-
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Kutkerst
Nederland worstelt met feestdagen, luidde de kop. In het artikel eronder somde RTL Nieuws de resultaten op van een onderzoek waaruit bleek dat een derde van alle Nederlanders kerst heel belangrijk vindt en de helft van alle mensen het erg vindt als ze dat dit jaar niet met familie kunnen vieren. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Op Instagram zag ik iemand de pietjes overschilderen - alle 485
Vertwijfeld stond ik voor de toonbank. Ze zagen er heerlijk uit, die chocoladeletters, maar was dat pietje nou bruin omdat het was gemaakt van chocolade of zou ik hiermee racistische denkbeelden tentoonspreiden? Kon de donkere juf van mijn dochter dit wel waarderen? -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers En zo stond Team Trump te pruttelen tussen een crematorium en een dildoshop
Dus toen Donald Trump een big press conference aankondigde bij het Four Seasons Hotel, bleek dat niet de goudomrande wolkenkrabber waar je voor 9500 dollar per nacht in de presidentiële suite uitkijkt over de skyline van Philadelphia, maar een aftands tuincentrum aan de rand van de stad. En zo stond de Republikeinse advocaat Rudy Giuliani even later onzin te pruttelen voor een garagedeur, tussen een crematorium en een dildoshop. -
PREMIUM
column wendy wagenmakers Weer zo’n muts die niet weet wat een lasdoos is
De laatste weken kom ik nogal eens bij de bouwmarkt, als ik eropuit ben gestuurd om materiaal te halen voor ons nieuwe huis. En dan sta ik daar in die betonnen gangen omhoog te turen langs metershoge stellages en bedenk ik dat ik eigenlijk helemaal niet weet hoe dik die planken moeten zijn, welk cement we moeten hebben en wat een lasdoos eigenlijk is. En dan bel ik maar naar huis om het te vragen en kijken al die mannen in hun besmeurde overalls me aan van ‘daar heb je weer zo’n muts die niet weet wat een lasdoos is’ en en dan smijt ik nog snel die zak zandcement heel stoer over mijn schouders, maar het helpt allemaal niet. -
PREMIUM
column wendy wagenmakers Geen bedrijf dat zoveel energie vreet als Delta
Eén van de eerste dingen die ik deed toen ik vijftien jaar geleden naar Zeeland verkaste, was een abonnement nemen op Delta. Want dat hoort, werd mij ingeprent. Zoals je ook net als alle Zeeuwen 'lid’ moet zijn van ZLM, hoort te tanken bij De Meeuw en elke nazomer opgelucht dient te zuchten dat het strand weer ‘van ons’ is. Anders hoor je er niet bij.
-
PREMIUM
column wendy wagenmakers Deze lockdown ga ik alles anders doen
Ik liep net in de supermarkt toen er een pushbericht op mijn scherm plopte. Diederik Gommers is klaar met halfzachte maatregelen, stond er, snelle lockdown is nodig. Prompt slingerde er een zak chocolade pepernoten in mijn mandje. Voor de kinderen, hield ik mezelf nog voor, maar toen ik in de auto het bericht openklikte en de getallen zag en alles wat ik wel had verwacht, maar wat om de één of andere reden maar niet wilde doordringen, verdwenen zo alle witte chocolade pepernoten één voor één in mijn mond. -
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Ik hoop dat ze haar tong uitstak, achter haar mondkapje
We hadden kwasten nodig. En dus fietste ik zaterdagochtend naar de ongezelligste maar populairste winkel van Vlissingen, Action. Of eigenlijk dé Action, want anders dan bijvoorbeeld Big Bazar heeft De Action al de status van een lidwoord bereikt, net als De Hema of De Albert Heijn. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Tot bedaren gebracht door een dwerg op goudglimmende sneakers
Het was eruit voor ik er erg in had. En als Ernesto uut Erremu niet toevallig dertig minuten vastzat bovenin een bloedstollende attractie, had ik van het bestaan van de hele kermis niet eens geweten, maar na zo'n feestloze zomer konden we thuis ook best een verzetje gebruiken. Het gejuich van de kinderen overstemde het gezucht van hun vader.
