PREMIUM
En zo bleven we binnen, zonder al te veel gesmijt met deuren
Column Wendy Wagenmakers‘Jongens, dit kunnen wij’, sprak ik vorige week plechtig, op het moment dat ik de televisie uitzette. Mijn kinderen, nog versuft van de verplichte persconferentie, keken me verbaasd aan. En eerlijk gezegd geloofde ik het zelf ook niet. Zo hard als ik had geroepen dat de scholen óók dicht moesten, zo zeker wist ik dat ik daar nog op terug zou komen.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Volgevreten kop, oké, maar kom niet aan ons pap
Het land door een taaie tijd loodsen en intussen nog afscheid van je moeder moeten nemen ook. Wat je ook van Mark Rutte vindt, ik geloof dat momenteel niemand graag met hem zou willen ruilen. Toch vonden mensen, ook in Zeeland, het nodig digitale rotopmerkingen te maken over de minister-president op de dag dat bekend werd dat zijn moeder was overleden. ‘Nu hij nog’ of ‘Zal ons een rotzorg zijn’. RTL nieuws zocht wat van deze reaguurders op en vroeg ze naar de reden van hun boosheid. De een hing direct de hoorn op, de ander betuigde spijt en de rest was gewoon boos. ,,Ik mag die vent niet.” -
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Alsof de hele pandemie aan Nordrein-Westfalen is voorbijgegaan
Had onze zoon eindelijk de Python-gerechtigde lengte bereikt, brak de coronacrisis uit. Efteling dicht. Zodra het weer kan, beloofden we, gaan we alsnog. En dus togen we dit weekend naar Kaatsheuvel. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Mijn zoon, Amir
,,Hóe zei u?” De dame achter de receptie keek me aan of ze het in Keulen hoorde donderen. ,,Amir”, herhaalde ik. ,,Aa. Em. Ie. Er. Amir.” Ze schreef het goed op. En besloot de vraag te stellen die op haar lippen brandde. ,,Ben je dan niet bang dat hij later nooit een fatsoenlijke baan zal krijgen?” -
PREMIUMcolumn Wendy Wagenmakers
Wegduiken achter de pindakaas
,,Na dertig jaar zet-ie je ook niet meer tegen de wasmachine, zakmazehhe.” -
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Of ik niet wist dat mijn opa mijn opa niet was
Een beetje traag reed ik door het dorp. Te vroeg voor een afspraak, het overkomt me zelden. Ik stopte bij een oprit waar iemand zijn overtollige huisraad had uitgestald. ‘Koopjes!’ stond erbij, en of we het geld in de koektrommel wilden stoppen. Ik stapte uit. Flessen, vazen, bierglazen, een oude parasol. En een schilderij van een zigeunermeisje. Hét schilderij van een zigeunermeisje.
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
En anders nemen we wel klapstoeltjes mee, flesje bubbels erbij, pannetje bitterballen...
Ik had me nog zo voorgenomen niet wéér over De Maatregelen te gaan zeuren, en was vastbesloten ook het C-woord eens vakkundig te mijden, maar toen las ik iets en brak mijn klomp opnieuw in duizend stukken. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Na al die jaren tussen schreeuwende junks lag ik wakker van koolmeesjes die een liedje zongen
Volwassen worden, schreef ik eind 2019 als voornemen voor 2020, dat leek me wel wat. Amper een half jaar later kochten we een grotemensenhuis in een grotemensenbuurt aan de rand van de stad (‘Helemaal dáár?!’ zeggen Vlissingers dan, alsof je emigreert naar de Australische bush) en moesten we over zoveel grotemensendingen gaan nadenken dat we thuis alleen nog maar praten over hypotheken, raamkozijnen, afkortzagen, stopcontacten en spouwmuurisolaties. Alles wat ik als kind zo vreselijk verafschuwde. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Een bos grijze krullen en de mooiste mornin’ die je ooit gehoord hebt
Mooi idee was dat van onze redactie, om stamgasten te interviewen over hun kroegloze periode. Ook ik mocht er eentje portretteren. Een collega opperde een vaste cafégast in Middelburg, een andere collega kende nog wel wat mensen in Domburg. Maar ik wist al lang wie ik moest hebben: Monty.
