PREMIUM
Er zit nog wel meer tussen volgzame burgers en doorgedraaide kwakzalvers
column wendy wagenmakers,,Ik ben verdomme arts. Ik ben hier aan het vechten voor de vrijheid van ons land. Ze zijn hier in dit land mensen aan het vermoorden met vaccins en daar vecht ik voor. Het is verschrikkelijk wat hier gebeurt. (...) Het leven wordt platgelegd. En als er nu iets aan de hand was. In maart, toen hadden we corona. Maar nu is er geen corona. Laat je niks wijsmaken. Er ligt niemand op de IC. De artsen faken alles. Die krijgen voor iedere patiënt 20.000 euro.”
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Je zal maar 18 zijn in 2020
Gewoon met scherp schieten. Opsluiten, dat kansloze tuig. Schaam je kapot, ouders. De reacties onder het artikel over de relletjes in Souburg getuigden weer van empathie, barmhartigheid en intense naastenliefde. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Woonde ik maar in Zeeland, schreef ze terug
In de week dat de ene buurman bedacht dat dit een goed moment was om zijn huis te gaan verbouwen, de andere buurman besloot zijn racemotor af te stoffen, onze kinderen de omschakeling naar zomertijd aangrepen als excuus om ‘s avonds pas te gaan slapen als de laatste ster aan de hemel was verschenen, de zoon zichzelf bekroonde tot getalenteerd moppentapper, de peuter prompt in een poepscheetfase belandde, staartdelingen mijn hoofd op hol brachten, en ik ook al geen beste thuiskapster bleek, we onze vakantie moesten annuleren zonder garantie er ooit een rooie cent van terug te zien, onze knusse stadstuin op het noorden bleek te liggen, de vaatwasser het loodje legde, de katten letterlijk de gordijnen in vlogen en ikzelf ook geen kind meer kon zien, viel het niet mee lichtpuntjes te vinden in deze hele lockdownellende. -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Alcatraz aan de Schelde
Het had zo mooi kunnen zijn. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Voor politici gelden blijkbaar andere regels dan voor gewone stervelingen
Hoe het ging? Ze trok haar mondkapje wat hoger en slaakte een diepe zucht. Gelijk had ik weer spijt. Natuurlijk ging het ronduit slecht en daar moest ik haar zo nodig aan herinneren. Vlug keek ik de andere kant op, maar haar ogen haalden de mijne terug. ,,Nou, kijk maar eens achter je.” Ik keek achter me. ,,Zie je hoe druk het is bij het Kruidvat? Boeken zijn ze er gaan verkopen. Onze boeken!” -
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Alleen twee dikke beentjes staken nog boven de golven uit
Het mag dan allemaal niet zo monumentaal zijn, verre van hip en happening, de bewoners onverstaanbaar: voor mij is er geen dierder plek op aard dan Westkapelle. Nergens smaken de frietjes zo lekker als bij de vuurtoren, nergens kijk je verder weg over het water dan daar. Dus draaiden we zondag nog voor zeven uur onze ouwe Bedford de zonverlichte Zeedijk op om een plekje te zoeken. Tien minuten later lag de oudste telg al in het water, sloeg de jongste de eerste paal van haar zandkasteel en zuchtte de middelste om mama’s superlatieven.
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Een drie A4'tjes tellend kledingvoorschrift voor de schoolfotograaf
Ik weet nog precies hoe ik me voelde, de eerste keer dat ik met mijn peuter en bijna-kleuter het schoolplein op stapte. Al die kinderen, al die rugzakken, al die moeders die me aanstaarden met een zoekende blik naar herkenning. Totaal overrompeld was ik, compleet verward, en ik dacht dat het nooit goed zou komen. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Een bos grijze krullen en de mooiste mornin’ die je ooit gehoord hebt
Mooi idee was dat van onze redactie, om stamgasten te interviewen over hun kroegloze periode. Ook ik mocht er eentje portretteren. Een collega opperde een vaste cafégast in Middelburg, een andere collega kende nog wel wat mensen in Domburg. Maar ik wist al lang wie ik moest hebben: Monty. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Mijn zoon, Amir
,,Hóe zei u?” De dame achter de receptie keek me aan of ze het in Keulen hoorde donderen. ,,Amir”, herhaalde ik. ,,Aa. Em. Ie. Er. Amir.” Ze schreef het goed op. En besloot de vraag te stellen die op haar lippen brandde. ,,Ben je dan niet bang dat hij later nooit een fatsoenlijke baan zal krijgen?”