Ik sta er niet van te kijken. Op sociale media barst het momenteel van de zelfverklaarde businesscoaches die, leunend tegen een glimmende Bugatti of hangend boven een glas gemberthee, gouden bergen beloven. Vrouwen - ja, vooral vrouwen - die dé truc kennen om binnen een jaar miljonair te zijn en die zo goed zijn om die truc met anderen te delen, tegen betaling van een paar duizend euro. Exclusief vliegticket, want zo’n intense ervaring kan natuurlijk alleen plaatsvinden op Ibiza.

Ook in Zeeland zijn de eerste goeroes opgestaan. Vrouwen zonder noemenswaardig opleidingsniveau die plotseling hun eigen academy hebben en de skills om andere vrouwen skyhigh te laten gaan. Vrouwen met een zielsmissie. Die in hun kracht staan. Manifesteren. Groeien naar leiderschap. Vroeger gingen dat soort vrouwen de deuren langs met maaltijdshakes van Herbalife, tegenwoordig verkopen ze gebakken lucht.

De gemiddelde score van 27 likes per post, doorgaans stomerige selfies, doet vermoeden dat de meeste mensen er niet in trappen. Coaches hemelen vooral elkaar op, in de hoop nog meer geld binnen te harken met holistisch gelul. En elke coach heeft een eigen coach, die ook weer een eigen coach heeft... Het houdt elkaar lekker in stand.

Doet me allemaal denken aan verjaardagsfeestjes in de jaren negentig, toen er altijd wel een oom was die iemand kende die iemand kende die puissant rijk was geworden van een piramidespel. Mensen laten zich graag naaien, zei mijn vader indertijd. Hij had gelijk. En naaien is naaien, of het nou gebeurt door een decadente zweefteef of een omhooggevallen nepmuzikant.