1. Zô, me hae mae weer es, mompelde Sinterklaas
    PREMIUM
    Column Wendy Wagenmakers

    Zô, me hae mae weer es, mompelde Sinter­klaas

    Misschien was het ook gewoon handiger geweest om hem onder zijn echte naam in mijn telefoon op te slaan. Platschorre. Nu was het Sinterklaas die schreef dat ze er bijna waren. En natuurlijk las mijn zoon dat. Hij staakte prompt zijn schoorsteenliedjes en keek kritisch in het rond. Zelfs zijn zusjes vielen stil. ,,En waarom zijn opa en oma hier eigenlijk? Gaat iemand mij nog vertellen wat er in vre-des-naam aan de hand is?”
  6. Loempia, zo noemde ze haar buurvrouw
    PREMIUM
    COLUMN WENDY WAGENMAKERS

    Loempia, zo noemde ze haar buurvrouw

    Op sociale media circuleert een filmpje van een vrouw die een ouder echtpaar in de trein filmt en uitfoetert. Dat deed ze nadat ze het echtpaar passeerde met haar dochter van 6, waarna de dame tegen haar man zei ‘Kijk, Zwarte Piet’. De moeder pikte dit niet en confronteerde het echtpaar al filmend met die uitspraak. Medepassagiers - conducteur incluis - luisterden gespannen mee, het kind in kwestie zat ineengedoken op de bank. En het echtpaar? Dat staarde stoïcijns, met de armen over elkaar en kauwgomkauwend, voor zich uit.
  7. Die Bokito, hij had gewoon volkomen gelijk
    PREMIUM
    Column Wendy Wagenmakers

    Die Bokito, hij had gewoon volkomen gelijk

    De leraren staakten en omdat ik als moeder nogal vatbaar ben voor marketing, vond ik dat ik mijn kinderen, die arme schepsels, óók een dagje Blijdorp moest gunnen. Het gejuich na de aankondiging was amper gestild of ik herinnerde me mijn voornemen om nooit naar een dierentuin te gaan. Maar goed, kinderen mochten gratis naar binnen, scheelt toch weer vier tientjes. Het leven is te kort om principieel te zijn.
  4. Nooit meer zou hij voor de klas gaan staan, nooit nooit nooit
    PREMIUM
    Column Wendy Wagenmakers

    Nooit meer zou hij voor de klas gaan staan, nooit nooit nooit

    Bij de ingang van het schoolgebouw zat een vrouw. Al van verre zag ik haar wilde armbewegingen, haar hoofd dat steeds achterover zwaaide. Drugs, dacht ik, en ik vertraagde mijn pas. Dichterbij gekomen zag ik dat ze iets vast had. Een kind. Een jongen van zeker een jaar of tien. Zijn ogen spuwden vuur, de spieren in zijn witte armpjes stonden strakgespannen. Maar zijn moeder was sterker. Nog net.
  2. Poffertjes wilden ze, knakworstjes, tosti’s en een glittertatoeage
    PREMIUM
    COLUMN WENDY WAGENMAKERS

    Poffertjes wilden ze, knakworst­jes, tosti’s en een glitterta­toe­a­ge

    Het was woensdagmiddag en behalve een bataljon kleuters (‘playdates’ noemen 5-jarigen dat) had ik ook mijn schoonvader over de vloer. Hij is niet alleen de liefste, maar ook nog eens de verstandigste, net gepensioneerd bovendien, en ging mee naar een huisbezichtiging om, op het moment dat ik sta te kwijlen bij bakelieten deurklinken, slimme vragen te stellen over spouwmuren en isolatiemateriaal.
  3. Al liggend met die eendenbek besefte ik dat dit de mafste kennismaking was aller tijden
    PREMIUM
    COLUMN WENDY WAGENMAKERS

    Al liggend met die eendenbek besefte ik dat dit de mafste kennisma­king was aller tijden

    Ik woonde nog maar net in Zeeland toen ik me bij mijn nieuwe huisarts meldde voor plaatsing van een spiraal. De man zuchtte, schudde meewarig zijn hoofd en zei dat ik beter een andere huisarts kon zoeken. Een spiraal, legde hij uit, staat immers gelijk aan abortus. Ik ving nog net iets op over Psalm 51 toen hij de deur voor me open hield en twee seconden later stond ik buiten. Zonder spiraal.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld