Wendy Wagenmakers
Volledig scherm
PREMIUM
Wendy Wagenmakers © Ernesta Verburg


De aardige Russische militairen zijn beesten geworden

Column Wendy Wagenmakers,,Dames, heren. De film is afgelopen.” Aarzelend stapte de vrouw de tribune op van het mooie filmzaaltje in de oude Plaatwerkerij in Vlissingen. Daar zaten nog een stuk of twintig mensen verstijfd voor zich uit te staren. Snotterend. Tranend. Naar adem happend.

  1. Zelfs het meisje achter de kassa heeft wimpers als een Gardena gazonhark
    PREMIUM
    Column Wendy Wagenmakers

    Zelfs het meisje achter de kassa heeft wimpers als een Gardena gazonhark

    Een jaar of achttien was ik toen de eerste aarsgeweien in mijn omgeving opdoken. Het was de tijd dat vrouwen lijntjes rond hun lippen lieten tatoeëren, hun wenkbrauwen afschoren om er een koolzwarte potloodstreep voor terug te zetten en strakke spijkerbroeken droegen op bilspleethoogte - zodat je dat aarsgewei kon zien. Een tikje trendgevoelig was ik wel, en altijd in voor dingen waar ik later spijt van zou krijgen, maar ik wist dat ik deze grillen beter aan me voorbij kon later gaan.
  1. En maar opscheppen over lege stranden na etenstijd
    PREMIUM
    column wendy wagenmakers

    En maar opscheppen over lege stranden na etenstijd

    Hoe langer ik in Zeeland woon, hoe meer eigenaardigheden me opvallen. ‘Ergens om komen’, liefst nog zonder spatie, was de eerste. ‘Da’s geen waar!’ de tweede, op de voet gevolgd door ‘laat maar doen’ wanneer je het juist níet moet doen. En als je goed luistert, hoor je vreemde vervoegingen: je hebben, je gaan... Maar de laatste tijd valt me een nieuwe op: Zeeuwen gaan niet naar hét strand, nee, ze gaan naar stránd. Naar strand, zonder het.
  2. En zo liep alles weer gierend uit de klauwen
    PREMIUM
    column wendy wagenmakers

    En zo liep alles weer gierend uit de klauwen

    We waren al in de Mediamarkt toen we ontdekten dat onze zoon zijn cavia nog vast had. De hele weg van Vlissingen naar Middelburg had hij niets gezegd, waarschijnlijk had hij het zelf niet eens in de gaten. Aan het gegniffel van zijn zusjes zijn we gewend. Maar toen stonden we daar, onder een boog van rood-witte ballonnen, met een piepende toupet en twee oogjes die glunderden van trots. Snuffie had maar een heel klein beetje geplast.