-
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Een drie A4'tjes tellend kledingvoorschrift voor de schoolfotograaf
Ik weet nog precies hoe ik me voelde, de eerste keer dat ik met mijn peuter en bijna-kleuter het schoolplein op stapte. Al die kinderen, al die rugzakken, al die moeders die me aanstaarden met een zoekende blik naar herkenning. Totaal overrompeld was ik, compleet verward, en ik dacht dat het nooit goed zou komen. -
PREMIUM
column wendy wagenmakers Zelfs mijn eigen Rooie Buurtje is roestbruin geworden
Rooie Buurt, zo heet de buurt in Vlissingen waar ik elf jaar geleden ben komen wonen. Vanwege die rode panelen onder de daken van de arbeiderswoninkjes, dacht ik, maar de naam bleek ontleend aan de politieke voorkeur van de bewoners. En verrek, toen er een jaar later verkiezingen plaatsvonden, hing de hele buurt ineens vol posters met rode rozen en kwam ik overal het hoofd van Job Cohen tegen. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers En zo verandert Zeeland langzaam in één groot Center Parcs
Verstijfd stonden ze in de deuropening. De slierten van het kraalgordijn rolden een voor een terug in de oorspronkelijke vorm, de geur van gebakken bacon ebde langzaam weg. Hij keek naar haar. Hoe ze vooruit staarde, hoe haar oogleden trilden. Hij snoof. ,,Ik ben zó kwaad. Dat we hier na al die jaren weg moeten. Toedeledokie en dat was het dan.” -
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Drie uur verder was ik, drie uur en een veelvoud aan tranen
Je hebt mensen die een maand voordat ze op vakantie gaan alle spullen al klaarleggen. Keurig gestreken kledingsetjes, toilettassen met van die handige flaconnetjes, paspoorten, ANWB-pasjes, reserveringen geprint en wel. En je hebt mensen die de avond voor vertrek alles wat toevallig niet in de wasmand zit in een tas proppen en de rest van de vakantie bij de Pharmacie in de rij staan voor muggenspray en zonnebrandcrème. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Trump als redder der mensheid
Al die tijd heb ik me afzijdig gehouden. Ik ben geen epidemioloog, infectioloog, microbioloog, laat staan viroloog en ik ben ook geen Doutzen die na een paar uur scrollen alle ins en outs wel kent, dus ik vorm geen mening en meng me niet in welke coronadiscussie dan ook.
-
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Maar ik weet alles van het liefdesleven van Peter Jan Rens
Het was na middernacht en ik moest écht gaan slapen, want was het niet de wekker dan was het wel een kind dat me over zes uur wakker zou rammelen, maar ik moest en zou weten hoe het gaat met de jongste zoon van Donald Trump en voor ik het wist scrolde ik door de insta’s van zijn voltallige kroost, bekeek ik interieurfoto’s van zijn penthouse in New York, fitnessvideo’s van zijn ex en de foute grappen van zijn oudste zoon. -
PREMIUM
column wendy wagenmakers Alleen twee dikke beentjes staken nog boven de golven uit
Het mag dan allemaal niet zo monumentaal zijn, verre van hip en happening, de bewoners onverstaanbaar: voor mij is er geen dierder plek op aard dan Westkapelle. Nergens smaken de frietjes zo lekker als bij de vuurtoren, nergens kijk je verder weg over het water dan daar. Dus draaiden we zondag nog voor zeven uur onze ouwe Bedford de zonverlichte Zeedijk op om een plekje te zoeken. Tien minuten later lag de oudste telg al in het water, sloeg de jongste de eerste paal van haar zandkasteel en zuchtte de middelste om mama’s superlatieven. -
PREMIUM
Elke ochtend uitgeput wakker
Ik was met Mark Rutte in Oezbekistan. We liepen door met afvalzakken bezaaide straten zonder stoep. Kijk niet om, fluisterde hij steeds, kijk niet om. Maar ik deed het toch. Achter ons zag ik mannen op motoren. Zes, acht, misschien wel tien. Ze hielden wasrekken in de lucht, als ware het kalasjnikovs. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers De dag dat ik me te pletter rijd voor een kentekenplaat
Het scheelde niet veel. Ik voelde de bermbobbels al onder mijn banden denderen, zag een flits van een vangrail. Door mijn lijf schoot een ferme hittegolf. Een snelle zwaai aan het stuur, een blik in de achteruitkijkspiegel en een kuchje om net te doen of er niks gebeurd was. Maar mijn hart klopte nog in mijn keel. Hoe had ik dit de mannen van Kuzee moeten uitleggen? Ik zag de meewarige blik van mijn hoofdschuddende huisgenoot alweer voor me. Eenmaal thuis keek ik op mijn iPhone en zag een vage vlek van iets wat net zo goed een fietspad in de regen zou kunnen zijn. Maar het was toch echt een Duitse Mazda met nummerbord KUSJE-59, waarvoor ik mijn leven riskeerde.
