Maar ik weet alles van het liefdesleven van Peter Jan Rens
COLUMN WENDY WAGENMAKERSHet was na middernacht en ik moest écht gaan slapen, want was het niet de wekker dan was het wel een kind dat me over zes uur wakker zou rammelen, maar ik moest en zou weten hoe het gaat met de jongste zoon van Donald Trump en voor ik het wist scrolde ik door de insta’s van zijn voltallige kroost, bekeek ik interieurfoto’s van zijn penthouse in New York, fitnessvideo’s van zijn ex en de foute grappen van zijn oudste zoon.
Delen per e-mail
En sloeg de kerkklok alweer twee keer.
Zo gaat het nou altijd. En als ik niet uitkijk, zit ik zo bij de kinderen van Michael Jackson, de Disney-knuffels van Wibi Soerjadi, de tatoeages van André Hazes, de tanden van Dave Roelvink en uiteindelijk toch weer de lifequotes van Connie Breukhoven. Meestal op momenten dat het absoluut niet kan, zoals vlak voor een deadline of een kwartier voordat de winkel sluit terwijl we geen droog brood meer in huis hebben.
Ik wéét dat ik eigenlijk Dostojevski zou moeten lezen, maar ik doe het niet. Ik wéét dat er spannende series op Netflix staan, maar ik kijk ze niet. Liever check ik stomme filmpjes op YouTube of spiek ik in de privélevens van celebrities. Zo weet ik, zonder dat mijn televisie nog ooit aan staat, hoe de hondjes van Patty Brard heten, ken ik elk hoekje van de tweekapper van Erwin Kroll en weet ik alles van het liefdesleven van Peter Jan Rens.
Nog fascinerender zijn immers de ex-celebrities. Mensen die van het podium zijn verdwenen en waarover midden in de nacht, recht voor het stoplicht of in de rij van de kassa zomaar vanuit het niets de allesverzengende vraag kan opdoemen hoe het dáár eigenlijk mee gaat. De jongen van Home Alone, Danny Rook of Rolf Wouters. Ik rust niet voor ik alles van ze weet.
Wat ze tegenwoordig doen? Meestal niet veel nuttigs. Net als ik.
Ik wéét dat ik eigenlijk Dostojevski zou moeten lezen, maar ik doe het niet
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
column Wendy Wagenmakers Wegduiken achter de pindakaas
,,Na dertig jaar zet-ie je ook niet meer tegen de wasmachine, zakmazehhe.” -
PREMIUM
column wendy wagenmakers Alleen twee dikke beentjes staken nog boven de golven uit
Het mag dan allemaal niet zo monumentaal zijn, verre van hip en happening, de bewoners onverstaanbaar: voor mij is er geen dierder plek op aard dan Westkapelle. Nergens smaken de frietjes zo lekker als bij de vuurtoren, nergens kijk je verder weg over het water dan daar. Dus draaiden we zondag nog voor zeven uur onze ouwe Bedford de zonverlichte Zeedijk op om een plekje te zoeken. Tien minuten later lag de oudste telg al in het water, sloeg de jongste de eerste paal van haar zandkasteel en zuchtte de middelste om mama’s superlatieven. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Volgevreten kop, oké, maar kom niet aan ons pap
Het land door een taaie tijd loodsen en intussen nog afscheid van je moeder moeten nemen ook. Wat je ook van Mark Rutte vindt, ik geloof dat momenteel niemand graag met hem zou willen ruilen. Toch vonden mensen, ook in Zeeland, het nodig digitale rotopmerkingen te maken over de minister-president op de dag dat bekend werd dat zijn moeder was overleden. ‘Nu hij nog’ of ‘Zal ons een rotzorg zijn’. RTL nieuws zocht wat van deze reaguurders op en vroeg ze naar de reden van hun boosheid. De een hing direct de hoorn op, de ander betuigde spijt en de rest was gewoon boos. ,,Ik mag die vent niet.” -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Een drie A4'tjes tellend kledingvoorschrift voor de schoolfotograaf
Ik weet nog precies hoe ik me voelde, de eerste keer dat ik met mijn peuter en bijna-kleuter het schoolplein op stapte. Al die kinderen, al die rugzakken, al die moeders die me aanstaarden met een zoekende blik naar herkenning. Totaal overrompeld was ik, compleet verward, en ik dacht dat het nooit goed zou komen. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Nooit meer zou hij voor de klas gaan staan, nooit nooit nooit
Bij de ingang van het schoolgebouw zat een vrouw. Al van verre zag ik haar wilde armbewegingen, haar hoofd dat steeds achterover zwaaide. Drugs, dacht ik, en ik vertraagde mijn pas. Dichterbij gekomen zag ik dat ze iets vast had. Een kind. Een jongen van zeker een jaar of tien. Zijn ogen spuwden vuur, de spieren in zijn witte armpjes stonden strakgespannen. Maar zijn moeder was sterker. Nog net.
-
PREMIUM
COLUMN wendy wagenmakers Een obsessie, en niet alleen voor hem
Ze staarden me al een poosje aan, de koffers met uitpuilende autootjes onder de trap in onze woonkamer. Stof happend, kattenharen vergarend, vergeefs hunkerend naar aanraking. -
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Ik hoop dat ze haar tong uitstak, achter haar mondkapje
We hadden kwasten nodig. En dus fietste ik zaterdagochtend naar de ongezelligste maar populairste winkel van Vlissingen, Action. Of eigenlijk dé Action, want anders dan bijvoorbeeld Big Bazar heeft De Action al de status van een lidwoord bereikt, net als De Hema of De Albert Heijn. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers De chocoladefondue die al op zoveel zolders heeft gelegen
Ineens stonden ze te stralen. De burgemeester, de wethouder, de commissaris, de gedeputeerde. De armen niet langer over elkaar, maar geschakeld als een olijke coronaketting. Alsof de onderhandelaar en de staatssecretaris hadden gehamerd op opgewektheid, voorafgaand aan de persconferentie.
