Wendy Wagenmakers — Wendy Wagenmakers © Ernesta Verburg

Kamperen is voor sloebers, zei mijn vader altijd

Column Wendy WagenmakersIk werd wakker van het gekwetter van vogels. Geschuifel van takken, een tent die werd opengeritst. De geur van Azaron. Ik schoof het gordijn opzij en kneep mijn ogen dicht. Door mijn oogharen zag ik onze zoon zich uitrekken in de felle ochtendzon. Teentjes in het natte gras.

Wendy Wagenmakers 26-05-20, 07:00 Laatste update: 07:16

PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
Die Bokito, hij had gewoon volkomen gelijk

12 november De leraren staakten en omdat ik als moeder nogal vatbaar ben voor marketing, vond ik dat ik mijn kinderen, die arme schepsels, óók een dagje Blijdorp moest gunnen. Het gejuich na de aankondiging was amper gestild of ik herinnerde me mijn voornemen om nooit naar een dierentuin te gaan. Maar goed, kinderen mochten gratis naar binnen, scheelt toch weer vier tientjes. Het leven is te kort om principieel te zijn.
PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
‘Ach, ik had er vier', zuchtte ze

4 februari ,,Neehee. Je moet éérst een nieuw account aanmaken, dán het formulier opnieuw invullen, dat opsturen, dan wachten op je nieuwe code en dán kun je weer inloggen. Dat heb ik vorige week toch allemaal uitgelegd?”
PREMIUM

COLUMN WENDY WAGENMAKERS
Tranen om een biljarttafel

3 december Wat voor gave het precies is, weet ik niet, maar ik krijg het regelmatig voor elkaar om mannen tijdens interviews aan het huilen te maken. Bestuurders, ondernemers, kunstenaars, politici - allemaal pinken ze wel eens een traantje bij me weg. Bijzondere verhalen levert dat dan vaak op, mooie quotes en een knipoog bij het weerzien.
PREMIUM

Elke ochtend uitgeput wakker

14 juli Ik was met Mark Rutte in Oezbekistan. We liepen door met afvalzakken bezaaide straten zonder stoep. Kijk niet om, fluisterde hij steeds, kijk niet om. Maar ik deed het toch. Achter ons zag ik mannen op motoren. Zes, acht, misschien wel tien. Ze hielden wasrekken in de lucht, als ware het kalasjnikovs.
PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
De film die je normaal gesproken snel wegzapt

17 maart Al zeker een uur zit ik naar een hagelwit scherm te staren. Waar moet je in vredesnaam je wekelijkse leuterstukje over schrijven als je plotseling een rol speelt in het soort film dat je normaal gesproken snel wegzapt? Een surrealistische wereld, maar dan echt.

Avondklok in Vlissingen: een laatste boodschap, en dan stilte...