Voor politici gelden blijkbaar andere regels dan voor gewone stervelingen
Column Wendy WagenmakersHoe het ging? Ze trok haar mondkapje wat hoger en slaakte een diepe zucht. Gelijk had ik weer spijt. Natuurlijk ging het ronduit slecht en daar moest ik haar zo nodig aan herinneren. Vlug keek ik de andere kant op, maar haar ogen haalden de mijne terug. ,,Nou, kijk maar eens achter je.” Ik keek achter me. ,,Zie je hoe druk het is bij het Kruidvat? Boeken zijn ze er gaan verkopen. Onze boeken!”
Delen per e-mail
Sta je dan, achter je afhaalloket. Met een door de overheid bedacht click-and-collectsysteem, om te voorkomen dat mensen gaan funshoppen. Terwijl recht tegenover je mensen met tassen gevuld met niet-essentiële spullen de drogisterij uit komen. Terwijl het in de winkelstraat zo druk is als het in geen tijden was. ,,Wil je echt weten hoe het gaat?”, vroeg de anders zo kalme mevrouw van de Bruna. ,,We voelen ons belázerd.”
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN WENDY WAGENMAKERS
Scootmobiel als toppunt van integratie
Aan de rand van het zebrapad stond een scootmobiel. Er zat een man in die leek op Pamuk, van Van Kooten en De Bie, met een borstelige snor en een gebreide gebedsmuts. Over de rugleuning hing een oranje veiligheidshesje. Kennelijk kwam hij net van de markt, want in zijn mand zat een grote zak met peren. Van de andere kant kwam een andere man. Die moest schijnbaar nog naar de markt, want onder zijn arm klemde een opgevouwen boodschappentas. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
‘Ach, ik had er vier', zuchtte ze
,,Neehee. Je moet éérst een nieuw account aanmaken, dán het formulier opnieuw invullen, dat opsturen, dan wachten op je nieuwe code en dán kun je weer inloggen. Dat heb ik vorige week toch allemaal uitgelegd?” -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Zo’n piemel kan er dus gewoon af
Het was woensdagmiddag en ik stoof traditiegetrouw klokslag half één het schoolplein op, ietsiepietsie later misschien, ik had nog net de bel gehoord tijdens het parkeren, strikte half-struikelend een veter en voegde me bij de ouders die staarden naar de deur om te zien wie er als eerste naar buiten zou komen en met welk humeur. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Op Instagram zag ik iemand de pietjes overschilderen - alle 485
Vertwijfeld stond ik voor de toonbank. Ze zagen er heerlijk uit, die chocoladeletters, maar was dat pietje nou bruin omdat het was gemaakt van chocolade of zou ik hiermee racistische denkbeelden tentoonspreiden? Kon de donkere juf van mijn dochter dit wel waarderen? -
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Never-nooit dat ik op hem ga stemmen, maar ik kon Wopke wel zóenen
,,Mag ik niet éven rustig plassen?”
-
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
En zo bleven we binnen, zonder al te veel gesmijt met deuren
‘Jongens, dit kunnen wij’, sprak ik vorige week plechtig, op het moment dat ik de televisie uitzette. Mijn kinderen, nog versuft van de verplichte persconferentie, keken me verbaasd aan. En eerlijk gezegd geloofde ik het zelf ook niet. Zo hard als ik had geroepen dat de scholen óók dicht moesten, zo zeker wist ik dat ik daar nog op terug zou komen. -
PREMIUMColumn Wendy Wagenmakers
Vlissingen, waar RAL 7016 asbak steevast is uitverkocht
Ruim een week geleden stond het halve land op zijn kop om het huis van Guus Meeuwis. De Tilburgse zanger blijkt niet alleen lelijke muziek voort te brengen, maar ook op andere vlakken over slechte smaak te beschikken: aan de rand van Tilburg, op zich al geen toppunt van idylle, heeft hij een prachtig landhuis laten slopen om er een raamloze blokkendoos voor te laten terugbouwen. Een soort crematorium, helemaal grijs. -
PREMIUMcolumn wendy wagenmakers
Deze lockdown ga ik alles anders doen
Ik liep net in de supermarkt toen er een pushbericht op mijn scherm plopte. Diederik Gommers is klaar met halfzachte maatregelen, stond er, snelle lockdown is nodig. Prompt slingerde er een zak chocolade pepernoten in mijn mandje. Voor de kinderen, hield ik mezelf nog voor, maar toen ik in de auto het bericht openklikte en de getallen zag en alles wat ik wel had verwacht, maar wat om de één of andere reden maar niet wilde doordringen, verdwenen zo alle witte chocolade pepernoten één voor één in mijn mond.