PREMIUM
Stilletjes zat ze achter het enige tafeltje dat niet was opgestapeld
column Wendy WagenmakersZaterdagavond haalde ik eten bij ons favoriete restaurantje in Vlissingen. Het was er donker en stil. De eigenaresse zat aan het enige niet opgestapelde tafeltje, achter een boek met bestellingen. Stoof, pulled pork, garnalenkroketten - ja hoor, alles klopte. Ik hoorde hoe in de keuken papieren zakken werden opengesperd.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Welkom in Zeeland! Of toch niet?
Het geluk spatte van de gezichten af. Na zeven weken opgesloten te hebben gezeten in een flatje in Rijswijk, mochten Gerard en Yvonne eindelijk weer naar hun stacaravan in Burgh-Haamstede. Het echtpaar pakte gelijk de koffers en reed naar hun vertrouwde stekje in Zeeland. En toen begon de zon nog te schijnen ook. -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Alsof de hele pandemie aan Nordrein-Westfalen is voorbijgegaan
Had onze zoon eindelijk de Python-gerechtigde lengte bereikt, brak de coronacrisis uit. Efteling dicht. Zodra het weer kan, beloofden we, gaan we alsnog. En dus togen we dit weekend naar Kaatsheuvel. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Oorlogsverslaggever wilde ik worden, maar het werd de Provinciale Zeeuwse Courant
Ademloos staar ik naar het televisiescherm. Het ongeloof dat ik voel, zie ik ook in de ogen van CNN-verslaggevers. Het is niet de bestorming van het regeringsgebouw in Armenië waar we live naar meekijken, of Wit-Rusland. Nee, dit is Amerika. Het Capitool. Snel ren ik naar boven om mijn zoon uit dromenland te halen. Dit zijn beelden die hij van zijn leven niet gaat vergeten. -
PREMIUM
Elke ochtend uitgeput wakker
Ik was met Mark Rutte in Oezbekistan. We liepen door met afvalzakken bezaaide straten zonder stoep. Kijk niet om, fluisterde hij steeds, kijk niet om. Maar ik deed het toch. Achter ons zag ik mannen op motoren. Zes, acht, misschien wel tien. Ze hielden wasrekken in de lucht, als ware het kalasjnikovs. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
En zo verandert Zeeland langzaam in één groot Center Parcs
Verstijfd stonden ze in de deuropening. De slierten van het kraalgordijn rolden een voor een terug in de oorspronkelijke vorm, de geur van gebakken bacon ebde langzaam weg. Hij keek naar haar. Hoe ze vooruit staarde, hoe haar oogleden trilden. Hij snoof. ,,Ik ben zó kwaad. Dat we hier na al die jaren weg moeten. Toedeledokie en dat was het dan.”
-
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Weer zo’n muts die niet weet wat een lasdoos is
De laatste weken kom ik nogal eens bij de bouwmarkt, als ik eropuit ben gestuurd om materiaal te halen voor ons nieuwe huis. En dan sta ik daar in die betonnen gangen omhoog te turen langs metershoge stellages en bedenk ik dat ik eigenlijk helemaal niet weet hoe dik die planken moeten zijn, welk cement we moeten hebben en wat een lasdoos eigenlijk is. En dan bel ik maar naar huis om het te vragen en kijken al die mannen in hun besmeurde overalls me aan van ‘daar heb je weer zo’n muts die niet weet wat een lasdoos is’ en en dan smijt ik nog snel die zak zandcement heel stoer over mijn schouders, maar het helpt allemaal niet. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Tot bedaren gebracht door een dwerg op goudglimmende sneakers
Het was eruit voor ik er erg in had. En als Ernesto uut Erremu niet toevallig dertig minuten vastzat bovenin een bloedstollende attractie, had ik van het bestaan van de hele kermis niet eens geweten, maar na zo'n feestloze zomer konden we thuis ook best een verzetje gebruiken. Het gejuich van de kinderen overstemde het gezucht van hun vader. -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Maar ja, die arme beleggers moeten érgens naartoe met hun centjes
‘Naast het bed van elke Zeeuw, staat een bed voor een toerist’ kopte mijn krantje gisterochtend. Ik keek verschrikt naast het mijne, zag ineens voor me hoe daar plotseling een opblaasmatje zou liggen met een snurkende toerist erop, maar ontwaarde gelukkig enkel een nachtkastje.
