PREMIUM
Mijn zoon, Amir
Column Wendy Wagenmakers,,Hóe zei u?” De dame achter de receptie keek me aan of ze het in Keulen hoorde donderen. ,,Amir”, herhaalde ik. ,,Aa. Em. Ie. Er. Amir.” Ze schreef het goed op. En besloot de vraag te stellen die op haar lippen brandde. ,,Ben je dan niet bang dat hij later nooit een fatsoenlijke baan zal krijgen?”
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Super, jokte ik, en ik dacht aan de wintermantel die mijn coronakilo’s nog zo lekker maskeert
We stonden al een poosje naast elkaar. Foto’s te maken van zwierende gezinsleden, flink zwaaien als ze even keken. We zuchtten, vrijwel tegelijk. Voor jou hoeft het ook niet zo nodig, vroeg ik. Ze schudde nee. ,,Ik kijk wel.” -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Een drie A4'tjes tellend kledingvoorschrift voor de schoolfotograaf
Ik weet nog precies hoe ik me voelde, de eerste keer dat ik met mijn peuter en bijna-kleuter het schoolplein op stapte. Al die kinderen, al die rugzakken, al die moeders die me aanstaarden met een zoekende blik naar herkenning. Totaal overrompeld was ik, compleet verward, en ik dacht dat het nooit goed zou komen. -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Tranen om een biljarttafel
Wat voor gave het precies is, weet ik niet, maar ik krijg het regelmatig voor elkaar om mannen tijdens interviews aan het huilen te maken. Bestuurders, ondernemers, kunstenaars, politici - allemaal pinken ze wel eens een traantje bij me weg. Bijzondere verhalen levert dat dan vaak op, mooie quotes en een knipoog bij het weerzien. -
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Zelfs mijn eigen Rooie Buurtje is roestbruin geworden
Rooie Buurt, zo heet de buurt in Vlissingen waar ik elf jaar geleden ben komen wonen. Vanwege die rode panelen onder de daken van de arbeiderswoninkjes, dacht ik, maar de naam bleek ontleend aan de politieke voorkeur van de bewoners. En verrek, toen er een jaar later verkiezingen plaatsvonden, hing de hele buurt ineens vol posters met rode rozen en kwam ik overal het hoofd van Job Cohen tegen. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
De dag dat ik me te pletter rijd voor een kentekenplaat
Het scheelde niet veel. Ik voelde de bermbobbels al onder mijn banden denderen, zag een flits van een vangrail. Door mijn lijf schoot een ferme hittegolf. Een snelle zwaai aan het stuur, een blik in de achteruitkijkspiegel en een kuchje om net te doen of er niks gebeurd was. Maar mijn hart klopte nog in mijn keel. Hoe had ik dit de mannen van Kuzee moeten uitleggen? Ik zag de meewarige blik van mijn hoofdschuddende huisgenoot alweer voor me. Eenmaal thuis keek ik op mijn iPhone en zag een vage vlek van iets wat net zo goed een fietspad in de regen zou kunnen zijn. Maar het was toch echt een Duitse Mazda met nummerbord KUSJE-59, waarvoor ik mijn leven riskeerde.
-
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Loempia, zo noemde ze haar buurvrouw
Op sociale media circuleert een filmpje van een vrouw die een ouder echtpaar in de trein filmt en uitfoetert. Dat deed ze nadat ze het echtpaar passeerde met haar dochter van 6, waarna de dame tegen haar man zei ‘Kijk, Zwarte Piet’. De moeder pikte dit niet en confronteerde het echtpaar al filmend met die uitspraak. Medepassagiers - conducteur incluis - luisterden gespannen mee, het kind in kwestie zat ineengedoken op de bank. En het echtpaar? Dat staarde stoïcijns, met de armen over elkaar en kauwgomkauwend, voor zich uit. -
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Deze lockdown ga ik alles anders doen
Ik liep net in de supermarkt toen er een pushbericht op mijn scherm plopte. Diederik Gommers is klaar met halfzachte maatregelen, stond er, snelle lockdown is nodig. Prompt slingerde er een zak chocolade pepernoten in mijn mandje. Voor de kinderen, hield ik mezelf nog voor, maar toen ik in de auto het bericht openklikte en de getallen zag en alles wat ik wel had verwacht, maar wat om de één of andere reden maar niet wilde doordringen, verdwenen zo alle witte chocolade pepernoten één voor één in mijn mond. -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Scootmobiel als toppunt van integratie
Aan de rand van het zebrapad stond een scootmobiel. Er zat een man in die leek op Pamuk, van Van Kooten en De Bie, met een borstelige snor en een gebreide gebedsmuts. Over de rugleuning hing een oranje veiligheidshesje. Kennelijk kwam hij net van de markt, want in zijn mand zat een grote zak met peren. Van de andere kant kwam een andere man. Die moest schijnbaar nog naar de markt, want onder zijn arm klemde een opgevouwen boodschappentas.