-
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers De chocoladefondue die al op zoveel zolders heeft gelegen
Ineens stonden ze te stralen. De burgemeester, de wethouder, de commissaris, de gedeputeerde. De armen niet langer over elkaar, maar geschakeld als een olijke coronaketting. Alsof de onderhandelaar en de staatssecretaris hadden gehamerd op opgewektheid, voorafgaand aan de persconferentie. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Mijn zoon, Amir
,,Hóe zei u?” De dame achter de receptie keek me aan of ze het in Keulen hoorde donderen. ,,Amir”, herhaalde ik. ,,Aa. Em. Ie. Er. Amir.” Ze schreef het goed op. En besloot de vraag te stellen die op haar lippen brandde. ,,Ben je dan niet bang dat hij later nooit een fatsoenlijke baan zal krijgen?” -
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Alsof de hele pandemie aan Nordrein-Westfalen is voorbijgegaan
Had onze zoon eindelijk de Python-gerechtigde lengte bereikt, brak de coronacrisis uit. Efteling dicht. Zodra het weer kan, beloofden we, gaan we alsnog. En dus togen we dit weekend naar Kaatsheuvel.
-
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Alcatraz aan de Schelde
Het had zo mooi kunnen zijn. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Volgevreten kop, oké, maar kom niet aan ons pap
Het land door een taaie tijd loodsen en intussen nog afscheid van je moeder moeten nemen ook. Wat je ook van Mark Rutte vindt, ik geloof dat momenteel niemand graag met hem zou willen ruilen. Toch vonden mensen, ook in Zeeland, het nodig digitale rotopmerkingen te maken over de minister-president op de dag dat bekend werd dat zijn moeder was overleden. ‘Nu hij nog’ of ‘Zal ons een rotzorg zijn’. RTL nieuws zocht wat van deze reaguurders op en vroeg ze naar de reden van hun boosheid. De een hing direct de hoorn op, de ander betuigde spijt en de rest was gewoon boos. ,,Ik mag die vent niet.” -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Kamperen is voor sloebers, zei mijn vader altijd
Ik werd wakker van het gekwetter van vogels. Geschuifel van takken, een tent die werd opengeritst. De geur van Azaron. Ik schoof het gordijn opzij en kneep mijn ogen dicht. Door mijn oogharen zag ik onze zoon zich uitrekken in de felle ochtendzon. Teentjes in het natte gras. -
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS ,,Majesteit, we moeten praten...”
,,Majesteit, we moeten praten.”
-
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Dingen die drie maanden geleden onvoorstelbaar leken
Veiligheidsregio’s blikken terug op rustige Moederdag Het was een kop die zondagavond de nieuwspagina’s domineerde. Eentje die duizelde. Want wie had pakweg drie maanden geleden durven bevroeden dat burgemeesters nog eens blij zouden zijn met lege winkelstraten? Dat de politie steden met rood-witte linten zou afzetten omdat mensen nieuwe sandalen gaan kopen met de kinderen? Dat jongeren worden bekeurd als ze aan een picknicktafel zitten te kaarten, dat kickboksleraren een strafblad riskeren als ze hun pupillen lekker mee naar het strand nemen. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Welkom in Zeeland! Of toch niet?
