht weer, al is het bloedheet. Ik heb van mijn hobby mijn werk gemaakt, dus de mensen zien mij altijd met een glimlach. 

Wel was de afgelopen periode pittig, moet ik eerlijk zeggen. Het sociale contact was best even wat minder, iedereen is toch voorzichtig. En het was drukker dan de drukste kerst die ik ooit heb meegemaakt. Je merkt aan je bezorging dat de vakanties niet doorgaan: ineens loop je te sjouwen met grasmaaiers, springtoestellen en zwembaden. Daar moet ik wel bij zeggen: ik krijg er veel voor terug van de klanten, zeker in de laatste maanden. Een fles wijn, een bloemetje, noem maar op. 

Ik ken de buurt als geen ander, veel klanten vertrouwen me blindelings. Ze zouden me kunnen vertellen waar hun voordeursleutel ligt en ik leg het pakketje netjes binnen. Nu heb ik eventjes vakantie. Toevallig appte één van m’n klanten me vandaag nog: ‘Ik wens je een geweldige vakantie. Maarre, wel jammer dat je er nu eventjes niet bent.’’’

Soms staan de wat oudere mensen in de krantenwijk ’s ochtends vroeg al op haar te wachten. ,,Tijdens de lockdown was ik één van de weinige mensen die ze zagen op een dag. Als ik aan de deur kom, willen ze zó graag een praatje maken. Vaak hangen ze iets liefs voor me aan de brievenbus, een kaartje of iets lekkers. Dit werk is véél meer dan ‘gewoon’ de krant bezorgen: het sociale aspect is enorm. 

Ik bezorg in een grote villawijk; laatst vroeg een ouder stel of ik de krant naar de deur kon brengen in plaats van naar de brievenbus, omdat de thuishulp niet meer komt. Ze wonen op een flink landgoed, dus ik moet heel hun terrein over, maar geen probleem. Soms hangt er een briefje klaar met een reep chocolade: ‘Voor onze trouwe bezorger’. Zo lief. Meestal begin ik om half vier ’s nachts. Ik bezorg in een wijk die je eigenlijk met de auto hoort te doen, maar ik fiets liever. Het is intensief, maar goed voor me: drie uur lichaamsbeweging. In de afgelopen maanden werd mijn werk bestempeld als vitaal beroep. Zo zie ik het ook wel: je bent toch degene die het nieuws naar de mensen brengt. Wij bezorgers moesten gewoon door.’’

Zijn werk als visagist viel weg. Dus dacht Rob: ik moet iets nieuws vinden. ,,Ik zag een Picnic-wagentje door mijn straat rijden, dat bracht me op ideeën.

,,Hoewel je bij veel adressen bezorgt en niet altijd in exact dezelfde wijk zit, bouw je echt wel een bijzondere band op met klanten. Je merkt dat mensen dankbaar zijn dat je komt bezorgen omdat ze in de afgelopen periode een stuk lastiger boodschappen konden doen. Sommige mensen konden het huis niet eens uit. Je zoekt een balans: ik heb geen tijd om een uur te kletsen, maar voor een gezellig praatje maak ik altijd even tijd. Vooral wat oudere mensen wonen vaak alleen. Ik was de enige persoon die ze zagen in de afgelopen periode.’’