© Ernesta Verburg

Een drie A4'tjes tellend kledingvoorschrift voor de schoolfotograaf

Column Wendy WagenmakersIk weet nog precies hoe ik me voelde, de eerste keer dat ik met mijn peuter en bijna-kleuter het schoolplein op stapte. Al die kinderen, al die rugzakken, al die moeders die me aanstaarden met een zoekende blik naar herkenning. Totaal overrompeld was ik, compleet verward, en ik dacht dat het nooit goed zou komen.

Wendy Wagenmakers 22-09-20, 07:00

PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
Zeeuwse ziekte

11 oktober Ze keken me wat glazig aan. De stilte die volgde, voelde ongemakkelijk. Ik keek van haar naar hem en weer terug, in de hoop dat iemand me uit deze situatie zou bevrijden. Het was duidelijk dat ik iets vreselijks had gezegd.
PREMIUM

COLUMN WENDY WAGENMAKERS
Onze heilige zuigmachine

20 augustus Als er iets is wat wij in ons huishouden van twee volwassenen, twee kruimelkinderen, één plakkerige baby en twee harige katten vaak gebruiken, dan is het wel een stofzuiger. Dus toen ons heilige zuigmachine onlangs langzaam maar zeker comateus raakte - mondstuk schoonmaken, slang uitkloppen, filter vervangen, schelden: niets hielp - dook ik het internet op. Op jacht naar een nieuwe stofzuiger.
PREMIUM

COLUMN wendy wagenmakers
Een obsessie, en niet alleen voor hem

24 september Ze staarden me al een poosje aan, de koffers met uitpuilende autootjes onder de trap in onze woonkamer. Stof happend, kattenharen vergarend, vergeefs hunkerend naar aanraking.
PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
En zo verandert Zeeland langzaam in één groot Center Parcs

8 september Verstijfd stonden ze in de deuropening. De slierten van het kraalgordijn rolden een voor een terug in de oorspronkelijke vorm, de geur van gebakken bacon ebde langzaam weg. Hij keek naar haar. Hoe ze vooruit staarde, hoe haar oogleden trilden. Hij snoof. ,,Ik ben zó kwaad. Dat we hier na al die jaren weg moeten. Toedeledokie en dat was het dan.”
PREMIUM

Column Wendy Wagenmakers
De dag dat ik me te pletter rijd voor een kentekenplaat

7 juli Het scheelde niet veel. Ik voelde de bermbobbels al onder mijn banden denderen, zag een flits van een vangrail. Door mijn lijf schoot een ferme hittegolf. Een snelle zwaai aan het stuur, een blik in de achteruitkijkspiegel en een kuchje om net te doen of er niks gebeurd was. Maar mijn hart klopte nog in mijn keel. Hoe had ik dit de mannen van Kuzee moeten uitleggen? Ik zag de meewarige blik van mijn hoofdschuddende huisgenoot alweer voor me. Eenmaal thuis keek ik op mijn iPhone en zag een vage vlek van iets wat net zo goed een fietspad in de regen zou kunnen zijn. Maar het was toch echt een Duitse Mazda met nummerbord KUSJE-59, waarvoor ik mijn leven riskeerde.

Koekoek: klein, maar tegelijkertijd heel groot