Al het asbest is uit het schip, de onderkant en de zijkanten zijn schoongemaakt en geverfd en er zijn 'kilometers kabel getrokken'. Ook een hoop lampen zijn intussen vervangen. Maar desondanks duurt het nog wel tot 2022 voor de Mercuur - gebouwd als mijnenveger,  maar tijdens zijn werkzame leven ingezet als torpedowerkschip - er zo uit ziet als voorzitter Niek Peters en alle anderen van de Stichting Maritiem Erfgoed Vlissingen graag willen.

Wanneer de Mercuur in het Dokje van Perry - de gedroomde afmeerplek voor het museumschip - ligt, is ook nog ongewis. Maar Peters klaagt niet, want de grootste problemen zijn opgelost. Het schip is, nadat een Scheveningse stichting niet langer in staat was het vaartuig te exploiteren als museumschip, gered. Het vaartuig heeft Vlissingen als definitieve bestemming, nadat de Mercuur een paar maanden terug officieel aan de Stichting Maritiem Erfgoed is overgedragen.

Want de mensen achter Maritiem Erfgoed leggen de lat hoog, maar niet hoger dan hun polsstok lang is. Peters: ,,De Mercuur heeft geen schroef, dus varen zal het schip niet meer. Wij willen er echt een museumschip van maken. Belangstellenden moeten aan boord kunnen zien hoe het leven op een mijnenveger en een torpedowerkschip was." Voor optimaal inlevingsvermogen hoopt de stichting op termijn een 'virtual-reality-documentaire' te kunnen laten zien.

Maar Peters hoopt een aantal eerste officiële gasten dit voorjaar al een goede indruk te kunnen geven van het leven aan boord. ,,Tegen die tijd is de kombuis geschilderd en geheel nieuw ingericht. Niet helemaal precies zoals het was, omdat bijvoorbeeld de tegelvloer echt helemaal naar zijn mallemoer was. Maar bezoekers moeten over een paar maanden bijvoorbeeld wel kunnen zien hoe de commandant en de eerste officier waren gehuisvest."

Ze kunnen dan ook zien hoe bleekjes de slaapvertrekken van de matrozen daar tegen af staken. Ook de douches en toiletten van de dekknechten en onderofficieren boden heel wat minder comfort dan die van de mannen op de brug, hoopt Peters geïnteresseerden tijdens het paasweekeind (begin april) te tonen. Of er daarna al gelegenheid is om mensen op vaste dagen en tijdstippen voet aan boord te laten zetten, durft de stichtingsvoorzitter nog niet te voorspellen. Of het schip binnen enkele jaren in het Dokje van Perry ligt, is voor Peters (69) ook nog in nevelen gehuld. ,,Maar ik ga er vanuit dat ik het nog meemaak dat de Mercuur daar aanmeert."