Jesse de wereldreiziger, 1000 dagen oud

Zit dit in de genen bij kinderen of krijgen ze dit na de geboorte mee van hun ouders? In ieder geval vindt Jesse reizen prachtig. Toen hij na een lange dut in de auto op weg bij Schiphol wakker werd zei hij heel enthousiast: ,,O, we zijn er”.

Van tevoren swipete hij thuis in een boek over Thailand om de gouden Boeddha al aan ons te laten zien, geweldig! Zo gewend om op een tablet of telefoon te swipen dat hij dit in een gewoon boek ook doet. En hij weet, met zijn kleine vingertjes, beter dan ik hoe je de filmpjes op You Tube zo snel mogelijk kunt laten zien. Twee jaar en acht maanden is nog geen 1000 dagen oud!

De gouden liggende Boeddha zag hij in de tempel in Thailand eindelijk in het echt. Op het moment dat Jesse de tempel binnen ging en de gelovigen op hun knieën zag zitten, ging hij vanzelf ook op zijn knietjes zitten. Indrukwekkend vind ik dit. Alsof hij begrijpt hoe het moet. Zelf katholiek en dan aanvoelen hoe boeddhisten hun geloof belijden. Daar kunnen volwassenen nog wat van leren. Die willen eigenlijk hun schoenen niet eens uitdoen als ze een tempel betreden, niets gewend. Of een hoofddoek op wanneer dit het gebruik is.

Zelf ben ik 24.820 dagen oud maar nog kan ik leren van mijn kleinzoon van 1000 dagen. Wat dan? Dat wij als volwassenen onszelf niet te veel af moeten vragen, oordelen, maar ongedwongen meespelen in deze wereld, én genieten.

Monique Jacobs (68) is trots op haar reislustige kleinzoon. Ze woont in Vlissingen: ,,Heel mijn Brabantse leven heb ik al op de ‘Boule’ willen wonen, 16 jaar geleden gebeurde het! Op mijn 52ste. Mijn man en ik genieten er nog iedere dag van.”