Het geluk spatte van de gezichten af. Na zeven weken opgesloten te hebben gezeten in een flatje in Rijswijk, mochten Gerard en Yvonne eindelijk weer naar hun stacaravan in Burgh-Haamstede. Het echtpaar pakte gelijk de koffers en reed naar hun vertrouwde stekje in Zeeland. En toen begon de zon nog te schijnen ook. -
Coronaspugers
We hadden het er van de week nog over. Ik kwam terug van de Hema waar een medewerkster, zo’n lieverd die je vaker ziet dan je eigen familie, vertelde dat ze momenteel elke dag verdrietig thuiskomt omdat ze zo vaak wordt uitgescholden door mensen die weigeren een mandje te dragen. In sommige landen wordt in supermarkten gespuugd naar zorgpersoneel, schreef een vriendin. Ik googelde ‘corona’ en ‘bespuugd’ en mijn maag keerde om. Een buschauffeur in Maastricht, een conductrice in Amersfoort, een politieagent in Breda: allemaal kregen ze een fluim van idioten voor wie spontaan de term coronaspuger is ontstaan. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Woonde ik maar in Zeeland, schreef ze terug
In de week dat de ene buurman bedacht dat dit een goed moment was om zijn huis te gaan verbouwen, de andere buurman besloot zijn racemotor af te stoffen, onze kinderen de omschakeling naar zomertijd aangrepen als excuus om ‘s avonds pas te gaan slapen als de laatste ster aan de hemel was verschenen, de zoon zichzelf bekroonde tot getalenteerd moppentapper, de peuter prompt in een poepscheetfase belandde, staartdelingen mijn hoofd op hol brachten, en ik ook al geen beste thuiskapster bleek, we onze vakantie moesten annuleren zonder garantie er ooit een rooie cent van terug te zien, onze knusse stadstuin op het noorden bleek te liggen, de vaatwasser het loodje legde, de katten letterlijk de gordijnen in vlogen en ikzelf ook geen kind meer kon zien, viel het niet mee lichtpuntjes te vinden in deze hele lockdownellende. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Wie heeft er nou een Darth Vader-masker in zijn slaapkamer?
Het is de beste viral van de jaren nul: BBC-correspondent Robert Kelly die live de Zuid-Koreaanse politiek probeert uiteen te zetten, maar tijdens zijn betoog wordt gestoord door een kleuter die swingend de kamer binnenkomt. En vervolgens ook nog een baby in een rolkarretje, waarna de moeder met een snoekduik poogt de kinderen uit beeld te halen. Ontroerend en hilarisch tegelijk.
-
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers En zo bleven we binnen, zonder al te veel gesmijt met deuren
‘Jongens, dit kunnen wij’, sprak ik vorige week plechtig, op het moment dat ik de televisie uitzette. Mijn kinderen, nog versuft van de verplichte persconferentie, keken me verbaasd aan. En eerlijk gezegd geloofde ik het zelf ook niet. Zo hard als ik had geroepen dat de scholen óók dicht moesten, zo zeker wist ik dat ik daar nog op terug zou komen. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers De film die je normaal gesproken snel wegzapt
Al zeker een uur zit ik naar een hagelwit scherm te staren. Waar moet je in vredesnaam je wekelijkse leuterstukje over schrijven als je plotseling een rol speelt in het soort film dat je normaal gesproken snel wegzapt? Een surrealistische wereld, maar dan echt. -
PREMIUM
COLUMN WENDY WAGENMAKERS Mijn ontmaagding als mikpunt van reaguurders
Ik zie 'm nog geregeld lopen, de Vlissingse pandjesbaas die mij ooit via Twitter een massaverkrachting toewenste. Omdat ik een stukje had geschreven dat hem niet aanstond. Destijds haalde ik mijn schouders erover op.
