En sloeg de kerkklok alweer twee keer.

Zo gaat het nou altijd. En als ik niet uitkijk, zit ik zo bij de kinderen van Michael Jackson, de Disney-knuffels van Wibi Soerjadi, de tatoeages van André Hazes, de tanden van Dave Roelvink en uiteindelijk toch weer de lifequotes van Connie Breukhoven. Meestal op momenten dat het absoluut niet kan, zoals vlak voor een deadline of een kwartier voordat de winkel sluit terwijl we geen droog brood meer in huis hebben.

Ik wéét dat ik eigenlijk Dostojevski zou moeten lezen, maar ik doe het niet. Ik wéét dat er spannende series op Netflix staan, maar ik kijk ze niet. Liever check ik stomme filmpjes op YouTube of spiek ik in de privélevens van celebrities. Zo weet ik, zonder dat mijn televisie nog ooit aan staat, hoe de hondjes van Patty Brard heten, ken ik elk hoekje van de tweekapper van Erwin Kroll en weet ik alles van het liefdesleven van Peter Jan Rens.

Nog fascinerender zijn immers de ex-celebrities. Mensen die van het podium zijn verdwenen en waarover midden in de nacht, recht voor het stoplicht of in de rij van de kassa zomaar vanuit het niets de allesverzengende vraag kan opdoemen hoe het dáár eigenlijk mee gaat. De jongen van Home Alone, Danny Rook of Rolf Wouters. Ik rust niet voor ik alles van ze weet.

Wat ze tegenwoordig doen? Meestal niet veel nuttigs. Net als ik.