PREMIUM
Mijn ontmaagding als mikpunt van reaguurders
COLUMN WENDY WAGENMAKERSIk zie 'm nog geregeld lopen, de Vlissingse pandjesbaas die mij ooit via Twitter een massaverkrachting toewenste. Omdat ik een stukje had geschreven dat hem niet aanstond. Destijds haalde ik mijn schouders erover op.
Delen per e-mail
Dat deed ik ook vorige week, toen ik na een column over tatoeages mijn ontmaagding beleefde als mikpunt van reaguurders - voor wie niet hele dagen sociale media afstruint: dat zijn mensen die reageren op berichten, doorgaans ongenuanceerd. Het begon met het predicaat zure trut, gevolgd door een middelvinger en een reeks mensen die niet weten wat ironie inhoudt.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Volgevreten kop, oké, maar kom niet aan ons pap
Het land door een taaie tijd loodsen en intussen nog afscheid van je moeder moeten nemen ook. Wat je ook van Mark Rutte vindt, ik geloof dat momenteel niemand graag met hem zou willen ruilen. Toch vonden mensen, ook in Zeeland, het nodig digitale rotopmerkingen te maken over de minister-president op de dag dat bekend werd dat zijn moeder was overleden. ‘Nu hij nog’ of ‘Zal ons een rotzorg zijn’. RTL nieuws zocht wat van deze reaguurders op en vroeg ze naar de reden van hun boosheid. De een hing direct de hoorn op, de ander betuigde spijt en de rest was gewoon boos. ,,Ik mag die vent niet.” -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers ‘Ach, ik had er vier', zuchtte ze
,,Neehee. Je moet éérst een nieuw account aanmaken, dán het formulier opnieuw invullen, dat opsturen, dan wachten op je nieuwe code en dán kun je weer inloggen. Dat heb ik vorige week toch allemaal uitgelegd?” -
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Trots toonde hij zijn nieuwste moordwapen
We zwierden samen door de keuken, mijn baby en ik. Van de vaatwasser naar de waterkoker, van de diepvries naar de koelkast. Op de rauwe tonen van Amy Winehouse werkten we samen mijn huishoudlijstje af tot we chachacha’end uitkwamen bij de broodkast. Toen ik de deur opende en achteloos naar de krentenbollen graaide, keek ik recht in de ogen van een muis. -
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS De gruwel van de groepsapp
*ping* +31 63……… heeft de groep “Mama 70 jaar” aangemaakt. +31 63……… heeft u toegevoegd. +31 63……… heeft de groepsafbeelding gewijzigd. +31 63……… Hoi allemaal, binnenkort word mama 70 jaar. Dit willen we niet ongemerkt voorbij laten gaan. Daarom dachten we dat het misschien leuk was om een feestje te organiseren, met ook alle vrienden en de dames van de bridgeclub. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Ode aan de alleenstaande moeder
Eén op de zeven kinderen in Vlissingen komt ter wereld in een éénoudergezin. Dat is ruim twee keer zo veel als in de rest van Zeeland en dertig procent boven het landelijk gemiddelde. Statistische nieuwsfeitjes waar je zomaar overheen zou kunnen lezen, als je niet toevallig zelf nog midden in de billendoekjes zit.
-
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Nooit meer zou hij voor de klas gaan staan, nooit nooit nooit
Bij de ingang van het schoolgebouw zat een vrouw. Al van verre zag ik haar wilde armbewegingen, haar hoofd dat steeds achterover zwaaide. Drugs, dacht ik, en ik vertraagde mijn pas. Dichterbij gekomen zag ik dat ze iets vast had. Een kind. Een jongen van zeker een jaar of tien. Zijn ogen spuwden vuur, de spieren in zijn witte armpjes stonden strakgespannen. Maar zijn moeder was sterker. Nog net. -
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Drie uur verder was ik, drie uur en een veelvoud aan tranen
Je hebt mensen die een maand voordat ze op vakantie gaan alle spullen al klaarleggen. Keurig gestreken kledingsetjes, toilettassen met van die handige flaconnetjes, paspoorten, ANWB-pasjes, reserveringen geprint en wel. En je hebt mensen die de avond voor vertrek alles wat toevallig niet in de wasmand zit in een tas proppen en de rest van de vakantie bij de Pharmacie in de rij staan voor muggenspray en zonnebrandcrème. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers En zo bleven we binnen, zonder al te veel gesmijt met deuren
‘Jongens, dit kunnen wij’, sprak ik vorige week plechtig, op het moment dat ik de televisie uitzette. Mijn kinderen, nog versuft van de verplichte persconferentie, keken me verbaasd aan. En eerlijk gezegd geloofde ik het zelf ook niet. Zo hard als ik had geroepen dat de scholen óók dicht moesten, zo zeker wist ik dat ik daar nog op terug zou komen.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Zelfs mijn eigen Rooie Buurtje is roestbruin geworden
-
PREMIUM
De onmiskenbare blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt
-
PREMIUM
Er zijn weer zwarte zwanen in aantocht
-
PREMIUM
En zo kwam de waterput terug in beeld
-
PREMIUM
Naar de Tour de France valt prima te kijken, al raak ik er wel van in de war
