PREMIUM
Tatoeagetellend op de rand van het pierenbadje
Het was de laatste dag van de vakantie en tegen beter weten in liet ik het kroost kiezen hoe het deze wenste in te vullen, waarna ik de badpakken zuchtend bijeen raapte en wij even later ons gezinsgeluk mochten beproeven (‘jij had toch muntjes?’ - ‘ik zie maar één zwembandje’ - ‘nee, niet de deur openmaken!’) in de krappe kleedhokjes van het zwembad in Goes.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Tot bedaren gebracht door een dwerg op goudglimmende sneakers
Het was eruit voor ik er erg in had. En als Ernesto uut Erremu niet toevallig dertig minuten vastzat bovenin een bloedstollende attractie, had ik van het bestaan van de hele kermis niet eens geweten, maar na zo'n feestloze zomer konden we thuis ook best een verzetje gebruiken. Het gejuich van de kinderen overstemde het gezucht van hun vader. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
De week waarin ik als een hallucinante gek de zeedijk met een zaklamp uitkamde, op zoek naar een verlepte wasbeer
In de week dat de wereld ten onder ging aan extreemrechtse intimidaties, racistische politieagenten, homofobische schoolbesturen, vaccinatieleed en politieke leugens, waren wij thuis in de greep van een ander probleem: onze dochter was haar knuffel kwijt. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Op Instagram zag ik iemand de pietjes overschilderen - alle 485
Vertwijfeld stond ik voor de toonbank. Ze zagen er heerlijk uit, die chocoladeletters, maar was dat pietje nou bruin omdat het was gemaakt van chocolade of zou ik hiermee racistische denkbeelden tentoonspreiden? Kon de donkere juf van mijn dochter dit wel waarderen? -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Een bos grijze krullen en de mooiste mornin’ die je ooit gehoord hebt
Mooi idee was dat van onze redactie, om stamgasten te interviewen over hun kroegloze periode. Ook ik mocht er eentje portretteren. Een collega opperde een vaste cafégast in Middelburg, een andere collega kende nog wel wat mensen in Domburg. Maar ik wist al lang wie ik moest hebben: Monty. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Na masturbatietips en een pindabakjesprotocol komt de Rijksoverheid nu met een sneeuwbalreglement
Na weken van deprimerende nieuwsberichten, collectieve somberheid en grijzige uitzichtloosheid was daar eindelijk iets om naar uit te kijken: sneeuw! En dan niet van die zielige natte kledder, maar echte vlokken die het land zouden omtoveren in een sprookjesachtig winterwonderland. Sneeuwpoppen, sneeuwballen en misschien nog lekker schaatsen ook. Precies wat we nodig hadden.
-
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Een zakcentje van 62 miljoen
Terwijl de media in de ban waren van de talkshowoorlog tussen televisiemensen die op televisie praten over andere televisiemensen die televisieprogramma's maken over weer andere televisiemensen, schoven twee nieuwsberichten naar de achtergrond. Ik haal ze graag nog even naar voren. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Kamperen is voor sloebers, zei mijn vader altijd
Ik werd wakker van het gekwetter van vogels. Geschuifel van takken, een tent die werd opengeritst. De geur van Azaron. Ik schoof het gordijn opzij en kneep mijn ogen dicht. Door mijn oogharen zag ik onze zoon zich uitrekken in de felle ochtendzon. Teentjes in het natte gras. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Voor politici gelden blijkbaar andere regels dan voor gewone stervelingen
Hoe het ging? Ze trok haar mondkapje wat hoger en slaakte een diepe zucht. Gelijk had ik weer spijt. Natuurlijk ging het ronduit slecht en daar moest ik haar zo nodig aan herinneren. Vlug keek ik de andere kant op, maar haar ogen haalden de mijne terug. ,,Nou, kijk maar eens achter je.” Ik keek achter me. ,,Zie je hoe druk het is bij het Kruidvat? Boeken zijn ze er gaan verkopen. Onze boeken!”