PREMIUM
Mijn ontmaagding als mikpunt van reaguurders
COLUMN WENDY WAGENMAKERSIk zie 'm nog geregeld lopen, de Vlissingse pandjesbaas die mij ooit via Twitter een massaverkrachting toewenste. Omdat ik een stukje had geschreven dat hem niet aanstond. Destijds haalde ik mijn schouders erover op.
Delen per e-mail
Dat deed ik ook vorige week, toen ik na een column over tatoeages mijn ontmaagding beleefde als mikpunt van reaguurders - voor wie niet hele dagen sociale media afstruint: dat zijn mensen die reageren op berichten, doorgaans ongenuanceerd. Het begon met het predicaat zure trut, gevolgd door een middelvinger en een reeks mensen die niet weten wat ironie inhoudt.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Een drie A4'tjes tellend kledingvoorschrift voor de schoolfotograaf
Ik weet nog precies hoe ik me voelde, de eerste keer dat ik met mijn peuter en bijna-kleuter het schoolplein op stapte. Al die kinderen, al die rugzakken, al die moeders die me aanstaarden met een zoekende blik naar herkenning. Totaal overrompeld was ik, compleet verward, en ik dacht dat het nooit goed zou komen. -
PREMIUMcolumn Wendy Wagenmakers
Stilletjes zat ze achter het enige tafeltje dat niet was opgestapeld
Zaterdagavond haalde ik eten bij ons favoriete restaurantje in Vlissingen. Het was er donker en stil. De eigenaresse zat aan het enige niet opgestapelde tafeltje, achter een boek met bestellingen. Stoof, pulled pork, garnalenkroketten - ja hoor, alles klopte. Ik hoorde hoe in de keuken papieren zakken werden opengesperd. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Voor politici gelden blijkbaar andere regels dan voor gewone stervelingen
Hoe het ging? Ze trok haar mondkapje wat hoger en slaakte een diepe zucht. Gelijk had ik weer spijt. Natuurlijk ging het ronduit slecht en daar moest ik haar zo nodig aan herinneren. Vlug keek ik de andere kant op, maar haar ogen haalden de mijne terug. ,,Nou, kijk maar eens achter je.” Ik keek achter me. ,,Zie je hoe druk het is bij het Kruidvat? Boeken zijn ze er gaan verkopen. Onze boeken!” -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
De dag dat ik me te pletter rijd voor een kentekenplaat
Het scheelde niet veel. Ik voelde de bermbobbels al onder mijn banden denderen, zag een flits van een vangrail. Door mijn lijf schoot een ferme hittegolf. Een snelle zwaai aan het stuur, een blik in de achteruitkijkspiegel en een kuchje om net te doen of er niks gebeurd was. Maar mijn hart klopte nog in mijn keel. Hoe had ik dit de mannen van Kuzee moeten uitleggen? Ik zag de meewarige blik van mijn hoofdschuddende huisgenoot alweer voor me. Eenmaal thuis keek ik op mijn iPhone en zag een vage vlek van iets wat net zo goed een fietspad in de regen zou kunnen zijn. Maar het was toch echt een Duitse Mazda met nummerbord KUSJE-59, waarvoor ik mijn leven riskeerde. -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Tranen om een biljarttafel
Wat voor gave het precies is, weet ik niet, maar ik krijg het regelmatig voor elkaar om mannen tijdens interviews aan het huilen te maken. Bestuurders, ondernemers, kunstenaars, politici - allemaal pinken ze wel eens een traantje bij me weg. Bijzondere verhalen levert dat dan vaak op, mooie quotes en een knipoog bij het weerzien.
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Dingen die drie maanden geleden onvoorstelbaar leken
Veiligheidsregio’s blikken terug op rustige Moederdag Het was een kop die zondagavond de nieuwspagina’s domineerde. Eentje die duizelde. Want wie had pakweg drie maanden geleden durven bevroeden dat burgemeesters nog eens blij zouden zijn met lege winkelstraten? Dat de politie steden met rood-witte linten zou afzetten omdat mensen nieuwe sandalen gaan kopen met de kinderen? Dat jongeren worden bekeurd als ze aan een picknicktafel zitten te kaarten, dat kickboksleraren een strafblad riskeren als ze hun pupillen lekker mee naar het strand nemen. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Op Instagram zag ik iemand de pietjes overschilderen - alle 485
Vertwijfeld stond ik voor de toonbank. Ze zagen er heerlijk uit, die chocoladeletters, maar was dat pietje nou bruin omdat het was gemaakt van chocolade of zou ik hiermee racistische denkbeelden tentoonspreiden? Kon de donkere juf van mijn dochter dit wel waarderen? -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
De chocoladefondue die al op zoveel zolders heeft gelegen
Ineens stonden ze te stralen. De burgemeester, de wethouder, de commissaris, de gedeputeerde. De armen niet langer over elkaar, maar geschakeld als een olijke coronaketting. Alsof de onderhandelaar en de staatssecretaris hadden gehamerd op opgewektheid, voorafgaand aan de persconferentie.
Meest gelezen
-
PREMIUM
‘Samen door de crisis? Sodemieter toch op!’
-
PREMIUM
Hooguit complotdenkers worden vrolijk van een verdwijngat
-
PREMIUM
Keuzestress. De stemhulp slaat op tilt als je dan ook voor kernenergie bent
-
PREMIUM
Ik lijk inmiddels op Dion Graus. Hier is sprake van een noodgeval!
-
PREMIUM
Voor politici gelden blijkbaar andere regels dan voor gewone stervelingen
Webwinkel
Meest gedeeld
-
PREMIUM
Voor politici gelden blijkbaar andere regels dan voor gewone stervelingen -
PREMIUM
Hooguit complotdenkers worden vrolijk van een verdwijngat
-
PREMIUM
Ik lijk inmiddels op Dion Graus. Hier is sprake van een noodgeval!
-
PREMIUM
Keuzestress. De stemhulp slaat op tilt als je dan ook voor kernenergie bent
-
PREMIUM
Internetvrije week is een geschenk uit de hemel
