Wendy Wagenmakers, column — Wendy Wagenmakers, column © Ernesta Verburg

En zo bleven we binnen, zonder al te veel gesmijt met deuren

Column Wendy Wagenmakers‘Jongens, dit kunnen wij’, sprak ik vorige week plechtig, op het moment dat ik de televisie uitzette. Mijn kinderen, nog versuft van de verplichte persconferentie, keken me verbaasd aan. En eerlijk gezegd geloofde ik het zelf ook niet. Zo hard als ik had geroepen dat de scholen óók dicht moesten, zo zeker wist ik dat ik daar nog op terug zou komen.

Wendy Wagenmakers 24-03-20, 07:00

PREMIUM

Elke ochtend uitgeput wakker

14 juli Ik was met Mark Rutte in Oezbekistan. We liepen door met afvalzakken bezaaide straten zonder stoep. Kijk niet om, fluisterde hij steeds, kijk niet om. Maar ik deed het toch. Achter ons zag ik mannen op motoren. Zes, acht, misschien wel tien. Ze hielden wasrekken in de lucht, als ware het kalasjnikovs.
PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
De dag dat ik me te pletter rijd voor een kentekenplaat

7 juli Het scheelde niet veel. Ik voelde de bermbobbels al onder mijn banden denderen, zag een flits van een vangrail. Door mijn lijf schoot een ferme hittegolf. Een snelle zwaai aan het stuur, een blik in de achteruitkijkspiegel en een kuchje om net te doen of er niks gebeurd was. Maar mijn hart klopte nog in mijn keel. Hoe had ik dit de mannen van Kuzee moeten uitleggen? Ik zag de meewarige blik van mijn hoofdschuddende huisgenoot alweer voor me. Eenmaal thuis keek ik op mijn iPhone en zag een vage vlek van iets wat net zo goed een fietspad in de regen zou kunnen zijn. Maar het was toch echt een Duitse Mazda met nummerbord KUSJE-59, waarvoor ik mijn leven riskeerde.
PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
De chocoladefondue die al op zoveel zolders heeft gelegen

30 juni Ineens stonden ze te stralen. De burgemeester, de wethouder, de commissaris, de gedeputeerde. De armen niet langer over elkaar, maar geschakeld als een olijke coronaketting. Alsof de onderhandelaar en de staatssecretaris hadden gehamerd op opgewektheid, voorafgaand aan de persconferentie.
PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
Mijn zoon, Amir

23 juni ,,Hóe zei u?” De dame achter de receptie keek me aan of ze het in Keulen hoorde donderen. ,,Amir”, herhaalde ik. ,,Aa. Em. Ie. Er. Amir.” Ze schreef het goed op. En besloot de vraag te stellen die op haar lippen brandde. ,,Ben je dan niet bang dat hij later nooit een fatsoenlijke baan zal krijgen?”
PREMIUM

COLUMN WENDY WAGENMAKERS
Alsof de hele pandemie aan Nordrein-Westfalen is voorbijgegaan

16 juni Had onze zoon eindelijk de Python-gerechtigde lengte bereikt, brak de coronacrisis uit. Efteling dicht. Zodra het weer kan, beloofden we, gaan we alsnog. En dus togen we dit weekend naar Kaatsheuvel.