Eerst de ploegscharen scherpen, en dan maar koffiedrinken

Voor deze klus waren er vier trekpaarden, twee voor elke ploeg. Zwoegend trokken de paarden de ploeg door de aarde. Een mooi gezicht, en dat vonden meer fotografen. Fijn dat deze stichting dit werk nog in ere houdt. Het deed me denken aan vroeger tijden. Mijn vader en mijn oom hadden een smederij en waren tevens hoefsmid. Wij woonden naast de smederij, waar ik als kind ook vaak te vinden was, want er was altijd reuring en gezelligheid.

In die tijd (jaren vijftig, begin jaren zestig) werd er nog veel geploegd met paarden. Slechts een enkeling had een tractor. In het najaar was het tijd om te ploegen. Dan werden de botte ploegscharen naar de smederij gebracht om weer scherp gemaakt te worden. Een zwaar karwei! Eerst werden de losse messen in het smidsvuur gelegd tot ze warm genoeg waren om de snijkant van de messen te bewerken met een speciale hamer. Mijn vader en oom legden de schaar op het aambeeld en om de beurt sloegen ze op de rand, zodat deze weer scherp werd en makkelijk door de aarde kon snijden. Het slaan klonk heel ritmisch, in een cadans precies na elkaar.

Kwam ik uit school, dan hoorde ik al van verre deze cadans en wist ik dat ze met de scharen bezig waren. Als de ploegscharen gescherpt waren, werden ze op de smidsvloer gelegd en werd de naam van de eigenaar er met krijt op gezet. Bij het ophalen van de ploegscharen bleven sommige boeren nog een praatje maken, wat soms uitliep tot in de koffiepauze van de smeden. De boer ging dan mee koffiedrinken, onze keuken zat soms vol. De melkboer die op zijn ronde ook aanschoof, maakte de gezelligheid compleet. Niemand had haast, iedereen wist de nieuwtjes weer en mijn moeder maar koffie schenken.

Matty Geschiere deelde haar verhaal via lezersredacteur@pzc.nl. Ook een bijzonder verhaal delen?
Laat het ons weten!